2. Wędrówka przez sen

NathalieRoss · Wysłany: Wto 19:52, 05 Mar 2013 Temat postu:

„Wiedzieć, czego się chce i mieć dość pewności, żeby powiedzieć to na głos to dwie najtrudniejsze rzeczy w życiu, młoda księżniczko.”

„Jak mam o tobie zapomnieć? Jesteś częścią mnie. Żeby cię zapomnieć, musiałabym zapomnieć o sobie.”

Zaledwie wczoraj dostaliście ode mnie recenzję „Spętanych przez bogów”, czyli pierwszego tomu niesamowitego cyklu Josephine Angelini o potomkach greckich bogów. Dziś zamierzam nieco oprowadzić Was po Podziemiach. Chociaż nie, lepiej będzie, jeśli zrobi to Helena - w „Wędrówkę przez sen”, czyli drugą części mitologicznych przygód, zdążyła je poznać niezwykle dokładnie. Jest to już drugi tom jest przygód. Wszyscy wiemy, że często kontynuacje wypadają słabiej od pierwszych części. „Spętani…” należą do moich ulubionych książek i wierzcie mi, nie sądziłam, że to w ogóle możliwe, ale tutaj sequel wypadł nawet lepiej!

Wracamy do Heleny tydzień po zakończeniu akcji pierwszego tomu. Dziewczyna wie, że jest Podziemnym Wędrowcem, czyli posiada rzadko spotykaną możliwość schodzenia do Podziemi podczas snu. Zdaje sobie sprawę, że jest jedyną osobą zdolną do uwolnienia Sukcesorów, czyli potomków greckich bogów, od klątwy Erynii wywołującej między nimi nienawiść. Gdyby to było mało, musi pogodzić się z myślą, że jej ukochany Lucas jest również jej kuzynem i, o dziwo, zaczyna traktować ją jak wroga. W końcu przestaje śnić. Traci siły i dosłownie niknie w oczach, przez co coraz trudniej jest jej skupić się na wykonaniu powierzonej misji i wytrzymaniu tortur, które musi znosić w Podziemiu. Niespodziewanie poznaje tam innego wędrowca – Oriona, który wkrótce staje się stałym towarzyszem jej nocnych wypraw.
Gdy w końcu Helena zrozumie, że kocha zarówno niedostępnego Lucasa, jak i tajemniczego Oriona, bogowie wystawią ją na próbę - za którego z ukochanych dziewczyna skłonna byłaby oddać życie?

Tak samo jak pierwsza część, sequel wywołał u mnie całą paletę najróżniejszych emocji. Chciałam jednocześnie śmiać się i krzyczeć, płakać i gratulować bohaterom odwagi (a autorce pomysłu). Wyobrażałam sobie, co musiała czuć Helena podczas każdego spotkania z Lucasem. Miłość na miarę Romea i Julii zostaje zabroniona z kolejnego powodu – dwójka głównych bohaterów jest ze sobą spokrewniona (co, jestem pewna, okaże się bujdą w trzecim tomie… prawda?). Dodatkowo Lucas zaczyna odtrącać ukochaną, nawet gdy to jemu przypada strzeżenie jej przed niebezpieczeństwem. Stanie w nocy na dachu tomu ze świadomością, że Helena wędruje właśnie samotnie po niebezpiecznych Podziemiach, zdecydowanie spełnia swoje zadanie… przynajmniej z romantycznego punktu widzenia. Po wyjaśnienia zapraszam do książki.
......

Dalszy ciąg recenzji pod adresem: [link widoczny dla zalogowanych]

tombraiderka009

Super, suuper książka. Tak samo świetna jak i pierwsza część. Może i pierwsze strony były trochę nudne i dla mnie niezrozumiałe, bo "Spętanych przez bogów" czytałam dawno. Ale po kilku rozdziałach wciągnęłam się znów w świat Heleny i rodzinkę Delosów i było naprawdę ciekawie, śmiesznie i wesoło. Nowy bohater, Orion - przezabawny kolo Very Happy

Wędrówka Heleny przez Hades była interesująca i pełna przygód. Spotkanie z bogami ekscytujące, straszne i przyjemne.
"Wędrówka przez Sen" bardzo mi się podobała i jestem bardzo zaintrygowana ostatnim tomem "Bunt bogini" Smile

Makarena

Spotkało mnie to rzadkie szczęście, że po przeczytaniu pierwszego tomu miałam od razu możliwość rozpoczęcia drugiego. Dzięki temu uniknęłam zwykłej dezorientacji przy początkowych stronach kontynuacji, kiedy zmuszałam swój mózg do odtworzenia szczegółów opisanych w poprzedniej części. Umożliwiło mi to też dostrzeżenie pewnego dosyć znaczącego błędu. W ,,Spętanych przez bogów" brat Kastora miał na imię Polideukes, natomiast w ,,Wędrówce przez sen" jego imię to Pallas. Nie wiem skąd ta rozbierzność, ale strasznie mnie rozpraszała podczas czytania.
Akcja jest, moim zdaniem, o wiele lepiej zbudowana niż w pierwszej części, ponieważ mamy tu do czynienia z prostą, niemiecką autostradą, na której nieustannie nabieramy prędkości, by w końcu dotrzeć do celu, a nie tak jak poprzednio - górzystej, polskiej drodze, na której co chwile musimy wyhamować, by zminimalizować skutki wywołane przez dziury i koleiny (nie mam pojęcia, skąd to motoryzacyjne porównanie, ale wydało mi się najbardziej trafne).
Bardzo dobrym pomysłem było wprowadzenie wątku Oriona, który zdecydowanie odciążał ciężką atmosferę wywołaną rozterkami Heleny i Lucasa. Myślałam, że prawda o ich domniemanym pokrewieństwie wyjdzie na jaw chociaż w końcówce tego tomu, ale niestety będę musiała się ,pomęczyć" z ich nieszczęśliwą miłością jeszcze trochę dłużej. Sam pomysł wprowadzenia tego ,,trzeciego" był dobry, niestety wykonanie już trochę gorsze, ponieważ postać Oriona była dla mnie zbyt cukierkowa, a jednocześnie jakby mdła. Pani Angelini ma chyba ogólnie małe problemy z postaciami męskimi, bo Lucas też nie przyspiesza rytmu mojego serca, a kibicuje mu chyba tylko dlatego, że był pierwszy.
Ogólnie książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie, przeczytałam ją całą na raz i nie potrafiłam się od niej oderwać. Tak samo jak przy ,,Spętanych przez bogów" oceniam kontynuację jako bardzo dobrą, ale nic poza tym.