Metro 2033 - Dmitry Glukhovsky

Tirindeth

No właśnie Ven, na powierzchni to było, myślałam, że umrę ze strachu!!! No i bardzo polubiłam Artema, momentami było mi go szkoda, bo to taki w sumie poczciwy chłopaczyna Smile

Zakończenie.... ojej.... ja myślałam, że to jest żart Razz

że Artem ma zwidy, no bo w sumie zachowanie czarnych ani trochę nie dawało do zrozumienia, żeby były to formy inteligentne i w ogóle... no i ta akcja w bibliotece tego dowodziła, a tu taka niespodzianka... szczerze mówiąc to miałam łzy w oczach, bo Dmitry tak to opisał wszystko, ze aż ściskało za serce, zagrał po prostu na emocjach koncertowo! A Ty jak uważasz??

No i teraz w ogóle czytam Enklawę i takie "WTF?!".... Co za gniot w porównaniu z Metrem!

ven_detta

Ja bardzo podobnie Very Happy

Tirindeth

Ven wiesz co, ja myślę, że Dmitry dawał nam te znaki, a wiesz gdzie? Otóż w momencie, gdy Artem już dochodził do Polis, miał wrażenie w jednym z tuneli, że ktoś do niego idzie z przeciwka, ale nie mógł tego kogoś zaatakować, a potem usłyszał głos, że teraz nie powinien iść. Kto mógł to powiedzieć, jak nie czarny? Stanowczo o to musiało chodzić - a czytelnik zaczyna zdawać sobie z tego sprawę dopiero po skończeniu książki. Wielokrotnie Artem wychodził żyw z sytuacji, które były ciężkie, jakby coś go ostrzegało. No i te sny - czarni wpływali na jego odczucia i podświadomość, jak mniemam Wink

To by było najbardziej "racjonalne" wyjaśnienie Cool

ven_detta

Tirindeth

ven_detta

Jeszcze nie, bo właśnie wszędzie spotkałam się z opiniami, że 2 tom już nie jest tak dobry jak 1 i na razie to mnie trochę powstrzymuje przed kupnem. Ale w bibliotece jest tak rozchwytywany, że w końcu pewnie nie wytrzymam i kupię Razz

Bo przeczytać, na pewno przeczytam - też chcę się przekonać jak to jest z tym 2 tomem, no i bardzo bym chciała jeszcze wrócić do tuneli metra Wink

Tak samo mam na oku "Pitera" Szymuna Wroczka, bo słyszałam, że niezłe Very Happy

Tirindeth

ven_detta

Tirindeth

Wiem, że wyszło więcjej - widziałam na fejsie. Masakra. jedna mnie zainteresowała szczególnie - na okładce jest człowiek w masce z długim dziobem. Ciekawe, czy w Polsce wydadzą kolejne tomy - szczerze mówiąc powątpiewam, bo Piter jakoś specjalnie się nie sprzedaje.

EDIT:
Pojawił się trailer do gry, która ma wyjśc w 2013. Co prawda to gra, ale jak dla mnie ten aktorski trailer idealnie nadaje się jako zwiastun książki. Jest obłędny!!!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aBA1ICfhUSY

ven_detta

Fakt, trailer niezły Very Happy

Aż zaciekawiła mnie ta gra, może obczaję, jak wyjdzie Wink

Sihhinne

To druga czesc gry:) Pierwsza juz troche jest na rynku, ale podobno wyrabista. ^^

ven_detta

O, Sihh, dzięki za info Very Happy

W takim razie poszukam, jak będę miała chwilkę, bo naprawdę chciałabym zobaczyć na ekranie to wszystko, co było w książce Smile

GBoy

Książka fantastyczna, druga część - Metro 2034 już tak nie zaskakuje jak pierwsza, ale poziom również wysoki. Właśnie kończę czytać "Piter" Sz. Wroczka, również świetna, choć tak naprawdę rozkręca się w drugiej połowie. Uwielbiam uniwersum metro 2033 Wink

Lacie

U mnie leżą trzy tomiszcze - Metro 2033, Metro 2034 i Piter. Moja mama hurtem wypożyczyła, bo słyszała, że dobre Razz

Ja narazie musze skończyć książkę mojego znajomego i zabiorę się za to. Czytając Wasze posty, już mnie ciekawi, mam nadzieję, że się nie zawiądę i, że bedzie to naprawdę dobra lektura ^^

Agnnes

Jestem jakąś godzinę godziny po skończeniu Metra 2033 i czuję się dokładnie tak:
[link widoczny dla zalogowanych]
Nie jestem w stanie teraz zebrać do kupy tego wszystkiego co przeżyłam podczas czytania, w każdym razie towarzyszył temu dziki wzrok, po oderwaniu nieprzytomny wyraz twarzy, lampka nocna, która świeciła się całą noc i strach w ciemnym pokoju przed odwróceniem się do tyłu, gdy byłam całkowicie pewna, że metr za mną stoi czarny, a pod koniec czytanie przez łzy.
Ta książka jest fenomenalna, ja wciągnęłam się od samego początku, i przerywałam tylko wtedy gdy stwierdziłam, że jeszcze trochę i nie zasnę ze strachu. Metro 2033 zrobiła na mnie ogromne wrażenie, na pewno jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Polecam jak nic!!!

Rzuciłam, na razie tylko tyle, okiem na wasze wrażenia i:
Co do scen na powierzchni, na mnie jednak chyba większe wrażenie zrobiły tunele i ta groza, która się czaiła w każdym kącie! To zagrożenie psychiczne, te "szepty umarłych" - jej, jakie to było straszne! Bibliotekarze w Wielkiej bibliotece już tak mnie nie przerażały Wink

ven_detta

Agnnes, doskonale Cię rozumiem Very Happy

Emocje po przeczytaniu "Metra" są tak przytłaczające, że ja nosiłam się z nimi jeszcze przez kilka dni, takie wrażenie wywiera ta książka (szczególnie finał! Wink

). Cieszę się, że dołączyłaś do grona fanów Very Happy

I czekam na Twoją opinię, kiedy już uda Ci się ochłonąć Wink

Ale przez Ciebie naszła mnie teraz ochota na powtórzenie "Metra" xD

Mnie ostatnio jeszcze mega kusi ta książka: [link widoczny dla zalogowanych]! Tak, tak, właśnie ze względu na dodatek Very Happy

Ale, kurde, wszystkie egzemplarze w empiku są zafoliowane Razz

A jestem tak ciekawa tego nieznanego zakończenia >.<

Agnnes

To nieznane zakończenie to ta "Ewangelia według Artema"? Też bym strasznie chciała to przeczytać, bo te fragmenty, ten mały przetłumaczony kawałek, który znajdował się na stronie, którą chyba wcześniej wkleiłaś były świetne! W ogóle muszę powiedzieć, że ani razu nie zawiodłam się na Glukhovskim, jego sposób pisania bardzo mi odpowiadał, i choć faktycznie, tak jak wspomniałyście wcześniej, niektóre zwroty akcji mogły być mało wiarygodne, te nagłe ocalenia, niespodziewane wyjścia z beznadziejnej sytuacji.. Ale nawet gdy jeszcze nie znałam zakończenia, w żaden negatywny sposób nie wpływały one na mój odbiór tej książki, jedyne co wtedy czułam, to zadowolenie że Artem wyszedł cało z opresji Very Happy

Jeśli chodzi o Artema, to taki zwyczajny bohater, byli od niego dużo lepsi, zdolniejsi, bardziej obyci, i choć miał on pewne zdolności, nie zgrywał bohatera, trochę narwany, nie zawsze pomyśli zanim zacznie działać, ulega słabościom. To był taki bohater którego śmierć nie wydawałaby mi się wielką tragedią - z obiektywnego punktu widzenia, później to by się zmieniło, ale mówię co czułam podczas czytania. Było to takie inne. Bo zazwyczaj gdy książkowy bohater ma misję do wykonania, to wydaje się on być osobą niezastąpioną i najbardziej utalentowaną, choć może jeszcze tego nie do końca świadomą. A tutaj był Artem, który bardzo późno przejął tę rolę, który dopiero dzięki swojej wędrówce dojrzał, uświadomił sobie pewne rzeczy i mógł zacząć uchodzić za "jedynego bohatera" i właśnie dopiero wtedy ta jego rola okazała się prawdą. Tak trochę na odwrót, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie.

Jeśli chodzi o wędrówkę Artema, to w pewnym momencie skojarzyła mi się ona z "Małym księciem" - Artem chodził od stacji do stacji, i niczym Mały Księże docierał do nowych planet, poznawał różne ideologie, różne poglądy i sposoby życia, wciąż uczył się o ludziach i metrze.

Z innych bohaterów zaintrygował mnie Chan, był on pierwszym bohaterem przy którym poczułam to zdezorientowanie, co tu jest prawda, a co własnym wymysłem, czy cokolwiek jest tym czym się zdaje; zaciekawił mnie bardzo ten plan metra, w którym Chan niby wszystko widział. Takim którego bardziej zapamiętałam był jeszcze Michaił - ten staruszek, chyba najsympatyczniejsza postać w książce Very Happy

Jeśli chodzi o Młynarza, to jakoś szczególnie jego fanką nie jestem, choć niezmiernie się ciesze że taka postać istniała, jeden z większych bohaterów metra.

Z zagrożeń mieszczących się w metrze na początku najbardziej przerażali mnie czarni, potem zagrożenia psychiczne, ten tunel, w którym zginął Burbon, opis gdy przechodzili przez niego z Artemem to jeden z najstraszniejszych momentów w książce, te szepty - od razu usłyszałam te szepty z Zagubionych, w których one też oznaczały głosy umarłych, było to przerażające i właśnie po tym fragmencie bałam się zasnąć. Straszne też były wszelkie niepokojące obecności Kolejny najstraszniejszy moment nastąpił wtedy gdy Chan prowadził grupę ludzi i gdy większość weszła w zły tunel, a Artem wraz z Chanem i jeszcze jednym gościem poszli tym drugim, przerażająca scena z czającym się wokół zagrożeniem niewiadomego pochodzenia, ta niewiedza co to była taka straszna właśnie.Musze napisać, że autor tworzył genialny klimat, zanim zaczęło się dziać cokolwiek, człowiek już miał ochotę zwiewać jak najdalej stamtąd.
Ogromne wrażenie zrobiła na mnie gwiazda kremlowska! Ten wątek z jej przyciąganiem był tak niesamowity, taki tajemniczy i straszny; podobały mi się też te historie, które porównywały gwiazdę do pentagramu i do demonów które od wieków zapewniają przywódcom tego państwa władzę.Długo głowiłam się patrząc na plan metra jakimż to zagrożeniem mogą być wyznawcy wielkiego czerwia, kto to w ogóle jest oczywiście jak to ja, już zaczęłam się bać przy porównaniu ich stacji do domu umarłych, czy jakoś tak, w ogóle zasypanie żywcem stacji z tyloma ludźmi budziło grozę, więc gdy doszła do tego muzyka usłyszana w rurach, ja już byłam w najwyższym stopniu przerażona Very Happy

Ale sami wyznawcy nie byli tacy straszni, choć dostać się w ich ręce - horror, szczególnie z tym ubijaniem żywcem w worku dla lepszej jakości mięsa Shocked

Co tam jeszcze było... mnóstwo, dlatego trudno to ogarnąć, więc może przejdę do zakończenia, bo tak jak chyba każdy, zostałam nim zmiażdżona. Długo czekałam aż rozwinie się ta główna akcja, polecą iskry, dziwiło mnie to, że kilka kartek do końca, a tak naprawdę jeszcze nic się nie zaczęło dziać, ta budka z martwą dziewczyną, która opisała swoje ostanie dni życia na ścianach, zrobiła na mnie wrażenie, w ogóle wszystkie przebłyski w rozmowach na temat wojny atomowej bardzo mnie interesowały i wciąż czekałam na takie fragmenty, no, ale co do zakończenia, gdy Artem znalazł się na wieży, przeżył do końca swój sen i zaczęły do niego docierać myśli Czarnych, Czarnych, którzy wcale nie byli zagrożeniem, którzy chcieli się porozumieć, pomóc ludziom, którzy byli dla nich jedyną nadzieją i którzy również w Artemie widzieli nadzieję, którzy po tylu poszukiwaniach w końcu go odnaleźli, w momencie gdy już zaczynali wątpić, gdy ludzie zaczęli ich przerażać, ale jeszcze nie do końca, więc w końcu mogli zacząć się cieszyć, w końcu zaczęły się ziszczać ich marzenia o porozumieniu.. trach, trzy rakiety i koniec. To było straszne Sad

Litery zamazały mi się już w chwili gdy Czarni okazywali się być dobrymi, bo przecież wiedziałam, że zaraz nastąpi straszliwy koniec. To było strasznie, strasznie smutne Crying or Very sad

Jak wcześniej wyobrażałam sobie czarnych jako okropne bestie, tak nagle stanęły mi przed oczami czarne ludziki z kresek, takie pocieszne, dobre stworzonka. Niesamowicie smutne było czekanie na ich koniec Sad

Ale równie jak nie bardziej przerażająca była myśl, że ludzie zaraz zniszczą swoją ostatnią szansę na lepszy świat, i to jeszcze z uśmiechem na ustach, kompletnie nieświadomi, myśląc, że pokonują swojego wroga, a tak naprawdę wbijają sobie gwóźdź do trumny.
Ta nieświadomość była przerażająca. Zaczęłam się wtedy sama nad sobą zastanawiać, jak mogłam wcześniej sądzić, że zniszczenie czegoś, to w tej chwili najlepsze możliwe zakończenie tej książki.
Metro 2033 stało się w końcu dla mnie historią o samozagładzie ludzi do której doprowadzają się całkiem bezmyślnie i jeszcze ciesząc się z postępów jakie poczynili...
Nie podejrzewałam, że tak to się skończy. Nie żebym sądziła, że będzie happy end, ale nie myślałam, ze skończy się to tak wielkim ciosem.
Tak, przypomniało mi się zakończenie i znów brak mi słów. Polecam Metro jak najbardziej 9/10 , jak nawet nie więcej.

ven_detta

Taak, to własnie ta "Ewangelia według Artema" i tak niesamowicie się cieszę, że ją u nas wydali (w jakiejkolwiek formie). Bo własnie te fragmenty pozostawiały taki niedosyt, że jaaa Very Happy

Agnnes, bardzo fajne porównanie z "Małym księciem", zupełnie o tym nie pomyślałam Very Happy

No i mi się bardzo podobała to, że ta rola Artema jest inna niż zwykle, bo to był jeden z elementów, który wyróżnia tą książkę Very Happy

A co do potworków Smile

Agnnes

Musiałam dodać to [link widoczny dla zalogowanych] bo od kilku dni ta okładka mnie prześladuje, oczywiście za każdym razem nasuwając na myśl tylko jedno Very Happy

Mój ulubiony wątek z Metra. No więc pomijając te zielska w tle to niemalże widzę to tak jak Artem. Masakra jakaś z tym... no i jak tu teraz spojrzeć na Kreml gdy już coś takiego cię przyciąga?
A [link widoczny dla zalogowanych] Cool

Faktycznie świeci! Very Happy

I [link widoczny dla zalogowanych] taka ciekawostka jeszcze Wink

Silje

Być może zastanawiacie się dlaczego, mimo iż pisałam jak bardzo zachwycona jestem książką, „Metro 2033” nie znalazło się w gronie „tych najlepszych” 2013. Bo choć zdarzały się fragmenty, które pozbawiały mnie kontaktu ze światem zewnętrznym, to zdarzały się też takie, które chciałam skończyć jak najszybciej. I w ostatecznym rozrachunku nie wyszło tak, jak myślałam, że będzie. W swojej opinii jest mi chyba najbliżej do Miry; „Metro” to bardzo dobra książka, ale jednak coś w niej zgrzyta. Zdecydowanie za bardzo udziwniona i pozostawiająca wrażenie, że można by to zrobić lepiej.

„Metro 2033” to połączenie powieści postapokaliptycznej, fantastyki i science-fiction. Tych dwóch ostatnich się nie spodziewałam zupełnie. Oczekiwałam raczej chłodnego realizmu i bardziej prawdopodobnej wizji przyszłości, chociaż nie wiem dlaczego właśnie tak to sobie wyobrażałam. Trzeba jednak przyznać, że wątki fantastyczne wypadły nieźle, chociaż – tak, to chyba mój największy zarzut – było ich zbyt wiele, a przez to atmosfera w powieści zrobiła się naprawdę „ciężka”. „Ciężka” to zresztą dobre określenie na całe „Metro”. Nie jest to książka lekka, którą można by przekartkować w jeden wieczór. Zbyt wiele wątków pobocznych (o których zaraz) i zbyt wiele treści natury metafizycznej, które – jak dla mnie – nierzadko podpadały pod banalne komunały ukryte pod iluzją mistycyzmu; męczyło mnie to. Do tego przeszkadzały mi oczywiste uproszczenia społeczno-socjologiczne (naprawdę faszyzm rozwijał się tylko na kilku stacjach? Czy to w ogóle możliwe, żeby – mimo przecież dość dużej migracji ludzi – jakiś system ideologiczny utrzymywał się tylko na zamkniętym obszarze?) Śmieszne. I choć starałam się czytać „Metro” jako swoistą parabolę, gdzie nie należy brać wszystkiego dosłownie, to jakoś nie do końca w to wszystko uwierzyłam.
Inna sprawa – zabrakło mi dokładnego wyjaśnienia co się właściwie stało i co dokładnie doprowadziło świat to stanu, w którym się znalazł. Opis wydawcy wspomina coś o konflikcie atomowym i przez większą część książki na tym właśnie bazowałam, zbierając informacje o świecie. Zabrakło szczegółów, które w powieściach postapokaliptycznych interesują mnie właśnie najbardziej (zastanawiam się wtedy, czy taki scenariusz faktycznie może się ziścić).

Pozostaję jednak pod wielkim wrażeniem ostatnich stron. Uwielbiam takie otwarte i dające do myślenia zakończenia, w którym nie wszystko jest dopowiedziane, a autor pozostawia nas z szalejącą w mózgu gonitwą myśli; „ale jak to?”, „dlaczego tak?”, „czy na pewno?”. Cudowne uczucie! I choć z czymś podobnym spotkałam się stosunkowo niedawno, to tutaj przeżywałam to naprawdę mocno.

SPOILER – niewielki spoiler dotyczący innej książki, zdradzam tylko pewien schemat, a nie szczegóły, więc raczej można czytać Wink

Agnnes na pewno może czytać Very Happy

Agnnes

Silje

Haha, jak wyjęłaś te cytaty to nawet moje słowa brzmią jak wyjęte z Coelho! Very Happy

Nie wiem z czego to wynika, ale nie za bardzo to lubię, tzn. często czepiam się jakichś szczegółów i przez to nie mogę się tak w pełni cieszyć jakąś książką.
I faktycznie, zajrzałam, pisałaś o tym przy tej drugiej książce, wtedy nie skojarzyłam. Very Happy

No podobieństwo jest uderzające!!

Ravnar

Zamierzam niedługo zabrać się za Metro 2033. Strasznie lubię klimaty post apo, a w dodatku Rosja zawsze mi się kojarzyła z czymś takim. Słyszałem wiele pozytywnych opinii na temat tej serii i chyba w końcu trzeba ją przeczytać Smile

Lirra

Zamierzałam przeczytać już "Metro 2033" od dłuższego czasu, ale dopiero teraz w końcu się za to zabrałam… I w najmniejszym stopniu tego nie żałuję. Jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Nie jest oczywiście pozbawiona wad, ale mimo tego wywiera wielkie wrażenie i emocje.

Opinie tej powieści napiszę dość krótką, gdyż w sumie wszystko zostało już powiedziane na jej temat przez wcześniejszych członków forum Smile

Zacznę od tego co mi najbardziej wryło się w pamięć… A mianowicie jest to klimat. Nikt chyba nie powie, że ta książka nie ma swojego własnego specyficznego klimatu. Jak to dobrze ujęła już Silje, atmosfera jest "ciężka". Nie czyta się tej książki w jeden wieczór, przez nią przechodzi się powoli, bez pośpiechu - trzeba wszystko przetrawić, przemyśleć. Trudno się ją czyta, ale niewątpliwie ciekawie. Wiem, że część czytelników może to zniechęcić. Po pierwsze sam styl pisania jest trudny na pierwszy rzut oka. W każdym zdaniu czuć tą "ciężkość", wrażenie bycia zamkniętym i się powolnego, klaustrofobicznego duszenia… Jest tu wiele długich opisów - często się powtarzających, co tylko zmaga to uczucie zamknięcia. I to wszystko jeszcze opisane dosyć kwieciście. Mam ochotę określić ten styl jako "gęsty" - ale nie wiem czy wiadomo o co mi chodzi. Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że się przeprawiam przez jakąś gęstą, kleistą maź - tym dalej szłam, tym bardziej w niej grzęzłam. W sposobie pisania tej książki jest coś fascynującego, coś co nie pozwala się od niej oderwać… Taka dezorientacja. Moim zdaniem jest to genialne. Minusem tej książki jest pewien brak spójności i wprost niezwykła mnogość wątków pobocznych. Chociaż nie jestem do końca w stanie stwierdzić czy to, aby na pewno jest minus… W pewnym sensie pasuje to do generalnego klimatu książki (dodając jej też to odczucie ogólnego szaleństwa, chaosu i anarchii, które opanowało ludzkość). Brak spójności jest też dosyć charakterystyczny dla powieści drogi, gdzie przypadkowe spotkania odmieniają nasz los i nas budują - przychodzi mi tutaj skojarzenia z inna świetną książką post-apokaliptyczną "Droga" McCarthy'ego, jest tam ten sam motyw wędrówki przez wyniszczony świat przez człowieka próbując uratować to co jest ludzkie (kulturę) i znaleźć sobie jakiś sens życia inny niż przeżycie kolejnego dnia. Poza tym według mnie, w Metrze akurat akcja i intryga nie stanowią wcale najważniejszego elementu powieści. Moim zdaniem, celem było ukazanie jakiegoś wycinku życia ludzkiego w tym dziwnym, zamkniętym i skoncentrowany do granic możliwości świecie jakim jest metro - z jego całym folklorem, legendami, polityką, ekonomią, strachem - abyśmy mogli zrozumieć, że człowiek odczuwa w każdych warunkach potrzebę budowania pewnych schematów i nadawania swojej egzystencji kadrów. Jest to trochę taka wycieczka po świecie zbudowanym przez ludzi zmuszonych do życia w ekstremalnych warunkach. A jak to już bywa z wycieczkami, to nie poznajemy nigdy wszystkiego dogłębnie, a zaledwie mamy okazję to musnąć Wink

Uważam, że w tych wszystkich niedomówieniach i nieścisłościach też tkwi po części cały urok tej powieści. W tej książce jest tyle pomysłów i wątków, że starczyłoby ich spokojnie na całą sagę… Jedynie żałuję, że nigdy nie dowiedzieliśmy się skąd wzięli się Czarni… Czyżby to byli jacyś następcy ludzi, którzy zdołali przeżyć na powierzchni, tak jak to było ze zwierzętami i roślinami, które w końcu przystosowały się do nowego środowiska? Naprawdę chciałabym wiedzieć jak to wszystko się zaczęło Sad

Zainteresowała mnie też kwestia Bibliotekarzy, którzy też zdawali się być jakąś nową inteligentną formą życia - zwłaszcza to, że zdawały się być w stanie nauczyć się mowy ludzkiej… Więc te dwa niedopowiedzenia mnie trochę rozczarowały…

"Metro 2033" przywiodło mi na myśl wyjątkowo dużo innych powieści, które bardzo lubię. Na szczęście wcale nie wypadło blado na ich tle… Więc teraz czas na SPOILERY Very Happy

Co do zakończenia:

Silje

[quote="Lirra"]
Co do zakończenia: