Nevermore (Kruk) - Kelly Creagh

Agnnes

Haha, Lirra, fajnie się czytało recenzję Very Happy

Nieźle Cię ta książka "zirytowała" widzę Wink

A co do nowel Poego, to czytałam po Nevermore i... wiadomo, lepiej napisane i tak dalej, ale jak dla mnie równie nudne.

Lirra

Agnnes

Offtopując dalej na temat Poego, to przeczytałam dokładnie 18 "opowieści niesamowitych" i nie żebym po tym urywku twórczości miała o niej jakiekolwiek pojęcie, ale jednak już przy pierwszej wyczułam jakąś ich wartość, naprawdę niesamowite i inteligentne, ale po kilku zaczął mnie nużyć styl autora, do tego nie cierpię odkrywać ukrytych metafor, nie umiem i męczy mnie to tylko.
Poe sam w sobie nie dla mnie, ale jakby ktoś właśnie napisał książkę w jego klimacie tylko łatwiejszą w odbiorze to z chęcią bym przeczytała, co do tutejszej Nevermore, to rozumiem Cię Lirra, to w ogóle nie jest to. To że niby sam autor gdzieś pojawia się w książce, że końcowa akcja przypomina jedną z jego opowieści, a w tle i na okładce latają sobie kruki raczej mało co zbliża do prawdziwego Poe'go, ale czy w sumie miało? Autorka na nic ambitnego nie stawiała, a reszta to głównie reklama. Taki serial "The Following" też pewnie tylko dla ściemy coś tam o Poe'm wspominał. Jak dla mnie ze współczesnych pisarzy, coś w stylu Poego pisze na przykład Zafon, a przynajmniej przyszło mi na myśl kilka jego książek, gdy czytałam opowieści niesamowite.

Roslin

Ja mimo tego, że uwielbiam książki paranormalne i historie o młodzieży licealnej, to z bólem dobrnęłam do końca. Zgadzam się Lirra z tobą w większości kwestii, a twoja recenzja szalenie mnie rozbawiła Very Happy

tombraiderka009

Gdy zabierałam się za Kruka wiedziałam tylko tyle, że występuje chłopak got i czirliderka, którzy muszą napisać razem pracę. Opisu nie czytałam na nowo, bo wiadomo, że są tam spoilery i że często są w nim kłamstwa ("Uważaj, czego pragniesz... Możesz to otrzymać" - że co.?)

Tak więc zaczęłam czytać i.. o rany. Natrafiłam na gotycką i młodszą wersję Jericho Barronsa - no i jak tu od razu się nie zakochać w Varenie.? Jego charakter i stoickie zachowanie dostały me uznanie i zachwyt nad jego osobą. Do tego te spojrzenia, które rzucał w stronę Isobel, jego nieświadome podchody w stosunku do niej. Fascynacja, delikatne zauroczenie. Cudo.
Tylko potem się coś pochrzaniło, jakoś wszystko za szybko poszło, a przynajmniej według mnie.

W każdym razie wrócę do fabuły. Bardzo fajnie wszystko napisane, początkowo jest dość obyczajowo, główni bohaterzy zaczynają się poznawać bliżej, gdy muszą napisać razem wypracowanie - po wielu plotkach Isobel trochę się boi Varena, lecz gdy dłużej przebywa w jego obecności dostrzega jego prawdziwą osobowość, która wcale jej nie niepokoi.
Autorka ukazała inność tej dwójki i widać tę różnicę - Varen, który jest chłodny, opanowany i mroczny oraz Isobel, która uśmiechem i wesołym nastawieniem ciągle próbuje rozjaśnić tę chmurność w jego życiu.

Oczywiście jego gotycki styl bycia trochę przeszkadza rodzicom Isobel, nawet jej przyjaciołom, którzy nagle zaczynają się od niej odwracać. Do tego dziwne sny i sny na jawie, przez które nie wiadomo, czy to na pewno rzeczywistość, czy tylko wymysły bohaterki.

Kto by pomyślał, że tak nic nieznaczący szkolny projekt przyniesie tyle szkód.?

Lecz pomimo wielu problemów, głównie przez Poe'go, w życiu Varena i Isobel jednak pewne sprawy zmieniają się na lepsze. Ciemność i światło to dwie różne strony tej samej monety i jedno nie może istnieć bez drugiego. Postacie się dopełniają, a rodząca się miłość pomiędzy tą dwójką tylko to umacnia.

Nevermore. Kruk bardzo mi się podobał. Czytało mi się bardzo szybko, bo byłam ciekawa kolejnych spotkań Isobel z Varenem. Początek finału był trochę pokręcony i denerwowały mnie pewne rzeczy, ale gdy zbliżałam się do końca książki zrobiło się bardziej intrygująco. Dużo pozostało niewiadomych i mam nadzieję, że w drugiej części dostanę odpowiedzi, bo tajemnic robi się coraz więcej.

Jutrzenka · Wysłany: Czw 9:59, 09 Mar 2017 Temat postu:

Książka bardzo mi się podobała. Wszystko dzięki niezwykle wykreowanej postaci Varena. Autorka bardzo przekonywująco potrafiła zaprezentować jego sylwetkę. Był autentyczny i wzbudzał wiele emocji. Szkoda, że pozostałe części nie dorównały pierwszej, jednak, ogólnie rzecz biorąc, historia zaprezentowana w powieści była ciekawa Smile

Jutrzenka