Drżenie - Maggie Stiefvater

Liryca

Nie wiem co sprawiło, że ta książka mi się tak podobała. Bohaterowie ? Okładka ? Sama tematyka wilków, z którymi mam kontakt w życiu codziennym i którym chcę poświęcić przyszłość ? Sama nie wiem. Książka ma w sobie to coś. Ma i już. Wink

Samash

Liryca mam dokładnie tak samo.
Sama nie wiem co mi się w tej książce tak bardzo spodobało, że przeczytałam ją jednym tchem Smile

Poluję już na druga część. Mam nadzieję, że będzie równie ciekawa co Drżenie.[/b]

Liryca

Haha, u mnie "Niepokój" już leży na półce, ale póki co chcę dokończyć co innego. Wink

Wakacyjna

Na mnie ta książka niestety nie zrobiła tak dużego wrażenia jak na was. Miałam nadzieję na szybkie akcje i bardzo emocjonujące momenty, a dostałam tak naprawdę zwykły, no dobra, lepszy niż zwykły romans, ale to dalej nie to, czego oczekiwałam. Może miałam zbyt duże oczekiwania?

Link do mojej recenzji:
[link widoczny dla zalogowanych]

Agnnes

Bardzo przyjemna książka, powiedziałabym nawet - kojąca.
Historia miłości dwojga młodych ludzi, uczucia silnego, ale bardzo niepewnego swojej przyszłości.
Co mają zrobić zakochani, gdy jedno z nich może pewnego dnia zniknąć, nagle, bez zapowiedzi, w jednej sekundzie jest, w drugiej pozostaje po nim jedynie uroczy wilczek z instynktem, który każe uciekać, trzymać się z daleka od dawnej miłości? Jak można znieść istnienie ukochanej osoby tak blisko, a jednocześnie tak daleko? Żyć dni, tygodnie w niepewności, karmiąc się każdą chwilą z myślą, że może być już ostania?
Historia miłości Sama i Grace jest smutna ale jednocześnie bardzo piękna. Pokazuje jak ważna jest każda minuta spędzona z ukochaną osobą. Nie warto jej tracić na strach o tym co będzie. Miłość istnieje właśnie w tej chwili, kiedy indziej będziemy się nią cieszyć? Jeśli możemy teraz, to wykorzystajmy to.

Fonin · Wysłany: Sob 22:15, 31 Mar 2012 Temat postu:

Wampiry zawładnęły dzisiejszą literaturą fantastyczną. Saga Zmierzch otworzyła bardzo szeroko drzwi wszystkim innym krwiopijcom, ale też i pozostałym nadnaturalnym istotom. Nie może tu zabraknąć wilkołaków od dawna uważanych za największego wroga wampirów. W „Drżeniu” nie mamy jednak do czynienia z odwieczną wojną raz.

Grace jako mała dziewczynka zostaje zaatakowana przez stado wilków. Od pewnej śmierci ratuje ją właśnie jedno z tych zwierząt. Tajemniczy wilk później często obserwuje dziewczynkę z lasu. Grace uważa go za przyjaciela mimo iż jeszcze nigdy nie pozwolił się dotknąć. Jednak sama jego obecność jest wystarcza.
Mijają lata. Dochodzi do straszliwego zdarzenia. Nastolatek zostaje zagryziony przez wilki. Mieszkańcy miasta żyją w strachu i straszliwym napięciu. Zaczyna się polowanie, które wiele zmieni w życiu Grace.

Książka ta chodziła za mną od kiedy tylko zobaczyłam jej zapowiedź w internecie. Nie mogłam doczekać się kiedy trafi w moje ręce. Porównywaniu do „Zmierzchu” jeszcze bardziej rozpaliły moją ciekawość. W końcu nadszedł dzień w którym mogłam spokojnie usiąść i zagłębić się w lekturze, która wciągnęła mnie i zachwyciła.

Obserwujemy historię Grace i Sama. Ich rodzącą się miłość, problemy czyhające na nich z każdej strony, strach przed nadchodzącą zimą, która może rozdzielić ich na zawsze. Książka jest pełna emocji, wzruszająca, ale jednocześnie delikatna (jeśli można powiedzieć tak o książce).

Narracja jest pierwszoosobowa, prowadzona z dwóch punktów widzenia (Grace i Sam). Pozwala nam to dokładnie poznać bohaterów, oraz w moim przypadku, całkowicie się w nich zakochać. Grace jest typem samotnika. Wiecznie zaganiani rodzice, którymi to ona bardziej się opiekuje niż oni nią. Od czasu ataku uwielbia wilki, a szczególnie tego „swojego”, przez co często jest nierozumiana przez otoczenie, a po ostatnich wydarzeniach wręcz znienawidzona. Bardzo inteligenta i wrażliwa.
Sam to postać w dużej mirze bardzo tajemnicza (straciłby pewnie cały swój urok gdyby taki nie był). Bardzo skrzywdzony przez życie. Można pomyśleć że nie ma chłopak charakteru. Był strasznie słodki i nie umiem nie określić go inaczej niż jako osobę nad wyraz cichą. Jednak wśród bohaterów odznaczających się silną osobowością, postać Sama była miłym wiaterkiem świeżości, odmiany.
W „Drżeniu” mamy do czynienia jeszcze z wieloma innymi postaciami. Każda jest na swój sposób inna, ciekawa i nie do końca taka jaka wydawać się może na pierwszy rzut oka.

W samej książce mimo dużej ilości stron nie za dużo się dzieje, i można nawet uznać, że czasami nawet powiewa nudą. Ja jednak nie mogłam się doczekać kolejnej strony, kolejnego rozdziały, mimo iż zbliżało mnie to do nieuchronnego końca. Akcja w dużej mierze skoncentrowana jest na samych wilkach, głównych bohaterach i ich przeszłości, a najbardziej na ucieczce przed coraz szybciej zbliżająca się zimą.

Bardzo spodobał mi się styl pisania autorki. Jej twórczość czyta się szybko i lekko. Potrafi zaciekawić czytelnika, zbudować odpowiednią atmosferę, wykreować wspaniałych bohaterów.
Bardzo podobał mi się pomysł dołączenia temperatury, która była na dworze w danym momencie akcji powieści, pozwoliło mi się to bardziej wczuć w opisaną rzeczywistość (czasami aż strząchało mnie z zimna mimo iż czytałam pod kocem z ciepłą herbatką w ręku).

Okładka bardzo ciekawa i estetycznie wykonana. Ten czerwony parasol i napis z tytułem ładnie odbijają się od tła i przyciągają wzrok. Wypukłe elementy, sprawiają bardzo przyjemne wrażenie. Nazwisko autorki jednak umieścić można było gdzieś indziej i bardziej je zaznaczyć.

Książkę polecam wszystkim zainteresowanym. Jest naprawdę piękna i magiczna, a nade wszystko romantyczna i aż nie mogę się doczekać kiedy przeczytam ja jeszcze raz, a tym bardziej kiedy znajdę czas na zapoznanie się z drugim tomem pt „Niepokój”.

z: [link widoczny dla zalogowanych]

daria

Książka ma dwa plusy:
- klimat jest niesamowity
- sposób w jaki zmieniają się w wilki
Natomiast cała reszta nie dla mnie Sad

troszkę się nudziłam.

tombraiderka009

Apocaliptica

Naprawdę nudnawa ? A ja już myślałam , że będzie aż kipieć od akcji . Skubnęłam pierwsze trzy strony xD , zapowiada się intrygująco Wink

.

TheFlowerro

Nie wiem. Ja nie przeczytałam tej książki, nie potrafiłam przebrnąć przez więcej niż 50 stron. Okropnie nudna. Takie flaki z olejem. Miłość od pierwszego wejrzenia, jakieś problemy, a tak naprawdę nie ma takiej akcji, której spodziewałam się po opisie. Nie miałam za dużych wymagań co do tej książki, ale nie sądziłam, że będzie jeszcze gorsza. Nie podobała mi się.

emmllaa

Nie wiem jak to możliwe! Nie podoba ci się taka sweet książka! Masz rację początek nie był najlepszy - może nawet nudny, ale za to koniec wynagradza wszystko. A na dodatek biedny Sam - jak można go tak zostawić na pastwę nieprzeczytania! I jeszcze ta nieszczęsna wanna! Ach! Tak, końcówki są najlepsze- i środki też... heheh może łatwiej .... początki są do bani! heheh! Smile

Hekate1996

Kocham tą książkę ! Historia niesamowita poruszyła mym sercem ! Uwielbiam Wilkołaki, i tematy o nich ! Niesamowita historia i tyle zmian ohh uwielbiam !

Demifortes

Dostałam tę książkę na Gwiazdkę i dopiero teraz przyszło mi się za nią "zabrać".
Bohaterowie mnie nie urzekli, nie mieli wg mnie żadnych wyszczególnionych cech charakteru. Akcja przyplątała się gdzieś pod sam koniec, kiedy już myślałam, że nudno się wszystko skończy.
Podoba mi się historia dzieciństwa zarówno Sama jak i Grace, a także pomysł dotyczący przemian wilkołaków, natomiast reszta mnie nie urzekła.
Muszę jednak przyznać, że książkę wyjątkowo szybko i przyjemnie się czyta, a to mi w zupełności wystarcza ^^

Apocaliptica

Naprawdę szybko wam się czytało ? Jak dla mnie to była taka nudna.. oklepana , bez fabuły , nie było w niej choćby krzty akcji ! Cóż to za książka bez dozy szaleństwa ? Nie mogłam jej nawet skończyć , tak mnie męczyła... a niektóre wydarzenia były po prostu głupie jak na przykład , jeżeli dobrze pamiętam : Udawanie posikania się w szpitalu...

Żałuję wydanych pieniędzy i to jak bardzo , liczyłam na grubą książkę przeczytaną w ciągu maksimum dwóch dni , dostałam zanudzacz z flakami .

Emiley

Jestem w trakcie czytania drugiej części trylogii, a samo "Drżenie" czytałam już jakiś czas temu. Przyznaję, że jest to jedna z lepszych książek paranormalnych, jakie miałam okazję przeczytać.
Najważniejszym aspektem, na jaki zwracam uwagę przy czytaniu książek, jest klimat. Jeżeli klimat jest do bani, ja osobiście skreślam książkę. Tu klimat jest właśnie taki, jaki powinien być.
Jeżeli chodzi o postacie, to podobają mi się kreacje wszystkich bohaterów. Grace nie jest irytująca, właśnie często tak jest, że żeńskie bohaterki są takie niezdarne, słabe i w ogóle ich życie jest przerażająco powalone. Grace, mimo że ma rodziców takich, jakich ma, jest postacią silną, sama sobie ze wszystkim radzi i nie prosi o pomoc, mam wrażenie, że na początku do szczęścia potrzebny był jej jedynie obserwujący ją wilk. Jest zamknięta we własnym świecie i nikogo do niego nie dopuszcza, ale nie jest irytująca.
Sam... Lubię go, lubię to, że jest całkowicie oddany Grace, widać po prostu, że ją kocha. Nie mam zielonego pojęcia czy taka osoba w ogóle mogłaby się pojawić w rzeczywistości, ale cieszę się, ze mogę poczytać o takich ideałach w książkach Very Happy

Oczywiście nie można nie zwrócić uwagi na jego dosyć drastyczną przeszłość i to, że zdecydowanie nie daje sobie z nią, w niektórych sytuacjach, rady.
Isabell... Nie mogę stwierdzić, że ją lubię, ale też nie twierdzę, że jej nie lubię, jak dla mnie jest całkowicie obojętna, a przynajmniej w pierwszej części trylogii. W "Niepokoju" ta postać przechodzi pewnego rodzaju metamorfozę.
To chyba najważniejsze postacie, na które chciałam zwrócić uwagę. Co do fabuły... Przez pewien czas nie dzieje się nie wiadomo co, ale bezpretensjonalnie końcówka nam to wszystko wynagradza. Przez długi czas zastanawiałam się, co się stanie z naszą dwójką głównych bohaterów, ale również interesowały mnie dalsze losy Olivii, czy jego brata, który skończył dosyć nieciekawie. Cieszę, że na końcu wyjaśniło się to, że Sam jednak będzie człowiekiem, ale przyznaję, że autorka trochę sobie z nas, czytelników zadrwiła. Skończyła książkę w taki sposób, że nie sposób jest nie być ciekawym następnej części.
Bardzo lubię "Drżenie" i na pewno kiedyś sobie kupię całą trylogię.

manti

Sięgnęłam po tę książkę ponieważ zaintrygowała mnie okładka. Wcześniej nie czytałam żadnej recenzji, w ogóle nie wiedziałam czego się spodziewać. Czy się zawiodłam? Ani trochę.

Grace, główna bohaterka powieści, wiele lat temu została zaatakowana przez wilki. Zapewne umarłaby wtedy, gdyby nie uratował jej wilk z hipnotyzującymi, złotymi oczami.
Tymczasem dziewczyna, chodzi już do liceum. Jej kolega niedawno został zagryziony przez wilki. W niewyjaśniony sposób jego ciało znika z kostnicy. Miasto organizuje polowanie na zwierzęta w którym postrzelony został jeden z wilków. Grace próbuje temu zapobiec - z niepowodzeniem. Gdy wraca do domu widzi zwierze z tymi samymi złotymi oczami które widziała u wilka, swojego wybawiciela. Jednak to nie wilk, tylko śmiertelnie ranny człowiek. Dziewczyna nie może uwierzyć w całą historie. Jak dalej potoczą się losy tej dwójki?

Książka miło mnie zaskoczyła. Przyjemnie się ją czytało, zupełnie wciąga. Nie ma w niej za dużo akcji, jednak ani trochę mi to nie przeszkadzało. Było mało opisów, a jeśli jakiś się już znalazł nie były męczące jak w poniektórych powieściach, wręcz przeciwnie. Bohaterów bardzo polubiłam.
Narracja była prowadzona z perspektywy głównych postaci - Grace i Sama - co było dużym plusem. Można było lepiej się wczuć w ich sytuacje, poznać ich uczucia, emocje itd.
Spodobało mi się również, temperatura napisana przy każdym rozdziale. Bardzo oryginalne.
Zakończenie jak dla mnie było trochę dołujące, ale jest to trylogia więc za pewne w drugiej części wszystko się wyjaśni.

Podsumowując, jeśli ktoś lubi paranormale z wilkami w roli głównej książka powinna mu się spodobać. Nie jest to jakaś książka, skłaniająca do głębszych refleksji, tylko powieść na jeden wieczór. Mimo wszystko warta polecenia Smile

7/10

Laura.

Jedna z lepszych książek z serii paranormal romance jakie czytałam. Na początku niezbyt spodobało mi się okładkowe porównanie do "Zmierzchu" i to nie dlatego, że bałam się podobnego poziomu pisania, raczej obawiałam się, że "Drżenie" będzie kolejną kopią historii Belli i Edwarda. Na szczęście tak się nie stało i pomimo, że obie książki mają ze sobą kilka punktów wspólnych nie jest to jakoś bardzo odczuwalne.
Jako największy plus uważam pisanie rozdziałów (najczęściej naprzemiennie) z perspektywy głównych bohaterów - bardzo lubię ten zabieg i tym razem również zdał egzamin. Większość bohaterów jest bardzo dobrze i ciekawie napisana - Sam, Rachel, Isabel. Jedyny minus to główna bohaterka - Grace - jak dla mnie wypada blado na tle innych postaci a jej zachowanie czasami jest pozbawione jakiejkolwiek ciągłości i dosyć irytujące. Nie warto jednak dla tej małej przeszkody rezygnować z przeczytania "Drżenia", bo sama historia jest bardzo wciągająca Smile

lipsmackeer

Tak jak zapowiedziałam - szybko powróciłam do twórczości pani Meggie Stiefvater. Tym razem wzięłam się za jej najsławniejszą powieść - pierwszy tom trylogii "Drżenie". Wszystko pięknie ładnie, spodobała mi się tak samo jak "Wyścig Śmierci" lub jeszcze bardziej. Znalazłam kilka cech wspólnych pomiędzy tymi tytułami, oraz różnic, które są ich największymi plusami! Fabuła "Drżenia" jest osadzona w małym miasteczku w Minnesocie, Mercy Falls. Przez większą część roku jest tu dość zimno, a opady śniegu rozpoczynają się już w listopadzie i trwają do marca. Główną bohaterką trylogii jest Grace Brisbane - siedemnastolatka, wybitna uczennica,wielbicielka matematyki, kryminałów i świętego spokoju. Ale jej największą pasją są wilki żyjące w lasach Marcy Falls. Od dnia, gdy została zaatakowana jako dziecko przez sforę wilków, a następnie uratowana przez jednego wilka o złotych oczach nie potrafi przestać o nich myśleć. Szczególnie o złotookim wilku, który rok w rok pojawia się w lesie na granicy ogrodu. Gdy tylko robi się zimniej w lasach rozbrzmiewa wilczy skowyt, a złote oczy obserwują Grace zza linii drzew.

Pierwszy tom trylogii o wilkach z Mercy Falls posiada cały komplet zalet, atutów oraz plusów. Spróbuję wymienić wszystkie plusiki, które dostrzegłam oraz wskazać JEDEN JEDYNY minus, który zakuł w oczy.

Plus pierwszy - postać Sama. No, nie sposób gościa nie pokochać już po pierwszych stronach. Niewyobrażalny romantyk, oderwany od rzeczywistości, zakochany w muzyce, gitarze i własnych snach. Całe jego letnie życie to sen. Sen o letniej dziewczynie, o której układa piosenki. Wciąż przywołuje fragmenty wierszy, chcąc wyrazić swoje uczucia i emocje.

Plus drugi - cudowne tłumaczenia wierszy i tekstów piosenek Sama. Nie chciałabym być w skórze tłumacza, gdy kazano zmierzyć mu się z poezją Samuela. Dzięki zawarciu i wpleceniu w tekst bardzo uatrakcyjnia cały tekst. Często wracałam do niektórych słów i sformułowań, których używa Samuel do opisania otaczającej go rzeczywistości.

Ciąg dalszy recenzji: [link widoczny dla zalogowanych]

Fullmoon

Maggie Stiefvater natychmiast zdobyła moje serce. Niemiecka poezja + wilkołaki + brak schematu nudnego trójkąta. <3 Do tego sam styl, wartki i potoczysty, połknęłam trzy tomy i mam nadzieję znaleźć po angielsku ten czwarty, "Sinner".
Super relacja Grace i Sama, taka delikatna, a przy tym chemiczna.

Naprawdę dobra książka, nie obraża inteligencji czytelnika jak przeciętny paranormal romance (i co z tego, i tak lubię czytać te bzdury o wampirach i wilkach^^). Ciężko mi się do czegoś przyczepić w tej serii, a ja generalnie jestem bardzo czepialska...