Delirium - Lauren Oliver

Elen · Wysłany: Śro 20:40, 28 Mar 2012 Temat postu:

Opis "Delirium" bardzo mnie zainteresował, a jeszcze ten fragment całkiem fajny i bardzo pozytywna recenzje- muszę przeczytać! Smile

I temat bardzo oryginalny, miłość jako choroba.

Wyczytana · Wysłany: Czw 19:18, 29 Mar 2012 Temat postu:

Fragment nawet mi się spodobał. I do tego ta pozytywna recenzja. Najgorsze jest to, że tyle książek mnie kusi, ale środków na ich zakup brak. Ale co tam, da się radę Very Happy

Cassin'89 · Wysłany: Czw 19:55, 29 Mar 2012 Temat postu:

Skończyłam wczoraj wieczorem Wink

Troszkę się ociągałam z lekturą - straszny nawał na uczelni, a do tego cały czas mam w głowie ekranizację "Igrzysk" i trudno jest skupić się na czymś innym, gdy nieustannie sięga się po tamtą trylogię.

To teraz wrażenia z lektury "Delirium"
Portland to jedno z wielu miast na terenie Stanów Zjednoczonych, które po latach wreszcie wolne jest od deliri. Na świecie istnieje jednak jeszcze wiele miejsc pogrążonych w zarazie. Klinem w bezpieczne oazy wcina się Głusza, miejsce od którego chroni ogrodzenie pod wysokim napięciem. Tutaj każdego dnia Lena odlicza dni dzielące ją od zabiegu. Wyczekuje dnia, gdy jej szyję zdobić będzie blizna, składająca się z trzech nakłuć. Czeka na dzień, kiedy remedium wreszcie popłynie w jej żyłach, chroniąc od szaleństwa. Zanim jednak nadejdzie ten czas, wydarzy się zbyt wiele by mogła z pełną świadomością i spokojem poddać się zabiegowi.

ŻYCIE BEZ BÓLU I CIERPIENIA
Mówi się, że miłość ma wiele imion. Dodatkowo posiada także różne oblicza. Pewne jest, że może zmienić postrzeganie świata do tego stopnia, że zdolni będziemy do czynów, o które nigdy by nas nie posądzono. Wojny rozpoczynano często właśnie z jej powodu. Zdarzało się, że zakochani po niedługim czasie oboje tracili życie. "Romeo i Julia" to, w świecie naszej bohaterki, jedna z opowieści ku przestrodze. Miłość mogła być błogosławieństwem, ale niosła ze sobą również niewyobrażalne cierpienie, a któż nie chciałby życia wolnego od bólu ?
Każdy może być zakażony delirią i jego bliscy nie zawsze zdążą zapobiec najgorszemu. Dlatego właśnie nie wolno przebywać w towarzystwie nieleczonych przeciwnej płci. Gdy przejdzie się pomyślnie ewaluację, dostarczona zostaje lista kandydatów na przyszłą drogą życia. Nie można powiedzieć, że nie ma wyboru. Granice są stawiane tylko i wyłącznie dla bezpieczeństwa. Rodzina Leny rozpadła się z powodu choroby i naznacza negatywnie los bohaterki, która stara się naprawić błędy przeszłości. Czy gdy sama rozpozna u siebie wczesne objawy, zdecyduje się poprosić o ratunek ?

REMEDIUM I DELIRIUM
Lauren Oliver poznałam dzięki powieści "7 razy dziś" i już wówczas urzekł mnie niezwykle poetyki i jakże trafny sposób prezentowania rzeczywistości, uczuć i skrajnych emocji w jej wykonaniu. Teraz, mając już za sobą pierwszy tom z jej antyutopijnej trylogii, bardzo chcę poznać dalsze losy bohaterów. Powieść czyta się niezwykle szybko i kartki zdają same się przewracać aż nagle znajdujemy się już na dramatycznym zakończeniu części pierwszej. Obserwujemy przeobrażenie bohaterki, która z osoby ufającej w słuszność systemu, zmienia się w buntowniczkę dostrzegającą istnienie innego, lecz być może także lepszego świata.

Każdy rozdział powieści poprzedzają niezwykłe cytaty, które pochodzą z różnych książek i publikacji obecnych w życiu bohaterki. Dzięki nimi poznajemy historię opanowania deliri i zasad rządzących nowym światem. W pamięci zapadło mi także wiele wierszy stworzonych przez autorkę na potrzeby tej powieści.

REKOMENDACJE
Jeśli miałabym spojrzeć na "Delirium" w perspektywie przeczytanych już antyutopii to niewątpliwie wyróżnia się ono ciekawą koncepcją. Chyba nigdy wcześniej nie rozważano miłość w kategoriach tak poważnego zagrożenia i choroby. To, co dla nas oczywiste, w tym świecie przyszłości zostało zatracone, a życiodajną siłę fundamentalnych uczuć odkrywać trzeba na nowo, gdy jednocześnie i cena jest zbyt wysoka. W konstrukcji świata znajdzie się wiele punktów wspólnych z bestsellerową serią "Brzydcy, Śliczni, Wyjątkowi" Scotta Westerfelda czy powieścią "Dobrani" Ally Condie.

Aggie

Mam na oku ta ksiazke Smile

po recenzjach widze, ze calkiem niezle sie zapowiada! Very Happy

temat faktycznie calkiem fajny, tylko ciekawe czy autorka go wykorzystala na maxaa ;> mam nadzieje, ze sie nie zawiedziemy!! okladka taka sobie. Moglaby byc lepsza Razz

Cassin'89

Blair

I moja recenzja Cool

„Mówili, że bez miłości będę szczęśliwa. Mówili, że lekarstwo na miłość sprawi, że będę bezpieczna. I zawsze im wierzyłam. Do dziś. Teraz wszystko się zmieniło. Teraz wolę zachorować i kochać choćby przez ułamek sekundy, niż żyć setki lat w kłamstwie”.

Ze stylem pisania autorki zapoznałam się już przy lekturze „7 razy dziś”. Byłam kompletnie oczarowana. Z ogromną ciekawością wyczekiwałam polskiej premiery „Delirium”. Pierwszego tomu trylogii pióra tej samej pisarki. Chociaż jest to kompletnie inna historia oraz są to całkowicie odmienni bohaterowie, nie mogłam nie ulec przeświadczeniu, że znowu tonę. Tak moi drodzy, zapoznawanie się z tą historią wciągnęło mnie bez reszty.

Miasto, w którym mieszka główna bohaterka już od lat jest wolne od delirii – choroby, panoszącej się na całym świecie. Ludzie już od najmłodszych lat wyczekują momentu swojej dorosłości, jednakże wcale nie po to, aby móc zdać na prawo jazdy, czy legalnie napić się ze znajomymi alkoholu. Czekają, ponieważ wiedzą, że wtedy będą mogli zdać testy i dostać remedium – lekarstwo, dzięki któremu do końca życia będą wolni od cierpienia i bólu. Miłość bowiem jest złem, powodem wojen i okrucieństw, dziejących się na świecie. Skoro szczęście to wolność, a remedium przynosi szczęście, zarazem jest także wolnością.

Lena już od dawna nie może się doczekać, aż przekroczy próg dorosłości. W przeszłości bowiem przeżyła już o wiele więcej niż przeciętny nastolatek. Była świadkiem cierpienia własnej matki, potem także przeżyła jej samobójstwo. Będąc niemym obserwatorem upadku ukochanej osoby, powzięła decyzję, że sama nigdy taka się nie stanie. Nie popełni błędów swojej rodzicielki. Czy, aby na pewno?

Miłość to nie tylko uczucie, które może powiązać nas później często nierozerwalnym więzłem z naszą połówką. Jest to także uczucie, które objawia się w wielu innych postaciach. Jako czyste, platoniczne uczucie do przyjaciela. Często idzie w parze z szacunkiem względem rodziców, czy też pobłażliwością, którą często darzymy dzieci. Miłość ma wiele imion. Czasem rani, innymi razy przynosi spokój ducha.

Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć?

Podobnie jak w „7 razy dziś” świat przedstawiony przez panią Lauren jest bardzo plastyczny. Akcja książki powoli przyspiesza z każdym rozdziałem, niemniej dopiero pod koniec niewątpliwie zaczyna być dynamiczna. Nie trudno zauważyć faktu, że przy pierwszej części trylogii pisarka skupiła się na opisywaniu sytuacji, która ma miejsce oraz jej głównych aspektów. Wydarzenia stają się swojego rodzaju otoczką, czy może raczej dowodem, który pokazuje prawdziwość twierdzeń zawartych w powieści. Autorka ani razu nie odbiega od meritum książki, nie przysłania najważniejszego wątku pobocznymi, które chociaż nie skrywają się w cieniu, nie odwracają także uwagi czytelnika od bardziej istotnych spraw.

Ostatnio zauważyłam na rynku wydawniczym, rozwijającą się modę na powieści antyutopijne. Trzeba przyznać, że nawet jeśli mamy takowych książek od wyboru do koloru, to nie zawsze niektóre pozycje mogą okazać się trafnym zakupem. Po „Delirium” sięgnęłam bardziej ze względu na osobę, która ją napisała niż gatunek, w którym obraca się fabuła. Niemniej trzeba przyznać, że powieść całkiem dobrze dopasowuje się do ram, które zostały jej nadane, jednocześnie nie za bardzo się wybijając ponad inne, teraz już bardziej znane książki, ale także nie należąc do swoistej niszy gatunkowej.

Gdybym miała porównywać dzieło pani Oliver, na pewno nie byłyby to „Igrzyska śmierci”, ani żadna powieść klasyczna typu „Roku 1984”. Przy pierwszym podejściu naszło mnie porównanie do „Dobranych ” autorstwa Alyy Condie oraz „Atrofii” pióra pani Lauren DeStefano. Skojarzenie „Delirium” z dwoma wyżej podanymi tytułami, naszło mnie poprzez wątek nieszczęśliwej miłości. Jednakowoż teraz wszystko zależy od czytelnika, ponieważ o ile dzieło pani Oliver pertraktuje w tej sprawie, czyniąc tenże wątek głównym, to w „Dobranych” dochodzą także inny aspekty, takie jak Rada, czy Społeczeństwo. Pani Condie stworzyła świat, w którym wybiła wątek miłości między głównymi bohaterami, sprawiając, iż stał się on jednym z ważniejszych, jednakże cały czas tym najważniejszym pozostała walka z ustrojem czy też Społeczeństwem. Przy „Atrofii” natomiast jest to bardziej „odległa” sprawa. Chociaż Lauren DeStefano potrafi poświęcić wiele uwagi na wydarzenia pertraktujące o miłości bohaterów, to tutaj cały czas jako numer jeden stoi wątek choroby ludzkości oraz cierpienie głównej bohaterki z tym związane.

Nie licząc Leny, to właściwie żadnej z postaci „Delirium” nie można nazwać dynamiczną. Nie oznacza to jednak, że powieść „wieje nudą” kolokwialnie mówiąc. Narracja poprowadzona w książce jest pierwszoosobowa, wydarzenia poznajemy oczywiście dzięki ingerencji Leny, przez którą autorka z wielką wprawą zapoznaje nas ze światem przedstawionym. Przy lekturze książki, nie czytamy o przyczynach wprowadzanych zmian, a ich skutkach. Śledzimy poczynania ludzi, którzy przyzwyczaili się już to pewnego rodzaju „tyranii” oraz nie znają innego życia. Dla nich pozbycie się jednego z ważniejszych dla nas uczuć, jest całkowicie normalne. Tak więc prostując – system już jest, działa i nikt nie uważa go za swego rodzaju trefny. Poznając główną bohaterkę, tak naprawdę bliżej przyglądałam się osobie, która jest już taką „mróweczką”, robiącą wszystko to, co powinna. Dopiero potem, gdy w Lenie zaczynają dokonywać się zmiany, pozyskiwałam tak zwany szerszy obraz, ponieważ jednocześnie znając zdanie uległej części społeczności, zaczęłam zaznajamiać się z argumentami strony buntowniczej.

Powiem szczerze, że byłam bardzo ciekawa w jaki sposób autorka zapragnie rozwinąć wątek życia bez miłości. Opis od wydawnictwa był niezwykle interesujący. Przyciągał mój wzrok bardziej niż okładka, która na marginesie mówiąc, jest także całkiem niczego sobie. Sposób wykonania tego pomysłu przez autorkę troszkę mnie zaskoczył. Zauważyłam, że nie tylko fabuła, ale i każde zawahanie czy przyspieszenie akcji było starannie przemyślane. W powieści było poruszone wiele spraw, które nawet mi przez myśl nie przeszło, gdy w głowie układałam sobie różne wariacje, mogące być rozwinięciem fabuły.

Czy „Delirium ” to opowieść o nieszczęśliwej miłości? Tak. Czy ten wątek przewija się przez całą książkę? Trudno by było, gdyby tego nie robił. Jednakże jest tutaj także druga strona medalu, bo widzicie, ta powieść to nie tylko kilka łzawych wyznań bohaterów, którzy ubolewając nad swoim losem, szukają wyjścia z tej jakże okropnej sytuacji, aby na samym końcu osiągnąć szczęście. Jest to także książka o wzajemnym zrozumieniu, przełamywaniu własnych ograniczeń. Jak bardzo jesteśmy w stanie się zmienić dla ukochanej osoby? Wzruszająca historia o poszukiwaniu samego siebie, potrafiła budzić we mnie delikatny niepokój. Książka mnie nie obezwładniła ani za bardzo też nie poruszyła. Jeszcze nie. Jednak cała trylogia ma ogromny potencjał, którego rozwinięcie chciałabym poznać w kolejnej części.

„Kocham Cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą”

Ocena: 8/10

(źródło: [link widoczny dla zalogowanych])

młoda

Miłość - słowo zakazane, znajduje się bowiem w "Szczegółowym wykazie niebezpiecznych słów i idei". Dlatego naukowcy wprowadzili inną nazwę: Amor deliria nervosa. To zdiagnozowana choroba, bardzo poważna, dlatego wynaleziono remedium - lek mający uwolnić mieszkańców Stanów Zjednoczonych od jej przekleństwa. Każdy obywatel kraju w 100% niepodległego, odciętego od reszty świata, jakim stało się USA 64 lata temu, musi poddać się zabiegowi. Niestety, bezpiecznie może być on przeprowadzony tylko po skończeniu 18 roku życia przez pacjenta. Wcześniej istnieje duże ryzyko: paraliż, uszkodzenia mózgu, jednak jeśli jest on już zarażony, rząd i rodzina zgadza się na przeprowadzenie remedium przed ukończeniem osiemnastu lat. Lenę od zabiegu dzieli 95 dni - nie może się go doczekać, odlicza dni do czasu, kiedy już nie będzie zagrożona chorobą, będzie mogła zacząć prowadzić stabilne życie u boku męża, którego dobierze jej komisja. Remedium pozwala kontrolować ludzi, nie są oni przywiązani do innych osób, nie jest im potrzebna przyjaźń, nie tęsknią, są skupieni na swoich obowiązkach względem rządu i rodziny.
Tym, co najpierw przyciąga do "Delirium" jest okładka. Bardzo się cieszę, że mogę trzymać książkę w ręce i patrzeć na nią bez żadnej plastikowej ochrony, że mogę dokładnie przyjrzeć się cudownym fotografiom połączonym w jedno. Pięknie to wygląda. Z tyłu napisano fragment jednej opinii: „Jesteś pod wrażeniem »Igrzysk śmierci«? Oto następna trylogia, na punkcie której totalnie zwariujesz.” Zraziło mnie to bardzo, bo naprawdę wiele książek jest teraz porównywanych do Igrzysk, nawet te, które nie mają z nimi nic wspólnego. Moim zdaniem Delirium z książką pani Collins łączy tylko fakt, że obie można przypisać do działu literatury antyutopijnej. Uważam, że nowa powieść Lauren Oliver nie musi być porównywana do niczego. Nie czytałam wielu najnowszych powieści tego typu, może to dlatego, ale nie miałam odczucia, że "to już było", które dosyć często mi się zdarzało podczas czytania ostatnich nowości książkowych. Co prawda akcja jest trochę schematyczna, jednak ja i tak się wciągnęłam (w niedzielę zaczęłam, w poniedziałek po południu już odłożyłam książkę i spacerowałam po pokoju tam i z powrotem), że nie zdążyłam nawet pomyśleć o tym. "Delirium" jest napisane stylem prostym, ale na pewno nie lekkim. Lena - narratorka powieści - jest postacią dynamiczną, dzieli się z czytelnikiem mądrymi przemyśleniami, ale nie odniosłam wrażenia, że są one górnolotne. Było wiele wzruszających momentów opisanych bez zbędnego patosu, autorce udało się wyważyć odpowiedni styl tak, żeby nie był sztuczny, a prawdziwy. Bardzo spodobały mi się fragmenty różnych poradników o chorobie, o wolności w państwie, o samym zabiegu, i tym podobnych rzeczy, które były "cytowane" na początku rozdziału. Pozwalały dowiedzieć się więcej o życiu mieszkańców tamtejszych Stanów Zjednoczonych przypominających roboty, czy też zombie.
To, co najbardziej przeraża w antyutopiach to ich prawdopodobieństwo. W państwie stworzonym przez Lauren Oliver głównym wrogiem systemu jest amor deliria nervosa, w sumie niewiele więcej, dlatego historia przedstawiona w "Delirium" nie przeraża w tak wielkim stopniu, jak inne powieści tego gatunku. Najbardziej zachwycił mnie fakt, że autorce udało się stworzyć świat, w którym amor deliria nervosa to naprawdę CHOROBA. Przez chwilę sama tak myślałam.
Sądzę, że postacie, ich historię i całą resztę powinniście sami poznać, dlatego tu zakończę swój wywód. "Delirium" porusza ważne tematy, jest w nim wiele fragmentów wartych cytowania. Sądzę, że będę wracać do tej książki. Całą dzisiejszą noc spędziłam budząc się co chwilę i próbując oderwać moje myśli od tej powieści, jednak z marnym skutkiem. Ocena: 8.5/10

Co do zakończenia...:

Blair

ven_detta

I ja już skończyłam Smile

Tak krótko, słowem wstępu: odkąd miłość została powszechnie uznana za chorobę, a naukowcom udało się wynaleźć na nią remedium, ludzie zapragnęli się z niej wyleczyć – uniknąć związanego z nią cierpienia i nieprzewidywalności, pragną dla siebie bezpieczeństwa i szczęścia, niczym nie zmąconego. W tym celu po ukończeniu 18 lat, nastolatki poddawane są "zabiegowi", który ma im to bezpieczeństwo i szczęście zapewnić.

Główną bohaterkę, Lenę, poznajemy w momencie, kiedy czeka ją ewaluacja – czyli komisyjna ocena jej osoby, która ma się przysłużyć do późniejszego sparowania z odpowiednim kandydatem. Lena jest typową przedstawicielką swojego społeczeństwa – nie ma żadnych wątpliwości co do wprowadzonego systemu, wierzy, że to wszystko jest dla ich własnego bezpieczeństwa. Boi się miłości, w końcu sama doświadczyła jej przerażających skutków, kiedy jej matka po wielokrotnych nieudanych zabiegach w końcu popełniła samobójstwo, opuszczając ją i jej siostrę. A jednak, zostawiła po sobie tyle ciepłych wspomnień, które Lenie ciężko zignorować, ale ciężko też o nich myśleć w kategoriach dobra i zła.

Lena wydaje się być zwykłą nastolatką – przeciętna, posłuszna, trochę nieśmiała dziewczyna, która pragnie jedynie być szczęśliwa, jak wszyscy. A jednak, muszę przyznać, że z początku ciężko mi się czytało właśnie ze względu na Lenę i jej poglądy – pomimo logicznych wyjaśnień, nie byłam w stanie zrozumieć jej awersji do miłości, niektóre dylematy dla mnie w ogóle nie były problemem, a wątpliwości wydawały się śmieszne. To nieco przeszkadzało mi się wczuć w jej sytuację, nie byłam w stanie patrzeć na jej świat jej oczami, ale nie uważam tego za coś złego Wink

W tym przypadku wydaje mi się, że autorka wykonała kawał dobrej roboty w ukazaniu nam całej drogi, jaką przechodzi Lena w czasie tej historii. Nie jest to droga prosta – nie raz dziewczyna jest rozdarta, zagubiona, wycofuje się czy żałuje, co sprawia, że jej postać wypada bardzo wiarygodnie. A ja tymczasem nie przestawałam się zastanawiać: co takiego się wydarzyło, że aż tak zmieniła się ludzka mentalność?

Lenę otacza z jednej strony najbliższa rodzina, która zdecydowanie popiera walkę z delirią, a z drugiej strony – Hana, jej najlepsza przyjaciółka, z którą jadą na tym samym wózku. Hana jest bardzo barwną postacią, przy pierwszym spotkaniu to ona wydaje się być bardziej otwarta, śmiała i skora do buntu, przy niej Lena wypada naprawdę blado, ale to tym bardziej sprawia, że historia Leny wydaje się ciekawsza – znowu się zastanawiałam, jak to się skończy? Very Happy

I w pewnym momencie jest jeszcze Alex Cool

No cud chłopak! Very Happy

Może i nie wprowadza do historii nic, czego już nie znamy, ale z pewnością zamiesza w życiu Leny Wink

Podobało mi się jak autorka poprowadziła wątek miłosny – wprowadzony stopniowo, nie brakuje mu tajemniczości, nutki niebezpieczeństwa oraz wielu naprawdę słodkich scen, od których aż mięknie serce Smile

Poza tym, był naprawdę dobrze wypracowany i wyważony – chociaż nie da się ukryć, że to on ma największy wpływ na główną bohaterkę, to nie jest jedynym czynnikiem, ładnie przeplata się z innymi. Cieszę się, że autorka nie ograniczyła się jedynie do jednego rodzaju miłości, ale ukazała też inne jej aspekty.

Chociaż akcja nie jest jednostajna, raz przyspiesza, raz zwalnia, by Lena miała chwilę na refleksje, to czyta się cały czas lekko i przyjemnie. Nie było chwili, bym znudzona odłożyła książkę, co więcej, brałam ją ze sobą wszędzie, gdzie miałabym możliwość poczytania choćby przez 5 minut Wink

Dużą zasługą w tym jest ładnie wykreowany przez autorkę świat - chociaż wizja miłości jako choroby wydaje mi się dalej abstrakcyjna, to całość była tak logiczna i spójna, że aż przestałam wykluczać takiej możliwości w przyszłości Very Happy

Zobojętnienie, jakie panowało w społeczeństwie zostało przedstawione tak wiarygodnie, że i mnie to momentami przerażało Razz

Zdarzyło się nawet parę zaskoczeń, natomiast akończenie trzymało mnie w napięciu przez kilka dobrych rozdziałów, aż do ostatniej strony, która okazała się okrutnym cliffhangerem - doprowadził mnie do łez!

MUlka

młoda

Agnnes

Zgadzam się z wszystkimi waszymi spoilerami Very Happy

Recenzję dodam później, ale jak już tak spilerujecie to żal byłoby się nie włączyć.
Jako że czuję pewną awersję do Dobranych, właśnie z powodu buntu, a również z powodu wątku miłosnego, który do tego buntu bohaterkę popchnął, podczas czytania Delirium ta kwestia stała się moją obsesją. Dosłownie, straszne to było. Praktycznie większą część książki czytałam w strachu, że autorka spieprzy tą niesamowitą opowieść źle przeprowadzonym buntem bohaterki. Byłam wręcz pewna, że jeśli tylko ta kwestia nie będzie mi odpowiadać, to wszystko inne straci jakiekolwiek znaczenie. Ale ostatecznie muszę powiedzieć, że choć może nie było to idealnie idealne, wystarczyło Very Happy

MUlka

Mnie irytowała, ale to była taka dziwna irytacja Smile

w sensie "no weź obudź się dziewczyno w końcu" Wink

... ale to właśnie był ten duży plus książki, który dla mnie dopiero z czasem nabrał swojej wartości. Były też takie momenty na początku, już nie pamiętam dokładnie jak to było, ale Lena śniła koszmary i mówiła, że wtedy dotyka ją Chłód czy Zimno - i dopiero po czasie ja sama zrozumiałam, że to przecież tęsknota - i tak mi się jej szkoda zrobiło, że nawet nie potrafiła nazwać uczucia :/
Po odłożeniu książki byłam pod jej silnym wrażeniem, oczywiście zakończenie odegrało w tym swoją rolę (było trochę "inne" od całej książki) ... i kiedy emocje już opadły, i zaczęłam patrzeć na nią chłodnym okiem to stwierdzam, że podoba mi się nadal, nawet nie wiem czy nie bardziej Smile

Agnnes

ven_detta

Ja też się z Wami zgadzam w tych kwestiach Very Happy

Agnnes, mnie Lena nie tyle irytowała, co nie mogłam po prostu jej zrozumieć, mimo że rozumiem całe to pranie mózgu, jakie jej robili od lat. Zwyczajnie nie byłam w stanie spojrzeć na świat jej oczami, chociaż przyznaję, że wypadało to bardzo wiarygodnie Wink

Tylko zastanawiało mnie też co takiego musiało się wydarzyć, że ludzkość doszła do takiego punktu, że uważa miłość za chorobę.

młoda

Nie lubię czytać recenzji książek, które zamierzam przeczytać, bo przeważnie ich autorzy zdradzają, co się wydarzy do połowy książki, chociaż czasami omijam te akapity Wink

Ale mam nadzieję, że trafi się jakaś naprawdę pozytywna recenzja.

Agnnes

ven_detta

MUlka

Mnie w tego typu książkach jakoś niespecjalnie interesuje to jak doszło do tego jak jest - wolę czasami czarną dziurę niż nielogiczne wyjaśnienia, które niepotrzebnie zajmą moją głowę Wink

ven_detta

Dzięki, Mulka, jesteś kochana! :* Ja nigdy nie mogę znaleźć takich rzeczy, jeśli nie ma ich na chomiku, a baardzo chcę to przeczytać Very Happy

Mnie często też nie interesują przyczyny, bo zazwyczaj to po prostu można wyjaśnić ogólnym biegiem czasu i zmianami na świecie, ale tym razem jakoś zainteresowało mnie to bardzo Very Happy

Może ze względu na to zakazanie miłości, albo co... no nie wiem, poczytamy dalej, to zobaczymy Wink

ven_detta

Przeczytałam to opowiadanie o Hanie i muszę przyznać, że było naprawdę fajne Smile

Pokrywało się mniej więcej z tym okresem w książce

Agnnes

Zaczynając "Delirium" miałam świadomość, że czytam książkę, której akcja rozgrywa się w świecie, w którym większość ludzi nie zna miłości. Długo zastanawiałam się, jak może wyglądać takie miejsce. Jak w ogóle można funkcjonować i zdrowo się rozwijać, gdy od dziecka czujesz, że tak naprawdę rodzicom na Tobie nie zależy? Wychowywanie dzieci w świecie stworzonym przez autorkę było obowiązkiem dorosłych. Mieli oni zapewnić im bezpieczeństwo, nauczyć jak bronić się przed chorobą, przygotować do życia po wyleczeniu. Czasem zdarzały się wypadki, skutki uboczne remedium, rodzice rozdrażnieni ciągłym krzykiem niemowląt po prostu je zabijali.
Zarówno podczas czytania, jak i po zakończeniu dalej nie mogę pojąć, jak możliwe jest życie w takim świecie. Lecz mimo moich wątpliwości, doceniam pracę autorki jaką włożyła w wykreowanie tego miejsca. Podkreśliła ona to co istotne, to co niedopracowane sprytnie ukryła, wstawiając przed każdym rozdziałem cytaty z różnych prac naukowych, poradników, ludowych rymowanek czy fragmentów książek o historii świata, nadała swojej wizji głębi i autentyczności. Są niedopowiedzenia, ale nie ma zgrzytów - za to wielki plus dla powieści.

"Mamo, pomóż proszę, chciałabym iść spać.
Jestem już półżywa, nie mam siły stać.
Spotkałam Odmieńca, co urzekł mnie wielce,
Pokazał mi uśmiech i skradł moje serce."

"Delirium" to historia opowiadana przez Lenę, trochę nieśmiałą, spokojną dziewczynę, która akceptuje miejsce w którym żyje. Cieszy ją to, że nie musi dokonywać trudnych wyborów, w końcu to ktoś wybierze jej idealnego męża, zapewni najodpowiedniejsze studia, nie pozwoli by stała jej się krzywda. Prawie jak w raju. Tylko od czasu do czasu coś kładzie się cieniem na to miejsce. Nocą wracają bolesne wspomnienia, przyjaciółka mówi dziwne rzeczy, na ulicy leży skatowany pies. W dodatku pojawił się pewien chłopak, który sprawia, że Lena czuje się szczęśliwa, już teraz, jeszcze przed wyleczeniem.
"Delirium" to historia dziewczyny, która uczy się buntować. W świecie w którym żyje jest to niesamowicie trudne. Od dziecka jest się uczonym pewnych niepodważalnych zasad. Jak można tak nagle obalić je wszystkie? Zmienić utrwalony sposób myślenia o 180 stopni?
Bardzo podobało mi się przedstawienie tego procesu otwierania oczu i serca na to co otacza bohaterkę. Dogmatem jest to, że miłość jest chorobą, która przez szaleństwo prowadzi do śmierci. Jak to obalić? Zakochać się. Dlatego powieść to w dużej mierze opis rozwijającego się uczucia między bohaterami. Aleksem i Leną. Wątek poprowadzony delikatnie, łagodnie, pięknie opisany językiem zawierającym mnóstwo porównań, ale bardzo łatwym i przyjemnym w odbiorze. Niektórych może to znudzić, innych urzec. Mnie zdecydowanie oczarowało Wink

Choć nie od początku. Pierwsze kilkadziesiąt stron bardzo przypominało mi "Dobranych", min. pod względem narracji a nawet kolejności wydarzeń. Na szczęście potem to porównanie mija, i książka zaczyna żyć swoim własnym życiem, z każdą strona coraz bardziej przekonując do siebie czytelnika.

Myślę, że "Delirium" to książka dla osób lubiących opowieści, w których mocnym akcentem jest rodzące się uczucie między bohaterami, ale także dla osób których ciekawią odmienne wizje świata. Mi książka bardzo się podobała, oryginalny pomysł został przez autorkę dobrze rozwinięty, fabuła była spójna i sensowna, a bohaterowie i ich historia naprawdę mnie zauroczyły.
Polecam Very Happy

SPOILER

młoda

Rosemary

I ja przeczytałam, ale na razie nie potrafię powiedzieć, co myślę o książce, muszę trochę ochłonąć.
Czy byłby ktoś w stanie przetłumaczyć to opowiadania o Hanie?? Bardzo ładnie proszę Very Happy

~~~Aly~~~

Na mnie "Delirium" nie zrobiło w ogóle wrażenia. Książka całkiem przyjemna, ale nie zachwycająca, ciekawa, ale (tu uczciwie przyznam, ze nie wiem, dlaczego, bo temat był intrygujący) nie skłoniła mnie o przemyśleń. Bohaterka nie przypadła mi do gustu i nie mogłam znieść jej refleksji, co odebrało mi całą radość z lektury pierwszej połowy. A kiedy w końcu zaczęło się coś dziać... To książka się skończyła.
Spotkałam się z wieloma pochwałami innych dzieł autorki - może były lepiej napisane, nie wiem. Jednak w przypadku "Delirium" język strasznie mnie odrzucił. Porównania są środkiem stylistycznym i powinny występować, ale używane zbyt często, a właściwie bez przerwy, w moich oczach uczyniły tekst kiczowatym.