VIII - Kiedyś na pewno

szczypiorek

Mnie też się przyjemnie ją czytalo, zresztą jak wszystkie książki tej autorki, które miałam w swoich rękach, no ale trzeba przyznać, że nie jest to jej najlepsza powieść Smile

. Jak dla mnie bezapelacyjnie wygrywa "Wszystko, tylko nie mięta" Smile

.

mala92

Green Lady

Jak dla mnie wygrywają "Krzywe 10" I "Lawenda w chłopakach". Generalnie wydaje mi się, że te wcześniejsze książki są lepsze. To i "Ogon kici" nie są już takie rewelacyjne

Nenax

Fajna, ale nie najlepsza.
Mnie najlepiej się czytało 'Krzywe 10', 'Michał Jakiśtam' i 'Ogon Kici'

zonakonstrastu

,,Kiedyś na pewno" było pierwsza książką Ewy Nowak, którą przeczytałam.
Podobało się.
Chociaż nie była to najlepsza książka autorki Smile

młoda

Przeczytałam niedawno. Świetna moim zdaniem. A mój ulubiony cytat, to:
SPOILER

sujeczka

^^Pamiętam to xD
Zabawne xD

kaarmel

całkiem przyjemna była ta książka.
taka na odstresowanie i zimne popołudnie Wink

młoda

Ja ją kocham.
Porusza świetne tematy.
I jeszcze to zakończenie było genialne.
Jest mnóstwo rzeczy opisanych.

Czy ja już pisałam, że kocham Ewę Nowak? ^^

Jagodowa

A ja spodziewałam się czegoś lepszego ;( Po przeczytaniu pierwszych sześciu części byłam zachwycona,ale te dalsze jakoś mnie nie pociągają. W tej nie podobała mi się monotonność tematu, ale miejscami była zabawna. Da się żyć, innymi słowy XD. A po za tym to teraz pisze już tylko o tych najmniej ciekawych bohaterach (Kicia,Natasza,Hadrian i Ludwik) a nie wspomina nic o wspaniałych Gwidoszach,czy rodzinie Wiktora. ;(

Wkurza mnie wątek zdrady Nataszy Hadriana i Ludwika, ogólnie większość rzeczy jest "na jedno kopyto".

elipsa

Że niby Ludwik nie jest ciekawy ? Shocked

No chyba wątpie Very Happy

To jedna z jej najlepszych postaci ! Ludwik i Witek :**
Ale Kiedyś na pewno nie jest jej najlepszą książką, powiedziałabym że jedną z tych gorszych.

Mira

Kiedyś na pewno to druga z moich ulubionych z tej serii, więc nie zgodzę się z Twoją opinią, Elipso. Very Happy

Ludwik jest genialny, tu się zgadzam. Jagodowa - no jak możesz o moich ukochanych bohaterach takie zdanie mieć! Razz

A Wiktor wrócił we Wronie..., więc myślę, że i Gwidoszowie w którejś następnej wrócą. Smile

)

Jagodowa

Haha,dobra Ludwik może być ;P Faktycznie jest dosyć osobliwy X)) Ale Hadrian,Natasza i Kicia trochę mi się nie podobają ;P . To dobrze,że Wiktor wrócił,pocieszyliście mnie Very Happy

.

Mira

wiesz co, wczoraj chyba pijana byłam. Razz

to nie Wiktor wrócił, tylko Witek, pomylili mi się. xD przepraszam!

elipsa

Oczywiście każdy ma swój gust Wink

Mnie nie przypadła do gustu może ze względu na Dorotę, której jakoś nie mogłam przetrawić. I akcja jakaś kiepska.
Mnie się ta część i Michał Jakiśtam nie podobały najbardziej ze wszystkich.

adelia.

Nie czytałam jej jeszcze, nie namierzyłam jej w żadnej bibliotece. Ale przeczytam Wink

Gosiek · Wysłany: Nie 16:21, 17 Mar 2013 Temat postu:

Kłamstwo ma krótkie nogi i długi nos. Nieprawda? A jednak. Pierwszym na to dowodem jest życie, ale jeżeli ktoś mimo wszystkich przykładów, które w tej chwili sobie przypomniał, nie ważne, czy z życia swojego, czy znajomych, dalej nie wierzy (lub wierzy, ale jest ciekawy) musi koniecznie przeczytać książkę Ewy Nowak „Kiedyś na pewno”. To właśnie kłamstwo jest maszyną nakręcającą większość zaistniałych tam sytuacji i- wierzcie, lub nie, ale chyba żadna z nich nie jest zbyt szczęśliwa.
Swoją drogą ciekawy tytuł tej książki, prawda? Muszę przyznać, że dosyć sporo czasu zajęło mi rozszyfrowanie go, szczególnie, że na początku nie zwróciłam na niego uwagi, ale kiedy już dowiedziałam się, skąd się wziął, byłam zdziwiona, że tak późno na to wpadłam, bo przecież było o tym powiedziane już na początku lektury. Jest to powiedzenie, którego nie znosi jedna z dwóch głównych bohaterek.
- Czego w życiu nienawidzisz najbardziej?- zapytał ją miękko.
- Dwóch słów: „kiedyś”, bo to jakby deklaracja, że się nie umie umiejscowić w czasie, czyli zmyśla, i „na pewno”, bo na tym świecie nic nie jest pewne- wyszeptała.
Wracając jednak do tematu książki, opowiada ona o losach dwóch osiemnastoletnich przyjaciółek. Pierwsza z nich, Kamila (autorka „kiedysiowego” powiedzenia) jest świetną tancerką, ściślej mówiąc mistrzynią tańca w Polsce. Dziewczyna jest śliczna, co przyjaciółka stale w niej podziwia, przyznaje zresztą, że chciałaby wyglądać jak ona. Wszystkie kłopoty Kamili (może nie dosłownie, jeden już w tym czasie trwał) zaczynają się podczas wyjazdu na obóz taneczny. Dziewczyna już po kilku dniach treningów traci zapał i postanawia zasymulować ból stawu skokowego. Niedługo później wraca do domu, to jednak dopiero początek kłopotów, na obozie poznała bowiem pewnego Waligórę, który chyba się jej spodobał…. I wszystko byłoby jak najbardziej okej, ale Kamila ma przecież chłopaka, Artura, który bardzo ją kocha, są już razem dwa lata…. No i jeszcze rodzice. Z nimi też kłopoty, jak zawsze. Chociaż… chyba jednak wcale nie jak zawsze, Kamilę bowiem bardzo niepokoi fakt, że rodzice… prawie przestali się już kłócić. W sumie, to powinna się cieszyć, prawda? Niestety, jak się później okaże, powodu do tego nie ma żadnego.
Dorota też nie ma w życiu lekko. Rodzice są sławnymi architektami wnętrz i w ogóle nie mają czasu dla córek. Widują się z nimi zazwyczaj dwa razy w roku po kilka dni i ich kontakt się urywa. Oni zresztą nawet nie wiedzą o swoich córkach nic poza tym, jak się nazywają. Kiedy rodzice tylko chcą dać córkom jakiś prezent, zawsze wybierają to samo, dziewczyny za każdą ich wizytą muszą ze sobą walczyć, by na rodziców nie nakrzyczeć. W związku z zaniedbaniem przez nich obowiązków rodzicielskich Dorotą i Majką opiekuje się babcia. To jednak jeszcze nie koniec problemów Doroty, o nie! Do tych rodzinnych kłopotów trzeba jeszcze dodać to, że dziewczyna jest brzydka, nie ma chłopaka, a prawie całe lato musi spędzić u dziadków, co na pewno będzie śmiertelnie nudne. Jednak, niezgodnie z jej przekonaniem coś się jednak u babci dzieje, to coś nie jest jednak ani trochę dobre…. W dodatku, po powrocie do szkoły ten nowy praktykant cały czas się biednej Doroty czepia. Czyżby wpadła mu w oko? Nie, niemożliwe, taka sierota? Jak?
Oprócz genialnie opisanych losów dwóch dziewczyn, w książce można znaleźć także szeroką gamę barwnych drugoplanowych bohaterów jak Sławek ze swoją manią czystości (watro dodać, że chłopak ów boi się, a przynajmniej w wieku pięciu lat bał się ziewania), Waligóra- kobieciarz, amant i uwodziciel, zakochana w żonatym mężczyźnie Kicia, czy wreszcie ten tajemniczy chłopak Kamili- Artur.
„Kiedyś na pewno” to książka naprawdę godna polecenia. Napisana świetnym stylem, pouczająca (ale mimo to wcale nie nudna!) czyta się ją bardzo przyjemnie, nie ma pięknego happy- endu, co mnie osobiście bardzo mile zaskoczyło, gdyż nie przepadam za książkami, w których wszystko jest przewidywalne, bohaterowie są bardzo realni, tacy ludzcy, nie ma najmniejszego problemu z wyobrażaniem sobie ich, czy nawet zaprzyjaźnieniem z nimi (to zjawisko jeszcze lepiej zaobserwować można w innej książce tej autorki- Krzywe 10, gdzie główną rolę gra piątka przyjaciół i gdzie, czytając, przeżywa się wszystkie przygody nie stojąc z boku, ale nawet w nich uczestnicząc).
Naprawdę jeszcze raz gorąco zachęcam do przeczytania tej i innych powieści spod pióra Ewy Nowak. Myślę, że są one naprawdę świetne.