Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker - Leanna Renee Hiebe

Mariposa · Wysłany: Nie 20:44, 13 Mar 2011 Temat postu:

A ja wygrałam ją dzisiaj na paranormalbooks Very Happy

I jestem happy. Jakież to odciążenie dla mojego (pustego) portfela.
I alleluja! Very Happy

PS. były tak w ogóle inne konkursy z tą książką, bo żadnych nie wyczaiłam?

IWannaKissYou · Wysłany: Czw 18:42, 24 Mar 2011 Temat postu:

Hehe, to samo co Mariposa - wygrałam PP na ParanormalBookS, już doszła i czeka na swoją kolejkę Smile

zaszumiał_wiatr · Wysłany: Czw 23:22, 24 Mar 2011 Temat postu:

Na "Dziwną i piękną opowieść o Percy Parker" zwróciłam uwagę ze względu na opis, który przypominał mi jedną z moich ulubionych trylogii, czyli Magiczny Krąg. Dziewiętnastowieczny Londyn, magia i mitologia - stwierdziłam, że to musi być coś dla mnie.
Osiemnastoletnia Percy Parker trafia do Akademii Ateńskiej - jednej z niewielu koedukacyjnych szkół wyższych, którą zarządza panna Rebecca Thompson. Percy nie jest zwykłą dziewczyną - i nie chodzi tu jedynie o niespotykany wygląd spowodowany albinizmem - miewa wizje, widzi i rozmawia z duchami oraz rozumie każdy język, o którym wcześniej nawet nie słyszała. Pomimo swojej skromności i inteligencji, Percy nie znajduje wielu przyjaciół, a ponadto nie radzi się z przedmiotem, który wykłada majestatyczny i tajemniczy profesor Alexi Rychman. Na wieczornych lekcjach wyrównawczych zaczyna iskrzyć między nauczycielem a studentką, jednak Percy podejrzewa, że profesor Rychman coś przed nią ukrywa.
Muszę przyznać, że początek mnie zniechęcił - wszystko wydawało mi się niezrozumiałe i niespójne, jednak z czasem lepiej poznałam bohaterów i fabułę. Książka jest niezwykle wciągająca i ostrzegam, że gdy zaczniecie czytać, nie ma szans odłożyć jej nieskończonej. Co sprawia, że jest aż tak porywającą lekturą? Na pewno przystępny i ładny styl pani Hieber, barwni, nietuzinkowi bohaterowie i akcja, która jest wyjątkowo dobrze wyważona. Jedyne co mi się nie podobało to fakt, że poznajemy główną negatywną postać i jej zamiary przed bohaterami - dlatego czytając każdą scenę z jej udziałem, wyczekiwałam, kiedy wreszcie się ujawni. Nieco zepsuło mi to zabawę w zgadywanie, kto jest kim, a myślę, że mogło zostać pominięte.
Gdy jestem już przy minusach, muszę się przyznać, że nie do końca spodobała mi się fabuła dotycząca całej Przepowiedni, a może po prostu nie do końca ją zrozumiałam. Były momenty, w których się gubiłam, ponieważ wytłumaczenie było zagmatwane - nie potrafię teraz wskazać, o jakie fragmenty mi chodzi, ale pamiętam, że pozostawiło to we mnie niedosyt.
Nie mogę znaleźć więcej zastrzeżeń, ponieważ ich nie ma Wink

Bardzo polubiłam bohaterów - przede wszystkim podoba mi się, że było ich wielu i tak się między sobą różnili. Myślę, że każdą z postaci w jakimś stopniu lubię - para Percy i Alexi jest cudowna, z wypiekami na twarzy wyczekiwałam ich każdej wspólnej chwili, ale i oddzielnie byli niezwykle zajmujący. Josephine i Elijah to drugoplanowi bohaterowie, którzy zyskali moją symaptię - pierwsza za francuskie korzenie, malarstwo i uroczą kawiarnię, a drugi za kąśliwe, sprośne uwagi i nie do końca udolne próby rozładowania napięcia w kryzysowych sytuacjach. Chwilami żałowałam Rebeki i w sumie trudno mi ją ocenić.
Zachłysnęłam się "Dziwną i piękną...", żyłam wraz z bohaterami i nie potrafiłam się z nimi rozstać choćby przez chwilę. W książce znajdziemy naprawdę wiele wątków - duchy, namiętność, śmierć, magia - wszystko w idealnej dawce. Pomimo że czytając powieść spędziłam bardzo miło czas, nie mam ochoty sięgnąć po drugi tom, którego prolog mnie zniechęcił. Moim zdaniem "Dziwna i piękna..." zakończyła się najlepiej jak mogła i powinna zostać pojedynczą pozycją. Znając siebie pewnie i tak sięgnę po drugi tom, ale czuję się w pełni usatysfakcjonowana jedną częścią. Polecam fankom XIX wieku, bo na pewno się nie rozczarują - mamy tu szelest sukni, światło świec, bale i mroczne tajemnice - czego chcieć więcej?

Cassin'89

Tak się właśnie zastanawiałam nad następną częścią.

Przecież nawet pod koniec 1 tomu jest rozdział pierwszy z następnej części -
i jest nawet tytuł
"Walka mroku i światła o Percy Parker" - czy jakoś podobnie.
Szkoda, że nic nie wiadomo na temat premiery części następnej ;(

EDIT !

Napisałam na facebooku z zapytaniem o premierę części następnej i oto co otrzymałam :

Lenalee

Każda czytana przeze mnie książka wywołuje we mnie przeróżne emocje, bo tak jak nie ma dwóch takich samych książek, nie ma również dwóch identycznych uczuć, które fundują mi poznawane przeze mnie lektury. Podchodząc do tej powieści nie nastawiałam się na nią w żaden sposób i prawdę mówiąc nie miałam wobec niej żadnych oczekiwań, pomijając moje duże zaintrygowanie tą książką. Nie spodziewałam się, że wywoła ona we mnie tak niezwykłe uczucia oraz że po jej przeczytaniu będę miała w głowie tak wielki mętlik, który teraz nie pozwala mi napisać chociaż kilku konstruktywnych zdań na temat książki pani Hieber.

Persefona nie jest zwykłą dziewczyną, jak inne uczennice Akademii Ateńskiej, do której przeniosła się z klasztoru. Jej cera jest śnieżnobiała, a Percy miewa przerażające i nie do końca zrozumiałe wizje. Czy poznanie profesora Alexiego Rychmana pomoże jej w zrozumieniu nawiedzających ją wizji? Kim jest tajemnicza szóstka Strażników i nad czym sprawują oni pieczę? Niebo zasnuwają czarne chmury, wizje Persefony stają się coraz bardziej groźne i tajemnicze, a życie Percy staje w niebezpieczeństwie. Co łączy Percy z grecką boginią, Persefoną? Czy tylko imię? A może wspólne przeznaczenie?

Prawda jest taka, że książkę „Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker” czytałam w jednym z najtrudniejszych dotychczas okresów w moim życiu. Mój świat był wówczas szary i w tych właśnie barwach odbierałam powieść napisaną przez panią Hieber. Lektura ta emanowała silnie rozpaczą i nieszczęściem, jednak może sytuacja, w jakiej obecnie się znajdowałam zmusiła mnie do odbierania tej książki w taki właśnie sposób? Poprzez pryzmat zagubienia i samotności, przez paletę barw, w której znajdowały się tylko i wyłącznie kolory brudnej bieli i surowej szarości. Opowieść tę czytało się wspaniale, głównie dzięki niezwykłemu klimatowi. Nawet, jeżeli zdarzały się w tej książce chwile radosne i szczęśliwe, w pewien sposób były one całkowicie przyćmiewane emanującą z tej lektury rozpaczą. Rzadko spotykam się z książką, w której smutek tak dziwnie przeplata się z radością.

„Piekło nie jest na dole. Jest obok”.

Brak nieoczekiwanych zwrotów akcji niczego nie ujmuje tej książce, można napisać, że wręcz przeciwnie. Powieść ta jest lekturą raczej spokojną, jednak mimo to po jej przeczytaniu czułam się tak, jakbym odbyła przejażdżkę na największej i najszybszej karuzeli świata. Historia Percy jest niezwykła, choć sama bohaterka nie wzbudziła mojej wielkiej sympatii. Jedyne moje zastrzeżenie wiąże się z motywami, które autorka wprowadziła do tej książki. Mitologia grecka i Bóg to zdecydowanie najgorsze połączenie, z jakim się spotkałam i byłabym dużo szczęśliwa, gdyby pani Hieber całkowicie skupiła się na mitologii greckiej, ponieważ wątek ten wspaniale wpasował się w ogół historii i bardzo mnie zaciekawił – a stanowczo usunęła religię chrześcijańską z tego obrazka, ponieważ te dwie rzeczy w owej książce bardzo się ze sobą kłócą.

Mimo tego uznaję tę książkę za lekturę wspaniałą – a co najważniejsze – niezwykle wciągającą. Ciężko się od niej oderwać, a podczas czytania nie sposób myśleć o niczym innym, jak tylko o przewijających się przed oczyma czytelnika wydarzeniach. „Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker” posiada w sobie magię, która urzeka już od samego początku. Brakowało mi tylko jakiejkolwiek więzi między mną a Percy, ponieważ nie poczułam do niej zbyt dużej sympatii, a wręcz przeciwnie. W pewnych momentach miałam jej szczerze dosyć i dziękowałam autorce za to, że postanowiła zmienić punkt widzenia Persefony na innego bohatera, co jest dużym dodatkowym atutem tej lektury.

Komu polecam tę książkę? Wszystkim fanom rzeczy magicznych i nadprzyrodzonych oraz tym, którzy umiłowali sobie epokę wiktoriańską. Książka ta jest pewnikiem, jeżeli chodzi o niezapomniane wrażenia po jej przeczytaniu oraz fantastycznie spędzony czas. Wniosek po przeczytaniu przeze mnie tej powieści jest jeden: jak najbardziej warto sięgnąć po „Dziwną i piękną opowieść o Percy Parker”.

Rosemary

Lenalee a w skali 1 do 10 ile byś dała? Poza tym fajne recenzja Smile

Lenalee

Dziękuję.

Moja skala ma tylko 6 stopni, więc dałam jej 5/6. Jednak w skali od 1 do 10 mogłabym z czystym sumieniem dać tej książce 9/10. Z niecierpliwością czekam na 2 tom. Wink

Rosemary

Ooo wysoko, Silje też się podobało, więc na 100 % przeczytam i to niedługo xD

Rosemary

A oto i moja recenzja Smile

I ja przeczytałam „Dziwną i piękną opowieść o Percy Parker”, gdy zobaczyłam opis i okładkę, nie czułam niczego. Nie ciągnęło mnie do niej, jedna z wielu książek. Jednak Silje ją szybko przeczytała, a gdy dowiedziałam się, jak bardzo jej się podobało, wiedziałam, że muszę to przeczytać. Recenzje reszty dziewczyn tylko utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Czy ta pozycja była warta mojej uwagi. Czy naprawdę była dziwna i piękna?

Akcja powieści rozgrywa się w wiktoriańskim Londynie, wszystko wygląda inaczej niż teraz. Kobiety są moim zdaniem strasznie traktowane, ale na szczęście jest Akademia Ateńska, miejsce dla obu płci. Każdy mógł się tam kształcić. Tam trafiła właśnie Percy Parker. Moim zdaniem autorka idealnie oddała charakter epoki. Zwroty bohaterów, opisy ich ubiorów, wszystko pokazywało, że to nie dzieje się w naszych czasach. Było to bardzo wiarygodnie opisane, niemal słyszałam szelest sukien.

Percy Parker, dziewczyna wyglądająca jak duch, wzbudzająca przerażenie u ludzi. Jednak tak naprawdę ro zwykła osoba, szukająca miłości, akceptacji i przyjaźni, czy znajdzie to w Akademii Ateńskiej?
Marianna szybko stała się przyjaciółką naszej bohaterki, moim zdaniem to bardzo sympatyczna dziewczyna, nie oceniająca innych i pełna tolerancji.
Jest jeszcze tajemnicza szóstka, każda z postaci jest idealnie zarysowana, polubiłam prawie całą gromadkę. Tylko nie Rebeccę. Po prostu nie przepadam za takimi ludźmi. Przewodniczącym tego dziwnego „klubu” jest Alexi, zimny, nieprzystępny mężczyzna, który czasem sprawiał, ze serce zaczynało bić mi szybciej.

Na początku książki nie rozumiałam o co chodzi, to sprawiało, że nie mogłam się oderwać. Koniecznie pragnęłam wiedzieć, kim oni są, co się dzieje. A gdy już znalazłam kilka odpowiedzi, akcja przyśpieszyła i wtedy już nie byłam w stanie odłożyć książki. Pochłonęłam ją bardzo szybko. Czytanie jej sprawiło mi ogromną radość. Nie wiem, co napisać o fabule, książka jest tak niesamowita, że tego nie można po prostu opisać.

Sięgnęłam po tę książkę bo po „Deklaracji” nie miałam ochoty czytać zwykłego paranormal romance, ta książka na szczęście wcale nie była zwykła. Była przepiękna. Moja ocena to 9.5/10. Polecam każdemu.

MUlka

Właśnie skończyłam i jedno mi się ciśnie na usta była to dziwnie piękna opowieść Smile

Uwielbiam, choć to irytujące Wink

, kiedy czytelnik zna fakty a bohaterowie muszą dojść do prawdy sami, oczywiście przy tym błądząc ... kiedy ocierają się o oczywistość a jej nie dostrzegają Smile

ohh to zdecydowanie buduje napięcie ... Do tego bardzo dobrze zarysowane, niepowtarzalne postacie, duchy, mity, przepowiednia Smile

Opowieść o Percy Parker zdecydowanie wyróżnia się wśród wszystkich komentowanych tu książek Smile

naprawdę piękna opowieść

amy188

O Boże, czytając Wasze recenzje tak się cieszę, że ją dzisiaj kupiłam! Tytuł od razu skojarzył mi się z "Dziwnymi losami Jane Eyre" Very Happy

Nie mogę się doczekać aż zacznę czytać Very Happy

lolik91

Wie ktoś może co z kolejnymi częściami Percy? Bo nie ukrywam, że jak zapewne większość z Was, zakochałam się w tej książce i z chęcią poczytałabym o dalszych losach Persefony i Alexiego (czy jak tam się odmienia jego imię Smile

)
Edit:
No i sama sobie odpowiadam na pytanie;) Kolejna część Percy planowana jest na wrzesień.

Agnnes

Recenzja Silje dotycząca tej książki była moją ostatnią przeczytaną na tym forum przed maturą, potem jak może niektórzy pamiętają zmyłam się na jakiś czas i nie czytałam nic więcej. Nic dziwnego więc że "Dziwna i piękna opowieść" tak mocno zapadła mi w pamięć i przez cały ten czas niecierpliwie czekałam aż będę miała okazję ją przeczytać.

Tak w skrócie:
Pewnego mglistego i wietrznego dnia roku 1867 nad Londynem krążyły duchy. Szukały osób z których uczynią nowych strażników wrót strzegących przejścia do świata zmarłych. 6 młodych osób przyciągniętych siłą nie z tego świata spotkało się na Moście Westminsterskim. Tak zaczęła się nowa, choć odwieczna historia walki dobra ze złem.
18 lat później do gmachu Akademii Ateńskiej przybywa niezwykła dziewczyna o bladej niczym duch cerze. Druga, o czarnych wijących się włosach i nieziemsko zielonych oczach pojawia się znikąd na drodze przywódcy strażników.
Nadchodzi czas na prawdę i fałsz, miłość i śmierć. Bo przepowiednia zaczyna się wypełniać.

W powieściach paranormal romance i podobnych często możemy odnaleźć dwa schematy.
Pierwszy, ten częstszy: wraz z bohaterami odkrywamy tajemnice, poznajemy nowy świat, rozwiązujemy zagadki. Schemat bardzo dobry i jeśli poprowadzony jest choć trochę umiejętnie zawsze się sprawdza.
Drugi: my wiemy, bohaterowie nie. Takie poprowadzenie akcji wymaga przede wszystkim logiczności by stało się wiarygodne. Jeśli tego nie będzie, uznamy bohaterów za idiotów nie umiejących domyślić się najprostszej rzeczy i cała książka bardzo na tym straci.
Jeśli pierwszy dostarcza czytelnikowi ciągłych niespodzianek i wrażeń w postaci zaskoczenia, to drugi niecierpliwości i nerwów, które wyzwalają niezwykłe emocje.
Oba te zabiegi są świetne, jeśli je dodatkowo połączymy razem, powstaje coś niesamowitego. W "Percy Parker" właśnie tak było. Oba schematy, w jednym z lepszych wydań jakie miałam okazję czytać, stworzyły historię wciągającą i emocjonującą.

Myślę że "Dziwna i piękna opowieść o o Percy Parker" to jedna z ciekawszych powieści jakie ostatnio przeczytałam, oczarowała mnie, zauroczyła. Bardzo przywiązałam się do bohaterów, główną parę uwielbiam. Początkowo Alexi budził u mnie lekką niechęć, taki ponury, zamknięty, tajemniczy ale trochę odrzucający, surowy mężczyzna. Percy jest bohaterką o niskim poczuciu wartości, uparcie uważająca się za odrażającą i głupią. Potem jednak to się zmienia, im bliżej poznajemy te postaci oni coraz bardziej się otwierają, nawzajem przemieniają, aż Alexi staje się nieustraszonym romantycznym bohaterem, a Percy kobietą która ma coś do powiedzenia i potrafi walczyć o swoje do końca.
Ich historia jest wypełniona niezliczoną ilością pięknych scen, które zapadają w pamięć. Będę się powtarzać, ale scena walca, w gabinecie, a potem na balu. Wizje Percy, ta z obrazem, owocem granatu. Moją ulubioną jednak pozostanie ta pod oknem Alexiego, w czasie burzy - niezwykła! Tak samo te w infirmeri (?), Percy o błędnych oczach, w amoku szaleństwa i gorączki obserwująca z balkonu Alexiego i ... Very Happy

SPOILER

Blood_

Włąśnie ksończyłąm czytać. KSiążka jest przecudowna, po prostu słów mi braknie. Cała opowieść jest oryginalna, a książka napisana pięknym językiem.
COś więcej napiszę kiedy może prześpię się chociaż 3/4 godzinki Razz

Alexi jest cudownym mężczyzną, który przez całą powieść do bólu przypominał mi Severusa ( to pewnie przez ten jego dystans itp.) Persefonę bardzo polubiłam, trafiła do mojego grona ulubionych żeńskich postaci Very Happy

Zuz@

'Dziwna i Piękna opowieść o Percy Parker' to książka, którą trudno jest mi ocenić albo cokolwiek o niej napisać. Dlaczego? Po prostu sama nie wiem co o niej sądzę, czy mi się podobała, czy też nie. Wiem, że nie brzmi to normalnie, ale tak jest. Mam bardzo mieszane uczucia...
Żeby mówić o tej książce nie można nie wspomnieć o micie opowiadającym o Persefonie (znanej także jako Kore), córce Demeter. Dziewczyna ta zostaje uprowadzona przez Hadesa do Królestwa Zmarłych, jej matka wpada w rozpacz przez co upada rolnictwo, w końcu Zeus nakazuje Panu podziemi zwrócić Persefonę matce, jednak ten ówcześnie daje dziewczynie do spróbowania owoc granatu, który wiąże ją na zawsze z mroczną krainą. Od tego momentu Persefona spędza 9 miesięcy na powierzchni, a 3 wraz z Hadesem w podziemiach.
Jako, że uwielbiam mitologię zabrałam się do czytania pełna nadziei i entuzjazmu. Dostałam od autorki ciekawych bohaterów, klimat powieści i fabułę. Wszystko było naprawdę świetnie przemyślane..Więc gdzie tkwił mój problem? Chyba po prostu nie nadaję się do czytania powieści dziejących się w czasach wiktoriańskich. Cała ta otoczka może jeszcze była do przeżycia, ale niestety sposób rozmowy i tamtejsza etykieta zbyt bardzo mnie bawiły. Wiedziałam, że tak było, ale jakoś w książce wyjątkowo rzucało mi się to w oczy i wiecznie wywoływało uśmiech. Niestety również w tych wyniosłych, poważnych czy namiętnych chwilach. Gdyby nie to sądzę, że zachwycałabym się bardzo książką.
Jednak pomijając temat czasów, w których rozgrywa się akcja wszystko inne bardzo mi się spodobało. Zaczynając od głównej bohaterki- całkowicie nietypowej. Percy Parker trafia do Akademii Ateńskiej w dość późnym wieku , prosto z Klasztoru, gdzie się wychowała. Jednak to nie wiek wyróżnia ją najbardziej spośród innych studentów. Percy jest albinoską, ma białą skórę i włosy, swoim wyglądem przypominając ducha. A co do duchów nasza niezwykła dziewczyna widzi je i potrafi z nimi rozmawiać, i to w naprawdę wielu językach. Panna Parker budzi nie lada sensacje swoim widmowym wyglądem, przez co jest bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie, uważając siebie za odpychającą. Jednak z czasem pokazuje, że potrafi walczyć o swoje.
Oprócz Percy poznajemy również szóstkę strażników, walczących z duchami, każdy używając swojej mocy. Cała szóstka oczekuje na siódmą strażniczkę, wcielenie Bogini. Każdy z tych bohaterów jest charakterystyczny, chociaż ja mam lekki niedosyt jeśli chodzi o przedstawienie ich. Najciekawszym z nich i najbardziej wpływającym na losy panny Parker jest Alexi Rychman, profesor alchemii. Percy jest nim zauroczona od pierwszej chwili, gdy go ujrzała, a prywatne korepetycje, które jej daje wcale nie pomagają walczyć z uczuciem. Alexi jest mężczyzną zimnym, nieprzystępnym i zamkniętym na gorące uczucia. Jednak jego studentka powoli przenika przez mur obojętności docierając do jego serca. Opis rodzącego się między nimi uczucia, a także napięcie i erotyzm pomiędzy nimi są niezwykłe. Brakuje mi takich par w innych książkach, eh gdyby tylko sposób w jaki rozmawiają mnie tak nie śmieszył Wink

.
'Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker' jest nietypowa z wielu względów. Jednym z nich jest sposób poprowadzenia akcji. Dla Nas nie ma tu tajemnic- od początku wiemy, kto jest dobry a kto zły , i tylko obserwujemy potknięcia, przypuszczenia i dochodzenie do prawdy przez bohaterów. Było to bardzo odważne posunięcie ze strony autorki, ryzykowała brakiem zainteresowania czytelnika. Jednak nic takiego się nie stało- mimo że znamy prawdę o intencjach bohaterów to i tak ciekawi nas ciąg dalszy. Nie ma tu szybkiego tempa i akcji, ale wszystko dzieje się stopniowo, nieznacznie przyspieszając na końcu. Wszystko jest wyważone, nie ma przesytu. Fabuła naprawdę jest interesująco poprowadzona.
Podsumowując- naprawdę ciekawa książka , szczególnie dla fanów epoki wiktoriańskiej. Myślę, że jest to historia dla dojrzalszych czytelników, opowiadająca o miłości innej niż tej, którą znajdziemy w innych paranormalach, a także o niezwykłej magii. Pasjonująca, intrygująca i niezwykła. Gdyby tylko nie ten wiktoriański język... Wink

Ocena: 8/10 Smile

RoseHathaway

Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker to książka, która zwraca na siebie uwagę. Nietypowa okładka z dziewczyną wyglądającą jak duch, budzi mieszane uczucia. Czy to kolejny, przeciętny Paranormal Romance? Jak najbardziej nie. Ta powieść napisana przez Leannę Renee Hieber została moją ulubioną. Jest niezwykła i ciekawa-od samego początku do ostatniego słowa.
Cała akcja dzieje się w 1888 roku, lecz prolog omawia je następujące 21 lat wcześniej. Bardzo się cieszę, że te wydarzenia są rozgrywane w XIX wieku, a nie na przykład XXI, tylko w erze, gdzie nie ma jeszcze komputerów, telewizorów, jest zupełnie inna kultura, tradycje, oraz społeczność.
Persefona Parker to nietypowa dziewczyna, o niebywałym wyglądzie i umyśle.Ma białe włosy, niesamowicie bladą cerę, oczy jasne, a całokształt jej postaci jest kojarzony ze zjawą, a sama ma z tego powodu wielkie kompleksy. Rówieśnicy są nietolerancyjni, boją się jej, ignorują, wyśmiewają. Ona, wychowana przez zakonnice, ma tęgi umysł .Posiadająca zdumiewającą zdolność do lingwistyki, potrafi opanować wiele języków, oraz każdy przedmiot, prócz matematyki. Ów profesor tego przedmiotu, Alexi Rychman, pociągający mężczyzna, również ma pewne zdolności, tak ja Percy... W ciągu prywatnych lekcji, Percy odkrywa wiele tajemnic, poznaje siebie, a nauczyciel coraz bardziej ją intryguje, zresztą z wzajemnością...
Tytuł opowieści, jest adekwatny do zawartości. Historia opisana w książce jest zarówno piękna jak i dziwna, smutna jak i w pewnym sensie szczęśliwa, jednakże jest z całą pewnością wspaniała. Autorka używa bogatego języka, trafnych porównań, licznych epitetów, a mimo to ani przez sekundę powieść nie nudzi, wręcz przeciwnie, jest coraz ciekawsza.
Zarówno Alexi jak i Percy zostali moimi ulubionymi postaciami. On - ma potężną moc, niebywały umysł, urodę i inteligencję, a ona, budząca sympatię,słysząca głosy zjaw, o równie wielkiej mocy, piękna i mądra, są bohaterami, których łączy głębokie uczucie... A może i nawet przeznaczenie?
Nie trzeba długo pisać o tej książce i tak zabraknie słów. Można napisać i 4 kartki o losach postaci, jednakże nie odda to prawdziwych emocji zawartej w powieści. Oceniając ją, daję jej 11/10, bo to dzieło, jest wybitne, choć pewnie wiele osób się ze mną nie zgodzi. Gorąco polecam .

Cassin'89

Nie ma już sensu dodawać kolejnej recenzji... sporo czasu już minęło odkąd ją czytałam. Ostatnio jednak buszowałam po stronie autorki i znalazłam zdjęcie jej jako Percy. Jesteście ciekawi ?

Powiem tylko jedno. Really scary !

kada113

Rzeczywiście xD Trochę przypomina Jęczącą Martę i Ducha córki Roweny Rawenclaw z Harry'ego Pottera. Oczywiście w filmach xd

Wild Rose

Jestem właśnie po przeczytaniu "Pięknej i dziwnej...". Na wstępie napiszę tyle: zawiodłam się. Naprawdę się zawiodłam. Po tylu wspaniałych recenzjach spodziewałam się, że ta książka będzie jak BUM! Porażająca w swojej oryginalności i stylu. A tu co? Klops. Nie powiem - bardzo podobał mi się klimat wiktoriańskiej Anglii, świetnie wykreowany główny męski bohater, odniesienia do mitologii, Straż - o tak, to było dobre. Ale reszta? Niezbyt przypadła mi do gustu. Autorka mogła inaczej pociągnąć romans pomiędzy Percy a Alexiem. Początek był niesamowity (konwenanse, ukradkowe spojrzenia, niedomówienia), jednak ten późniejszy wybuch namiętności i uczuć po prostu mnie śmieszył. Kochana, kochany, boję się Cię tknąć, bo nie wiem co później z tego wyniknie itd. Na dodatek czarny charakter w postaci Lucy. Niby intrygantka i w ogóle, zła, bee, fuj-fuj, ale nie dało się tego odczuć. Czarny charakter to ma być czarny charakter. No i zakończenie...

SPOILER!!!

Gość

nigdzie nie moge tego znaleźć;/ chyba będemusiała zamówić bo z opisu wydaje sie ciekawa:D

amy188

Ta książka jest niesamowita. Przeczytałam połowę i zrobiłam sobie przerwę, bo muszę ochłonąć. Uwielbiam ich wszystkich!

Karolina . · Wysłany: Śro 22:00, 14 Mar 2012 Temat postu:

Strasznie lubię tą książkę, czytam już ją po raz drugi Wink

daria · Wysłany: Czw 6:34, 15 Mar 2012 Temat postu:

Byłam wczoraj w bibliotece i widziałam tę pozycję, ale jakos nic wcześniej o niej nie wiedziałam, teraz juz jestem mądrzejsza i jak pójdę następnym razem to pożyczę.

Laura135

Mnie osobiście książka niezbyt się podobała. Spodziewałam się czegoś bardziej zaskakującego, wciągającego. Niestety się zawiodłam. W mojej ocenie 6/10

Jessamine

Cudowna książka!
Na pierwszy rzut oka wydawała się przeciętna, jednak bardzo szybko mnie pochłonęła. Świetnie napisana, czytanie sprawiło mi ogromną radość.
W międzyczasie zdążyłam pokochać bohaterów (a szczególnie Alexi'ego Very Happy

)
Bez wahania sięgnę po następną część. Książkę gorąco polecam! Smile