IX - Dziecko piątku

sujeczka

Kończy się rok szkolny. Nie wszyscy jednak spieszą się do domu. Aurelia Jedwabińska wątpi, aby ktokolwiek interesował się jej świadectwem. Konrad Bitner zaś woli przygotować przedstawienie swojej jednoosobowej trupy teatralnej, aniżeli biec z cenzurką do starszej siostry, Beaty. I tak się poznają: on, młody, niespokojny artystyczny duch, i ona, zagubiona, z poczuciem osamotnienia, ale samodzielnai zaradna. Czas wakacyjny spędzony w Pobiedziskach pozwala im lepiej się poznać, daje też Aurelii szansę spotkania z nieodwiedzaną od lat babcią i przynosi nową znajomość z Arturkiem Gburkiem. Oczywiście ta nowa przyjaźń jest niezbyt mile odbierana przez Konrada...

kaarmel

świetna książka. strasznie mi się podobał wątek z Gburkiem ^^
ale zabrakło mi zakończenia. bo właściwie mogłaby pani Musierowicz napisać, jak to było z Aurelią i Konradem Very Happy

BlackRose

Bardzo sympatyczna powieść- chyba jak wszystkie z tej serii. Żal mi było tej dziewczyny-nie miała matki, nikt nie był nawet zainteresowany jej świadectwem. Najważniejsze jednak, że ta książka dawała nadzieję na to, że każdego może spotkać miłość. To chyba najbardziej lubię w książkach tej autorki.

Nie jestem pewna czy czegoś nie poplątałam, bo dość dawno to czytałam^^

Floss

NIe podobała mi się, bo nie lubię ani Kondzia ani Aurelii.

Princessa

Jedna z lepszych. Spodobała mi się przemiana ojca Aureli. I to ciepło od babci. Ale tak chyba wszystkie babcie mają

Gothic

Ach, właśnie zamierzam się zabrać za ten tom, ponieważ postanowiłam sobie przeczytać całą Jeżycjadę. Nie jest mi łatwo sięgnąć po tę książkę mając pod nosem tyle wampiryczno-fantastycznych serii (mimo iż lubię książki pani Musierowicz, to jednak nie pobiją one fantasy xD). No ale cóż, postanowienie to postanowienie. Czas iść na chomika i ściągnąć Dziecko Piątku xDD.

Edit: Przeczytałam xD. Podobało mi się, tak jak wszystkie tomy Jeżycjady, Aurelia jest fajna Razz

. Niezbyt się rozpisałam, ale ktoś mi się dobija do kompa Very Happy

.

Melancholia

podobała mi się, w końcu Aurelia zaznała rodzinnego ciepła. cieszy mnie to, ze jej ojciec co nieco zrozumiał.

dezyda