Gone. Zniknęli. Faza Piąta. Ciemność

zaszumiał_wiatr

Wyjątkowo długo czytałam Fazę Piątą, złożyło się na to kilku czynników, takich jak początek szkoły czy zajęte weekendy, ale na pewno nie sama treść. Pomysł z zaciemnieniem Kopuły był świetny, sama myśl o stopniowym zanikaniu światła mroziła krew w żyłach. Kolejny raz czytając GONE, pomyślałam "tego nie chciałabym przeżyć nigdy w życiu" albo "to byłoby dla mnie najgorsze", chociaż tak naprawdę jeśli chodzi o tę serię, trudno jest wskazać cokolwiek, co nie jest straszne.
"Ciemność" jest wyjątkowo brutalna, zwłaszcza opisy tortur Penny, jednym z najgorszych momentów był jej dzień z Cigarem, aż trudno opisać to słowami. Brr Confused

Do tego "wpadki" Pete'a, no po prostu okropność. Czasem zastanawiam się, dlaczego w ogóle czytam takie wstrętne rzeczy Wink

Ale z drugiej strony, w ciągu tych pięciu części bardzo zżyłam się z bohaterami, zwłaszcza z Samem, Cainem, Quinnem czy Brianną i zwyczajnie muszę poznać zakończenie historii z ETAPEM.
Co do zakończenia:

Uzdrowicielka

Czytałam i po prostu miazga. Najlepsza ze wszystkich części jak do tej pory, ale fajniej się czytało o akcji w Perdido Beach. I ten wątek Quinn+Lana... czekam z niecierpliwością i nawet udało mi się wymyślić dalsze losy Lany Very Happy

andrea01

Och, jak trudno było wejść w ten temat, w obawie przed spoilerami... Nie mogę się doczekać żeby dowiedzieć się, co będzie z Dianą i jej dzieckiem. Skończyłam właśnie 4 część, właściwie wszystkie 4 pochłonęłam w ciągu tygodnia po nocach, tak mnie wciągnęły. Nie wiecie może, czy jest gdzieś dostępny ebook części piątej, bo nie mogę znaleźć Sad

patusia.dorota

„Zło wie, że w ciemności jestem bezradny. Wszystko się zmienia. Wszystko się zmienia, kiedy zło widzi, a ja nie.(...) Nie ma sensu udawać, że ciemność nic nie zmienia. Zmienia wszystko.”

Ciemność zawsze kojarzy się ze złem, z potworami czającymi się pod łóżkiem, gdy nie widzimy wyobraźnia szaleje, próbuję stworzyć obrazy dopasowane do dźwięków. Słyszmy stukot gałązki o szybę, który poprzez ciszę i ciemność staje się głośny niczym tupot konia, coś spadło na podłogę, zaraz zastanawiamy się, co to może być. Jednak zbawieniem jest światło, zawsze jest pomocą, w biały dzień jest mniej lęków, strachów, mniej niewyjaśnionych zjawisk, widzimy to, co naprawdę słyszymy. Wtedy lęk znika. Co by się działo gdyby światło się nie pojawiło?

Jesteś zamknięty w ogromnej kopule, wiesz, że nie ma z niej wyjścia, Ty i Twoi przyjaciele musicie próbować w niej żyć. Gdy próbujecie normalnie funkcjonować, tworzyć jakąś organizację, pojawia się problem, z którym nie możesz nic zrobić. Czarna plama pojawia się na znienawidzonej barierze, najpierw powoli się rozprzestrzenia, myślisz mamy jeszcze czas, nie można nikogo stresować. Jednak następuję szybka zmiana, plama rozchodzi się w przerażającym tempie, a Ty nie mas zna to żadnego wpływu. Nic, możesz tylko czekać, bez Słońca nie ma planów, bez światła nie ma spokoju. Znów zapanuje chaos, a Ty możesz tylko czekać.

Powoli w Etapie zapanowuję spokój w Perdido Beach rządzi Caine i Albert, zaś nad jeziorem Sam i Edilio. Ludzie zaczynają pracować, mają jedzenie, są bezpieczni. Jednak dzieją się też inne mniej pozytywne zdarzenia. Diana jest w ciąży, nikt nie wie, jak będzie wyglądało dziecko ETAPu. Astrid zaszyła się w lesie, a do tego coś dziwnego zaczyna dziać się z barierą. Czy dzieciaki poradzą sobie z nowymi problemami? Czy to naprawdę koniec ETAPu?

„nie są straszne te potwory, które się od nas całkowicie różnią. Straszne są te, które ludzi przypominają. Kryją w sobie ostrzeżenie, że to, co im się przytrafiło, może się przytrafić każdemu.”

Michel Grant stworzył bardzo silnie oddziaływującą na czytelnika serie, pełna władzy, brutalności i walki seria Gone ukazuję, co może się stać z dziećmi, czy nastolatkami, które zostaną same, bez opieki, które muszą walczyć o przeżycie. Niebezpieczeństwa całkowicie ich odmieniły, dla nich życie nigdy już nie będzie proste i normalne. Oni nie znają pojęcia normalność, cały ETAP jest czymś nienormalnym, czymś niewytłumaczalnym. „Faza piąta: Ciemność” tworzy nową historie. Pokazuję, że mieszkańcy kopuły nigdy nie mogą czuć się bezpiecznie, że gdy tylko zaznają szczęście odbija się to na nich z wielką mocą. Walka trwa, ciemność zwycięża. Często zastanawiam się, kiedy ich ból się skończy. Jednak zaraz próbuję wyobrazić sobie ich powrót do spokojnego życia i tego nie widzę. ETAP zmienił cały ich świat, poglądy, wierzenia. W ETAPie nie ma miejsca na strach, ból i lęk. Ukarzesz słabość i to nigdy nie da o sobie zapomnieć.

„-Hej, bracie. Jak leci? Dziwna pogoda, nie? – powiedział Caine.
-Co ci się stało w ręce?
Caine uniósł wciąż ubrudzone cementem dłonie.
-Och, nic takiego. Potrzebuję tylko trochę kremu do pielęgnacji.”

Tylu bohaterów, którzy przewijają się w książce, samych głównych postaci jest ze dwadzieścia, zastanawiacie się może, jak tu wszystkich spamiętać. Powiem Wam, że jest to naprawdę łatwe, każda z postaci ma jakiś dar, bądź umiejętność, dzięki której jest bardzo łatwo ją skojarzyć, A do tego przeczytanie pięciu książek zobowiązuję. Myślałam, że nie roku przerwy między częściami wszystko pozapominam, fakt niektóre zdarzenia pojawiały się w głowie tylko jako migawki, gdy je wspominałam, jednak inne naprawdę nadal mam w pamięci. By wszystko sobie dobrze przypomnieć autor przerzuca narracje, czasem pojawiają się jakieś drobne retrospekcje, jak to było kiedyś, wszystko się przypomina. Bohaterowie są świetnie wykreowani, są kolorowi i pokazują ciągle zmiany charakterów. Podoba mi się to. Nadal jednak najbardziej lubię Caine, ta postać jest po prostu cudowna, ale nie w sensie dobroci, a raczej jej tworzenia. Tak charyzmatycznej i zmiennej postaci jeszcze nie spotkałam. Uwielbiam go.

Muszę dodać, że w poprzednich książkach nigdy się to nie zdarzało, a właściwie zdarzało jednak jedynie jako przebłyski, tu mamy prawdziwe rozdziały opowiadające o zdarzeniach z zewnątrz. Poznałam, dzięki temu mamę bliźniaków, postać interesująca. Żałuję, że autor nie dodał rozdziały z zewnątrz, bo dziwnym końcowym zdarzeniu, tak jak Sam jestem ciekawa ich reakcji i myśli. Będzie się działo.

„W krainie ślepców jednooki jest królem. Jednak w ciemności władca światła staje się łatwym celem.”

Jako, że nie pisałam recenzji poprzednich książek wspomnę, że moc jaką dysponują postaci jest ogromna. Najbardziej interesująca jest postać Petera, tyle mocy w tak małym chłopcu. Pomysły na umiejętności są bardzo oryginalne, nie dwóch bohaterów z takim samym darem, może jedynie z podobnym. Pewnie z ciekawości kiedyś zrobię ich spis, może wtedy wyjdzie, czy pamiętam wszystkie. Przenoszenie przedmiotów siłą woli, przemieszczanie się z jednego miejsca na miejsce, poruszanie się z ogromna prędkością, strzelanie ogniem... Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, zawsze takie tematy ogromnie mnie w książkach interesują.

Zakończenie książki jest bardzo intrygujące, nie spodziewałam się tego kompletnie, uwielbiam nieprzewidywalność, przez to zawsze mam ochotę poznać dalsze losy bohaterów. Znów coś nowego, znów cos niespodziewanego. Pan Grant cały czas zaskakuję, mam do niego wielki szacunek i podziw. To niby zwykła książka, całkowicie wymyślona, a gdy ja czytam nie myślę zupełnie o niczym innym, cały czas chodzą mi po głowie pytania, których oczywiście nie przytoczę, by nie zdradzać fabuły. Ale taki koniec...

Na koniec jeszcze jedna sprawa techniczna, nie wiem, kto zawinił, pewnie wydawnictwo. Każdy rozdział często dzielił się na kilka części, wtedy narratorem stawała się inna postac, co oczywiście mi nie przeszkadzało, jednak niekiedy, a zdarzało się to dość często, nie było po między tym żadnego przerywnika. Najpierw czytałam o jednej postaci, liczyłam na rozwinięcie tematu, a tu bez żadnego odstępu nowa postać i jej zdarzenia. Denerwowało mnie. Chyba dwa razy zdarzyło się natomiast, że w wątek z jednym bohaterem został przedzielony odstępem, co według mnie nie było potrzebne, bo np. trwały się jej rozmyślania, które nagle przerwano i dalej to samo. To tyle jeśli chodzi o minusy, mimo, że mi się to nie podobało, nie będę tego uwzględniać w ocenie, bo liczy się treść książki. Chciałam to jednak uwzględnić dla osób, które biorę to pod uwagę.

Uważam, że „Faza piąta: Ciemność” jest interesującą i fascynującą lekturą, którą naprawdę warto polecić. Bohaterowie są świetnie wykreowani, świat stworzony wewnątrz kopuły brutalny i realistyczny, a wszystkie zdarzenia tworzą coś niesamowitego. Od książki trudno się oderwać. Naprawdę cieszę się, że od razu z tą częścią kupiłam kolejną. Czytając jej opis, wiem, że będzie ciekawie.
Ocena: świetna

Młoda90

Co tu dużo pisać: po prostu świetna ta cześć! Very Happy

Nie mogłam się od niej oderwać, tak mnie wciągnęła. Trzymałam kciuki żeby nikomu nic się nie stało m.in. Samowi , Ediliowi czy naprawdę on musiał okazać się gejem!, Quinnowi, Dece, Bryzie, Sanjitowi, nawet Cainowi. Po lekturze Ciemności aż już się chce przeczytać finałowy tom, nie mogę się go doczekać. Udało mi pierwszej zarezerwować 6 tom w bibliotece więc już w przyszłym tygodniu go odbiorę Smile

marzycielka123

Książka bardzo mi się spodobała. Autor - Michael Grant wymyślił niesamowity, pełen tajemnic świat, którzy przypadł mi do gustu. Co prawda, niektórzy bohaterzy szczerze mnie wnerwiali ( przyznaję się do winy, wolę czarne charaktery - nie lubię Sama, kocham Caine, nienawidzę Astrid - uwieeelbiam Dianę). Kiedy czytałam tą książkę, czułam się, jakbym była naprawdę w innej rzeczywistości, jakbym była tam w - ETAPIE. Nie mogłam przestać czytać - czytałam w szkole, domu, a nawet w tramwaju ( niewygodna opcja, chociaż nie najgorsza Smile

). Kiedy czytałam już ostatnie zdanie, byłam zła, niesamowicie zła, że moja przygoda z TĄ częścią już się zakończyła. Na moje nieszczęście faza szósta jest wypożyczona w mojej bibliotece i muszę cierpliwie czekać na dalsze losy bohaterów, ale moje czekanie wcale nie jest cierpliwe. O nie, nie.
Nie będę opisywać książki, gdyż uważam to za bezsensowne - napiszę więc jedynie, że to WSPANIAŁA KSIĄŻKA.

sujeczka

Przeczytałam dziś "Fazę piątą" i łaaaaał Very Happy

Jestem pod ogrooomnym wrażeniem Very Happy

Niesamowita część Smile

Nie chce mi się pisać recenzji, bo wolę zamiast tego od razu brać się za czytanie części szóstej xD Choć z drugiej strony nie chcę jej czytać, bo to naprawdę będzie koniec Sad

I na dodatek jest taka krótka... Sad

No ale wracając do "Ciemności" Very Happy

Przerażająca była ta część - jeszcze bardziej od poprzednich. To oczekiwanie aż zapadnie ciemność - masakra, sama się tego bałam. Zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystko to, co grasuje w ETAPie. I tyle się dzieje - siłą musiałam się powstrzymywać, żeby nie wybiegać naprzód i nie przerzucać kartek do przodu, żeby tylko zerknąć, co się dzieje dalej Razz

Uwielbiam po prostu bohaterów tej serii, jak dla mnie są oni naprawdę niesamowicie wykreowani. Totalnie mogę się zgodzić też z tym, co napisała Ven:

tombraiderka009 · Wysłany: Śro 14:40, 26 Mar 2014 Temat postu: