Atrofia - Lauren DeStefano

bejb

Jest już fragment! --> [link widoczny dla zalogowanych] c:
Przerażający i ciekawy, nie mogę się już doczekać książki.

In

Lubię antyutopijne książki.
Okładka jest super, opis też całkiem całkiem, ilość stron ujdzie. Jednak wstrzymam się z wpisywaniem na listę 'do kupienia', poczekam na jakieś recenzje.
Tytuł trylogii 'Chemiczne światy' moim zdaniem jest strasznie.. beznadziejny, powiewa tandetą ;p

Agnesja

Lirra

Przeczytalam fragment. Calkiem ciekawy, zachecil mnie Very Happy

Atrofia

Jest strona tej książki na facebooku.

Cassin'89

Nie podejrzewałam, że będę pierwsza z recenzją Wink

Ale widziałam, że MUlka też ją dopadła więc pewnie i niedługo jej recenzja (też na nią czekam!)

"I tak właśnie kończy świat..."
"Na geografii dowiedziałam się jedynie, że nasza planeta dzieliła się kiedyś na siedem kontynentów i kilkadziesiąt państw, lecz trzecią wojnę światową przetrwała jedynie Ameryka Północna, kontynent najbardziej zaawansowany technologicznie. Reszta świata obróciła się w ruinę, został bezkresny ocean, a na nim maleńkie, niewidoczne z kosmosu wysepki."

Co czujesz kiedy okazuje się, że żyjemy w pogrzebanej przeszłości ? Skoro nasz świat uległ zagładzie, na prośbę nas samych, to jak wygląda przyszłość. Jesteś ciekaw ? Wynaleziono lek na raka a także na resztę nieuleczalnych chorób. Pierwsze pokolenie to okazy zdrowia. Rodziły się dzieci i świat odetchnął z ulgą. Wszystko przecież poszło idealnie. Dopóki nie minęło dwadzieścia lat.
Mężczyzna - 25 lat
Kobieta - 20 lat
I koniec. Potomstwo Pierwszego Pokolenia umiera na straszliwy wirus, którego żaden lek nie potrafi pokonać. Świat z utopii przemienił się w koszmar. Nadszedł czas na nowy porządek świata. Nie ma szkół. Rodzice umierają młodo, a ich dzieci muszą radzić sobie same. Trafiają do sierocińców, domów publicznych lub mają nieszczęście trafić na Kolekcjonerów. Jeśli mają szczęście to przeżyją by zapewnić przetrwanie gatunku w poligamicznych małżeństwach.

CHEMICZNE ŚWIATY
Rhine tak jak Jenna i Cecily trafia do domu Zarządcy. Nie zmyli jej cudowny ogród, piękny dom i wszechobecny luksus. Hologram zawsze pozostanie iluzją rzeczywistości dla kogoś kto widział prawdziwy świat. Rhine go pamięta i za wszelką cenę postara się tam wrócić. Pierwsza żona Zarządcy kona i niedługo on zwróci uwagę na swoje nowe żony. Kto jednak w rzeczywistości jest tutaj władcą marionetek ? Wkrótce to Rhine zostanie Pierwszą żoną, zdobędzie zaufanie Zarządcy i powróci tam gdzie jest jej dom. Nieustannie żyjąc nadzieją, że tam wciąż ktoś na nią czeka i nigdy nie przestanie.

HOLOGRAM RZECZYWISTOŚCI
"Chemiczne Światy" to bardzo obiecujący początek antyutopijne trylogii. Każda z nowych żon Zarządcy prezentuje sobą zupełnie inny świat z którego pochodzi. Każdej też przyświeca inny cel. Tworzy się między nimi więź silniejsza niż inne i każda z nich będzie opłakiwać odejście jednej z swoich "sióstr". Świat, który zdominowała inżynieria genetyczna, lecz mimo starań przyczyniła się do jego upadku. Czy może upragniony lek istnieje, ale taki porządek świata komuś sprzyja ? Niezwykle realnie nakreślone charaktery bohaterów. Przeszłość Rhine taka żywa, choć istniejąca obecnie jedynie w wspomnieniach dziewczyny. Jakim człowiekiem okaże się Zarządca ? Kto steruje tym koszmarem ?
Powieść, która odcięła mi dostęp do rzeczywistości na kilka dobrych godzin. Historia, w której to nasz świat jest czymś na pograniczu pięknej baśni.
Zdecydowanie jedna z moich ulubionych powieści antyutopijnych.
Nie mogę się doczekać części następnej !

"ATROFIA" - ZNACZENIE TYTUŁU - moje prywatne badania Very Happy

Znaczenia słowa "atrofia" nie znalazłam w książce. Musiałam więc poszukać sama. Angielski tytuł to "Wither" - oznaczający powolne umieranie, usychanie, zanikanie. "Atrofia" to słowo pochodzące z greckiego i oznacza "zanik". Używane jest w terminologi medycznej jest to "stopniowe zmniejszanie się objętości komórki, tkanki, narządu lub części ciała". Obie te definicje mają część wspólną. Uwięzione wbrew swojej woli dziewczęta stopniowa "zanikają" zarówno psychicznie jak i fizycznie, gdy umrą około swoich 20 urodzin.

MOJA OCENA : 10 / 10
(recenzja opublikowana u mnie na blogu)

Tytuł recenzji to wybrany przez autorkę cytat :
* Cytat "I tak właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem" - jest to cytat rozpoczynający książkę. Pochodzi z książki "Wydrążeni ludzie" T.S.Eliot
Początek recenzji to cytat już z samej "Atrofii"

INNI AUTORZY ANTYUTOPII O KSIĄŻCE
Troszkę opinii było, ale jak najbardziej cenię z nich sobie właśnie tą pisarkę Wink

"Lauren DeStefano wykreowała niezwykle wiarygodną wizję przyszłości. Przepadam za światem, który stworzyłam, za romansem, który wymyśliła dla swej głównej bohaterki, i językiem, jakim się posłużyła, by wszystko to opisać."
Carrie Ryan, autorka "Lasu zębów i rąk"

TOM - PREMIERA USA - 21 Luty 2012

Polecam wywiad z autorką na stronie wydawnictwa :
[link widoczny dla zalogowanych]

Książka jest przepięknie wydana. Bardzo się cieszę, że pozostawiono okładkę amerykańską, bo nie stworzono by niczego lepszego XD

Proszę, nich ktoś już przeczyta, bo mam ochotę kogoś zamęczyć - czyt wypowiedzi pełne spoilerów Wink

MUlka liczę na Ciebie kobieto!

MUlka

Cass

jak zwykle ładna recenzja ... po pierwszych stronach książki wiedziałam, że Ci się spodoba Smile

Ja cały czas czytam (weekend - wolno idzie) ... ale jest dobrze Smile

Nie przepadam za tym typem narracji, bo zawsze mi się smutnym tonem czyta. Wszystko widzimy przez pryzmat bohatera, więc lepiej dla książki jak czytelnik go polubi i dlatego często gęsto tacy bohaterowie są mdli, aby zadowolić wszystkich. W każdym razie na razie fabuła mi się podoba.

Fakt okładka jest nie tyle ładna, co super skomponowana, podkreślony ptaszek w klatce, obrączka, upływający czas Smile

rzadko okładka ma tak wiele wspólnego z fabułą ...

Cassin'89

Mariposa

Macie rację okładka robi wrażenie, zwróciłam na nią uwagę już jakiś czas temu przeglądając nowości na amazonie. Oczywiście kupię, bo dystopie ostatnio mnie fascynują, myślę że w ten gatunek warto zainwestować,uwielbiam smutne książki...

MUlka

Skończyłam Smile

Nie wiem od czego zacząć Smile

O czym jest książka ? Bardzo fajny zarys jest na okładce, czyli opis z pierwszego wątku. Post-apokaliptyczny świat, oczywiście Ameryka północna, reszta świata prawdopodobnie nie istnieje, USA przetrwały ze względu na swój wysoki rozwój - tyle bynajmniej wiemy, bo tyle tylko wie główna bohaterka. W świecie tym mamy 'dorosłych' pierwszego pokolenia, ludzi idealnych, z probówki, którzy nie chorują i dożywają starości, oraz ich dzieci i wnuki, którzy umierają bardzo młodo, odpowiednio: dziewczynki w wieku 20 lat, chłopcy 25. Skąd akurat taki wiek, nie wnikam, tak to wymyśliła autorka, zabija ich nieznany wirus, tak jakby kończył im się termin ważności i zaczynają się rozpadać. Starsze pokolenie uważa, że lekarstwem na to może być powrót do naturalnego rozmnażania, a z racji krótkiego czasu życia młodych nic nie dzieje się "normalnie". Poligamiczne małżeństwa, często bez woli kobiet, w imię przetrwania gatunku. I tu właśnie mam problem, zakładając , że nie uda im się odnaleźć lekarstwa na wirusa, jak oni sobie wyobrażają przyszłość, nasprowadzają na świat dzieci, które osierocą po kilku latach, przecież starsze pokolenie też nie będzie żyć wiecznie ??

No ale na upartego nie musi być logicznie, w końcu nie chodzi o całą ludzkość tylko o jedno życie, życie Rhine, naszej głównej bohaterki. Całe szczęście polubiłam ją, nie jest idealna, ale dobra. W przeciwieństwie do swojego męża jest tym ptaszkiem w klatce, który poznał smak wolności i dobrze wie, że jest życie poza tym pięknym domem w którym słowo "prawdziwy" jest uznawane za wulgaryzm. Dwie inne, nowe żony Lindena to mała 13letnia Cecily, która jako jedyna uważa, że wygrała na loterii i Jenna 18latka, zobojętniała na wszystko wokół niej, ma swoje powody, poza tym za dwa lata i tak już jej nie będzie na świecie.
Zdaję sobie sprawę z tego, że 13latka jako żona może co niektórych zniesmaczyć, ale taki właśnie jest ten świat, dzieci żyją jak dorośli, bo w końcu 25letni mężczyzna to już starzec ... żyją, a może bardziej udają życie, bo jakie pojęcie o byciu żoną może mieć Cecily... Sam Linden , choć z początku był mi obojętny, tak z czasem wzbudzał we mnie straszną litość, podobnie jak Cecily.
W opisie książki jest wspomnienie o służącym Gabrielu, dziękuję autorce za niego, był czymś dobrym w tej przygnębiającej opowieści, w której ciężko doszukać się nadziei, bo tak na prawdę jej nie ma ... wszyscy są pogodzeni ze swoim losem, jedni powoli zanikają inni próbują wykorzystać czas jaki im pozostał.

Czy książka mi się podobała ? Tak, kiedy już przywykłam do narracji czytało się przyjemnie, choć nadal smutnie Smile

no ale te książki takie właśnie są
Czy przeczytam kontynuację? Prawdopodobnie tak Smile

choć w sumie nie mam pojęcia czego się spodziewać, cudu?
Czy polecam? owszem, zwłaszcza fanom dystopii, wiele z Was jest w zbliżonym wieku bohaterów, będzie Wam zapewne łatwiej sobie wyobrazić, co by było gdyby Wam przyszło żyć w takich czasach, czasach bez dzieciństwa ... nie jest to może szokujące i przerażające jak "Las zębów i rąk" ale na pewno o wiele bardziej przygnębiające ... bo szczerze nie wiem co bym wolała, żyć za siatką marząc o oceanie ale żyć, czy mieć namiastkę normalnego życia, ale ze świadomością, że nieubłaganie zbliża się koniec ...

I płakałam, a rzadko to robię przy książkach.
Płakałam kiedy [ i tu duuuży spoiler Wink

]

Cassin'89

MUlka

Cassin co do pierwszego o dzieciach

In

Przeczytałam już jakiś czas temu, książka bardzo mi się podobała.
Kupiłam ją dla okładki i samego faktu, że to antyutopia.
Postaci są ciekawie wykreowane, fabuła interesująca, akcji w tym tomie nie było za wiele.
SPOILER!

~~~Aly~~~

Dystopia to mój ulubiony gatunek - nie ma przesadnej słodyczy, schematycznych happy endów, coś takiego po prostu tam nie istnieje. "Atrofia" jest naprawdę dobrym przedstawicielem tego gatunku, niestety, natychmiastowo nasuwają mi się podobieństwa do innych tego typu pozycji, ale cóż, walka z systemem i brzemię niewoli - zamaskowanej czy też nie - to kolejna charakterystyczna rzecz.
"Scenografia" tej powieści jest bardzo ładna - suknie, bale, kostiumy... Lubię takie rzeczy. Poza tym treść książki wywarła na mnie wrażenie realizmu - nie ma rzeczy białych i czarnych (poza nielicznymi wyjątkami), wszystko jest szare. I twoja rzecz, gdzie zobaczysz iskierkę radości.
Bardzo dobra książka.

Mariposa

Patrzcie tylko co Mariposa wytrzasnęła:
No, ja tego nie czuję normalnie. Niby ładna ale zabili ten klimat poprzedniej Confused

MUlka

hmm mi się podoba, ciekawe czy to Rhine ... one w rzeczywistości i tak prezentują się lepiej bo mają uwydatnione szczegóły ... w ogóle ten koń na biegunach jest jak z horroru Smile

~~~Aly~~~

Moim zdaniem jest równie ładna, ale ma w moim odczuciu bardziej upiorny klimat niż poprzednia, która była raczej melancholijna. Tamta jednoznacznie symbolizowała niewolę i walkę w celu oswobodzenia - ta zapewne nawiązuje do wspomnień? Jest całkiem ładna, ale trudno mi ocenić nie znając nawet powierzchownie treści.
Na mój gust ten koń jest piękny, ale to dlatego, że zawsze chciałam takiego mieć Smile

MUlka

na goodreads jest już opis kolejnej części, zapowiada się ciekawie Smile

chyba będzie więcej "akcji" Wink

kada113

Skoro to tylko "trylogia" to możliwe, że przeczytam. I jeszcze tak zachwalacie...

Agnnes

Ta książka jest nudna. Nudna w piękny sposób.
Resztę dopiszę jutro, jak zdołam to wszystko ułożyć w głowie.

EDIT:

"Atrofia" przedstawia wizję przyszłości, w której niedaleka zagłada ludzkości wydaje się być nieunikniona.
Społeczeństwo, które dominują ludzie młodzi, bardzo młodzi, może nie poradzić sobie z czekającą je rzeczywistością.
Niedoświadczenie i strach wkrótce staną się początkiem jej końca.

Powieść bardziej niż na problemach świata skupia się na kilku wybranych bohaterach, szczególnie na Rhine, Jennie i Cecily.
3 dziewczęta zostają żonami 21 letniego Lindena, syna przedstawiciela pierwszego pokolenia - Mistrza Vaughn'a.
Piękna, luksusowa rezydencja, dookoła gaje pomarańczowe, ogrody różane, błękitny basen. Nowocześnie urządzone pokoje, spełniający zachcianki służący - to jest ich nowy świat.
Dziewczęta wkraczają w niego jednak z pełną świadomością przeszłości i przyszłości, a wizje obu tych czasów są na tyle straszne, że otaczające je luksusy są tylko iluzją zza której wyłania się prawdziwa rzeczywistość.

Rhine pragnie wrócić do przeszłości, do swojego domu i brata, od których została podstępnie zabrana. Jest ptaszkiem w złotej klatce, który wyczekuje wolności.
Jenna, której zabito 3 siostry, oczekuje już tylko śmierci. Zobojętniała na otoczenie, pogrąża się w świat książek - ale tylko z pozoru, Jenna bacznie obserwuje i choć sama już się poddała, nie rezygnuje z pomocy innym.
Cecily, dziewczynka z sierocińca najlepiej odnajduje się w nowym życiu. Nie ma za czym tęsknić, więc lepsza przyszłość, u boku męża wydaje się jej cudownym zrządzeniem losu. Cecily jest naiwnie nieświadoma tego co się wokół dzieje, prawda przychodzi więc do niej z brutalną siłą.

Historia zawarta w powieści skupia się na tych trzech dziewczętach, na ich przyswajaniu się, buncie, rezygnacji, na ich marzeniach, obawach, na więzi która powoli zaczyna ich łączyć. Dla każdej z nich nowe życie u boku Lindena jest czymś innym, choć obserwujemy je oczami Rhine, punkt widzenia pozostałych jest dobrze ukazany.
Rhine od początku szuka drogi ucieczki z posiadłości, nie buntuje się w widoczny sposób, wie że musi zdobyć przychylność nowego męża, by jej plany stały się kiedyś realne. Jednak żyjąc coraz dłużej w iluzji, otoczona hologramami prawdziwego życia, zatraca się w nim. Nowo poznane osoby stają się dla niej ważne, nagle decyzja o ucieczce zaczyna być coraz trudniejsza.
Czy Rhine wytrwa w swoim postanowieniu? Czy może jednak iluzja stanie się rzeczywistością?

Po kilku dobrych recenzjach, które wpłynęły na moją decyzję o sięgnięciu po książkę, nastawiłam się na emocjonującą powieść rozgrywającą się w budzącym przerażenie świecie. Chęć doświadczenia zachwytu trzymała mnie przy niej bardzo długo, aż do samego końca, bo moja nadzieja wsparta tyloma książkami, w których zakończenie przyćmiewało całą resztę, była duża.

Skończyło się na wielkim rozczarowaniu.

„Atrofia” okazała się po prostu nudna, od początku, do samego końca, nie poczułam żadnych emocji, żadnego napięcia, nie mówię nawet o akacji, bo książki nie muszą jej mieć żeby wciągnąć. „Atrofia” jej nie posiadała, nie posiadała również tego czegoś, co wzbudza zachwyt innego rodzaju.
To, że treść „Atrofii” do mnie nie przemówiła, nie było główną przyczyną mojego zawodu, największą - była główna bohaterka – postać, z którą jak nigdy, nie miałam żadnego kontaktu, kompletnie obca mi osoba, której los nie poruszył mojego serca. Nie interesowało mnie co zrobi Rhine, mogłaby nawet umrzeć na miejscu, nic by mnie to nie obchodziło. Jak więc mogłam przejąć się treścią, jeśli opierała się ona na pragnieniu wolności głównej bohaterki?

Muszę jednak przyznać, że „Atrofia” jest bardzo ładną opowieścią. Nudną w piękny sposób. Nie miałam przy czytaniu zastrzeżeń co do stylu autorki, która opisała stworzony przez siebie świat w przyjemny sposób, stworzyła piękną bajkę za którą kryły się brzydkie potwory. Myślę, że do wielu osób ta historia przemówi. Tak jak stało się w przypadku „Dobranych” – książki która w pewien sposób bardzo przypominała mi "Atrofię". Sądzę, że osobom, którzy polubili ”Dobranych”, „Atrofia” także przypadnie do gustu. Chyba, że uznają ją, za powtórkę z rozrywki. Mnie obie powieści bardzo rozczarowały, obie wzbudzały we mnie niemal identyczne odczucia, albo raczej ich brak.
Dla mnie „Atrofia” tak jak i „Dobrani” są wielką tragedią z niczego, nie kusi mnie poznanie jej końca, nie ciekawi mnie los bohaterów.

Nie polecam, lecz i nie zniechęcam. Z pewnością "Atrofia" może się spodobać, do mnie jednak nie trafiła.

Agnesja

„I tak się właśnie kończy świat.
Nie hukiem ale skomleniem.”

Wyobraź sobie świat, w którym nikt nie może czuć się bezpiecznie. Świat osaczany złem z każdej strony, gdzie dzieją się rzeczy przybliżające go do nieuchronnej zagłady. Ludzie wyzbywają się zasad moralnych, kierują się chciwością, a na Ziemi panuje zamęt. Czy tak będzie wyglądała przyszłość? Tego nikt nie wie, możemy się jedynie domyślać. „Atrofia” autorstwa Lauren DeStefano to antyutopijna pieśń ukazująca alternatywną wizję nie tak dalekiej przyszłości. Mimo że powieść bardzo mi się spodobała, to mam cichą nadzieję, że taka wizja świata nigdy się nie ziści.

Na początek chciałabym wyjaśnić tytuł, pod którym wydano książkę. Oryginalna nazwa brzmi „Wither”, co znaczy obumierać, usychać. Natomiast atrofia to zjawisko podczas którego zanikają poszczególne komórki, tkanki, a co za tym idzie; części ciała. Można, a nawet należy, odnieść to do świata ukazanego w powieści. Człowieczeństwo powoli obumiera wybywając się wartości, polegając na własnych możliwościach, łamiąc wszelkie prawa moralności, próbując poszerzyć horyzonty i wpływy na otoczenie całym swoim jestestwem. Staje się, tak jak zanikająca tkanka, bezużyteczne i bezradne, ale nawet po usunięciu i oddzieleniu od reszty zdrowego ciała, powoduje zaburzenie pracy całego organizmu. To ludzkość zmienia świat, a każdy popełniony błąd odbija się na jego stanie. Tylko niewielka część mieszkańców Ziemi nie traci nadziei i usilnie szuka antidotum na uratowanie sytuacji. Ale czy da się jeszcze cokolwiek zrobić? Ściśle związana z fabułą jest również piękna okładka ujmująca ważne cechy powieści; ptak zamknięty w klatce, obrączka, klepsydra i jasnowłosa dziewczyna.

Autorka przenosi nas do niedalekiej przyszłości, gdzie świat ulega powolnemu procesowi obumierania. XXI wiek, określany jako piękny okres, znany jest już tylko z opowieści lub atlasów. Odbyła się bowiem trzecia wojna światowa, którą przetrwała jedynie Ameryka Północna, kontynent najbardziej zaawansowany technologicznie. Reszta świata obróciła się w ruinę, pozostał tylko bezkresny ocean, a na nim maleńkie wysepki stanowiące jedyną pozostałość po sześciu innych kontynentach. Podróże więc są zupełną abstrakcją, a geografia stała się jednym z elementów historii. Człowiek, dążąc do osiągnięcia ideału, począł produkować embriony aby stworzyć ludzi bez skazy. Tylko pierwsze pokolenie to okazy zdrowia. Potomkowie perfekcyjnych ludzi atakowani przez wirus umierają w wieku 20 lat (dziewczęta) lub 25 (mężczyźni). Żywiołowa ciekawość badaczy nie jest już hamowana rozsądkiem i eksperymentując nad antidotum przedłużającym życie, posługują się ludźmi. Czasami martwymi, czasami żywymi. Populacja ludności diametralnie maleje, dlatego też aby zapewnić przetrwanie gatunku, młode dziewczęta zmuszane są do poligamicznych małżeństw. Odbywa się to za pomocą Kolekcjonerów, którzy łapią dziewczyny, po czym zagarniają je do ciężarówki i sprzedają niczym bydło.

Trzy porwane w ten sposób nastolatki, Rhine, Jenna i Cecily, trafiają do ekskluzywnej rezydencji, posiadłości Mistrza Vaughna oraz jego syna, Lindena Asby'ego. Wszystkie pozostają małżonkami Lindena. Każda inaczej reaguje na los, który je spotkał. Dla Rhine, rezydencja jest luksusowym więzieniem pełnym pociągających iluzji. Nie może zapomnieć o domu i kochanym bracie, Rowenie, który z pewnością rozpacza za siostrą. Planuje więc uciec wraz z wiernym służącym, ale aby osiągnąć wolność, musi zdobyć zaufanie męża. Rhine spędza z nim więc dużo czasu, a w końcu zostaje pierwszą (czyli najważniejszą) żoną uzyskując nowe przywileje. Jednak czy odważy się zaryzykować życie dla wolności? Czy może pogodzi się z losem i cztery ostatnie lata swojego życia spędzi w pełnym mrocznych tajemnic domu?

"Ciesz się życiem, dopóki trwa."*

Jeżeli poszukujecie powieści pełnej akcji i zaskoczeń, to możecie się zawieść. Bowiem „Atrofia” to spokojna, powolna, ale jednocześnie niepokojąca lektura. Na tym polega jej urok. Książkę czyta się bardzo szybko lecz w gruncie rzeczy nie zdobędziemy w niej ogromu informacji. To jedynie zaciekawiający wstęp do trylogii „Chemiczne światy”. Należy również dodać, iż powieść jest pięknie napisana. Trudno uwierzyć, że nieobcująca wcześniej z pisarstwem autorka umie posłużyć się tak wyrafinowanym językiem., a także stworzyć niezwykle wyraziste i realistyczne postacie. Historię poznajemy z punktu widzenia Rhine, w czasie teraźniejszym. Jest to idealnie dobrana narracja, która pozwala nam zjednać się z dziewczyną i analizować jej emocje oraz poczynania. Przez liczne rozmyślania, powroty do przeszłości, odkrywamy, jak żyła przed porwaniem. Mimo iż przebywa w luksusowej willi oraz ma służbę do jej dyspozycji, tęskni za ubogim domem, gdzie na zmianę z bratem musieli pełnić wartę chroniąc się przed atakami i kradzieżami. Choć było to niełatwe i pełne przeszkód życie, tęsknota nie pozwala dziewczynie przystać na wabiący luksusem i pięknem świat. „Atrofia” to poruszająca opowieść o pragnieniu wolności, przywiązaniu do bliskich oraz oddaniu. Rzeczywistość w niej przedstawiona jest pociągająca, ale jednocześnie bardzo prawdopodobna i przerażająca. Jest jedno słowo, którym mogę wyrazić swoje odczucia wobec dzieła pani Lauren DeStefano: piękna. Nie mogę przestać myśleć o „Atrofii”. Z niecierpliwością czekam na następną część serii, a Was gorąco zapraszam do lektury.

Cytat będący tytułem recenzji jest wstępem do powieści i pochodzi z książki "Wydrążeni ludzie".
* Atrofia, Lauren DeStefano, str. 287

Tak więc gorącoooo polecam Very Happy

Lenalee

Co byście zrobili, gdybyście znali datę swojej śmierci? Gdybyście zamiast sędziwego wieku dożyli do jedynie dwudziestu lat i na tym zakończyło się Wasze życie? Zbyt mało czasu by czegokolwiek dokonać, zbyt mało czasu na to, aby zasmakować prawdziwego życia. Zmuszeni dorosnąć zbyt szybko i równie szybko się usamodzielnić. Być jak bohaterka „Atrofii”, znaleźć się na chwilę w jej świecie i żyć w miejscu, w którym przyszłość to walka o każdy kolejny dzień, a najcenniejszym darem jest wolność. Powieści antyutopijne zawsze troszkę mnie przerażały, ale przede wszystkim niezwykle fascynowały przedstawionym w nich światem. Zmuszały do refleksji, porównań, a przede wszystkim do zastanawiania się nad swoim życiem i stawiania na miejscu bohaterów takich książek. Z jednej strony coś takiego wydaje mi się być niezwykle nierealne, z drugiej jednak strony świat ten ma w sobie odrobinę prawdziwości.

Rhine to szesnastoletnia dziewczyna, żyjąca w świecie, który przetrwał trzecią wojnę światową. W świecie, w którym dzieci poczęte naturalnie uważane są za niedoskonałe i pełne wad, wobec tego rusza produkcja embrionów bez jakichkolwiek wad genetycznych. Wbrew pozorom tylko pierwsze pokolenie okazuje się być perfekcyjne. Ich potomkowie umierają w wieku dwudziestu, dwudziestu paru lat pokonani przez wirusa, na którego nie ma lekarstwa. Trzy młode dziewczyny, Rhine, Cecily i Jenna trafiają do oszałamiającej bogactwem posiadłości, w której poślubić je musi syn właściciela. Rhine poznaje tam młodego służącego, Gabriela, do którego pała uczuciem i z którym planuje ucieczkę. Czy ich plan się powiedzie? A może Rhine ulegnie niesamowitości świata, w którym się teraz znajduje i jej marzenie o wolności i powrocie do dawnego życia spadnie na drugi plan lub całkowicie się rozwieje?

Długo szukałam słów, którymi mogłabym opisać tę książkę i uczucia, które we mnie wywołała i gdy myślałam, że już je znalazłam, okazało się, że to nie jest to. Prawdę mówiąc nadal nie wiem, jakich słów mogłabym użyć, ponieważ jest to lektura tak nietuzinkowa, że jakiekolwiek słowa wydają mi się być zbyt banalne, zbyt zwykłe, żeby ich użyć. Naprawdę dawno nie spotkałam książki, w której wolność odgrywałaby tak wielką, tak istotną rolę, gdzie byłaby ona najcenniejszym skarbem, który pozostał ludziom. Rhine, głównej bohaterce książki, ta wolność została odebrana. Dziewczyna dusi w sobie nienawiść do swoich oprawców, nie planuje bynajmniej się poddać. Zamierza walczyć o swoją przyszłość, o to, by samodzielnie dysponować latami, które jej jeszcze pozostały. Zamierza walczyć o to, co zostało jej odebrane, o powrót do dawnego życia, za którym bardzo tęskni.

Większość ludzi słynie z tego, że pragną oni idealizmu, perfekcjonizmu w każdym calu. Idealne ubrania, idealna fryzura, idealne życie. Idealny mąż, idealna żona, idealne dzieci. Często nie zdają sobie wówczas sprawy, jak bardzo krzywdzą taką postawą swoich bliskich, ponieważ ich wymagania często przerastają ludzi, od których oczekuje się perfekcji. Niektóre stawiane przez ludzi wymagania mogą nieść za sobą tragiczne skutki, co doskonale przedstawia „Atrofia” Lauren DeStefano. Ludzkość pragnąca perfekcji doprowadziła do zagłady świata, gdzie ludzie dożywają jedynie dwudziestu paru lat, nigdy więcej.

Autorka posługująca się niezwykle barwnym i plastycznym językiem stworzyła świat, który zaczarował mnie już od samego początku, odkąd tylko zaczęłam tę książkę czytać. Jest to lektura tak wciągająca, że podczas jej czytania żałowałam, iż doba ma tylko dwadzieścia cztery godziny, a nie więcej, gdyż oderwanie się od tej książki było nie lada wyczynem. Pokochałam w niej to, że pochłonęła ona moją uwagę już od pierwszej strony – czasami trzeba czasu, żeby w daną lekturę się wczytać, tutaj jednak nie miałam tego problemu. Już od początku wiedziałam, że czytanie tej powieści będzie niezapomnianą przygodą i nie zawiodłam się pod tym względem. Zaczarował mnie świat stworzony przez Lauren DeStefano, gdyż, mimo iż cechuje się on niezwykłą perfekcją i bogactwem, to w głębi jest pełen wad i niedoskonałości, wydaje się być miejscem nieszczęśliwym i w pewien sposób zagubionym. Można uznać, iż świat przedstawiony w książce Lauren DeStefano wcale tak bardzo nie różni się od tego, w którym żyjemy aktualnie.

Moją dużą sympatię zdobyła główna bohaterka książki, która jest postacią odważną i wiedzącą, czego chce. Nie ulega niesamowitościom i bogactwom znajdującym się w posiadłości, w której przyszło jej mieszkać i poślubić bogatego mężczyznę. Jest niczym ptak uwięziony w klatce, aczkolwiek wszystkimi siłami walczący o to, co zostało jej odebrane. Z resztą nie tylko Rhine zasługuje na uwagę, gdyż wszyscy bohaterowie tej książki są niezwykłymi postaciami. Tak plastyczni i wielokolorowi, że nietrudno zapałać do nich sympatią. Nia są pustymi skorupami, a prawdziwymi, niemal rzeczywistymi bohaterami, posiadającymi tę specjalną iskrę, która sprawia, że wydają się być niezwykle realni. Ledwo odłożyłam książkę na półkę, a już za nimi wszystkimi tęsknię i wiem, że czekanie na drugi tom trylogii „Chemiczne światy” będzie nie lada wyzwaniem.

Bez najmniejszego zawahania mogę polecić tę książkę, gdyż lektura ta jest pełną pasji historią, od której nie sposób się oderwać. Niesamowitą mieszankę tworzy świetna powieść wraz z pięknym wydaniem, od którego nie sposób oderwać oczu. Jestem pewna, że jeszcze nie raz zajrzę do tej książki, gdyż bardzo bym chciała kiedyś do niej powrócić i poczuć ponownie te same emocje, które poczułam podczas pierwszego czytania tej książki. Mam nadzieję, iż druga część wyjdzie jak najszybciej i jeżeli będzie ona równie dobra co „Atrofia”, to z pewnością będę mogła wrzucić tę trylogię na półkę z moimi ulubionymi książkami.

Christie

W związku z "wyjątowością" dnia jutrzejszego nie mam siły ani ochoty na pełną recenzję, ale powiem parę rzeczy Smile

Jeśli jest jeszcze ktoś na forum, kto potrzebuje zachęty, by przeczytać książkę, to gorąco z a c h ę c a m!
Powieść jest interesująca, napisana z rozmachem. Mimo że to kolejna antyutopia, to w jakiś sposób jest wyjątkowa. Pokazuje prawdziwe oblicze ludzkości, ich chciwość, dążenie do celu po trupach. Książka uczy.
Poza tym to mój osobisty tryumf, bo zmusiłam do przeczytania Atrofii moją mamę, która generalnie książek nie czyta, nie mówiąc o książkach tego typu :p

Agnnes