W pierścieniu ognia

kaarmel

jeszcze może nie moment...
a zdanie! ostatnia wypowiedź, ostatni myślnik!
i każdy pyta "JAK?!"; "DLACZEGO?!"; "KIEDY?!" xD
masakra jakaś ;D

q1a1z1w2

I czekać prawie rok na odpowiedź na te pytania. Pani Collins torturuje nas.

BerrySpray

Druga część była wprost porażająca. W pewnym momencie aż zabrakło mi oddechu. A ta końcówka to już wogóle. Paru rzeczy się jednak domyślałam, ale to co się wkońcu stało było ogromnym zaskoczeniem. Pozytywnym jednak, no bo wkońcu przecież musieli się zbuntować. Straszne jest to co się dzieje w tej ksiązce. Mam nadzieję, że uda się skończyć z tym wszystkim. Najgorzej to mi było szkoda Galea i Cinny, aż krajało mi się serce. Jej trochę nieskładna ta moja wypowiedź, ale już dość dawno czytałam. Wybaczcie Wink

.

zaszumiał_wiatr

No nie, no nie, no nie!
Aż cała dygotałam, kończąc czytać "W pierścieniu ognia". To się nie może skończyć bez wyjaśnienia!
Oczywiście się skończyło, a ja się cieszę, że przeczytałam dopiero teraz, bo został mi tylko ponad miesiąc do "Kosogłosa", więc jakoś to wytrzymam Wink

Książka jest oczywiście jak zwykle nieprzewidywalna, to z pewnością cenię w tej trylogii najbardziej. Nigdy nie wiem co stanie się za chwilę. Druga moja ulubiona cecha serii to niebanalność, bo pomysł jest naprawdę świetny, a świat przedstawiony, ach! To istne arcydzieło, każdy szczegół jest tak dopracowany.

Jedyne co mi nieco przeszkadza, to mała ilość dialogów, wiadomo, akcja jest genialnie zbudowana, jednak lubię, gdy w książce jest dużo rozmów bohaterów, można ich wtedy lepiej poznać. Zaskokiem było dla mnie
SPOILER

Agnesja

widzę, że ksiażka wywołuje duże emocje Smile

mam nadzieję, że kiedy zabiorę się za czytanie, też tak będę miała Razz

Mira

kurczę, pobiegłam dzisiaj jak na skrzydłach do biblioteki po drugą część i ktoś wypożyczył! a tak szybko czytałam jedną z wypożyczonych, żeby zwolnić sobie miejsce na W pierścieniu ognia, że niesamowicie jestem wkurzona. ma być pod koniec października. Sad

kupa czasu. a tak się cieszyłam!

q1a1z1w2

no to kiepsko.
ja mam drugą i będę mieć 3 Very Happy

chcesz e-book dwójki ? też mam xd

Mira

(Po dwóch miesiącach nareszcie dorwałam..)

Jestem po prostu wniebowzięta. Nie, to za małe słowo. Po przyjściu ze szkoły położyłam się i czytałam, dopóki nie skończyłam (a zaczęłam od jakiejś setnej strony, to przeliczając na czas wychodzi kilka godzinek). A jak ktoś mi przeszkadzał, to naprawdę mieli wszyscy szczęście, że nie skoczyłam im za to do gardeł. Very Happy

Ta część jest nieziemska. Akcja na akcji, z emocji mam do tej chwili niesamowite wypieki jak o tym wszystkim myślę... Cała ta książka była tak fenomenalna, tak straszna, że myślałam, że nie przeżyję z emocji gromadzących się we mnie podczas czytania. xD

Nie wiem, nie dam rady teraz opisywać, co mnie zachwyciło, co zaskoczyło najbardziej (bo zaskakiwało wszystko XD), a co najbardziej przerażające mi się wydało... Za bardzo rozemocjonowana jestem, a w takim stanie nie będę umiała dobrze wyjaśnić, co czułam... co czuję!

Ja chcę trzecią część!!!
Finnick, moja miłości!
Umieram!

młoda

Przeczytałam niedawno drugą część. I mój komentarz?
O matko! Nie wiem, co powiedzieć. Cudowne! Zaraz lecę do biblioteki zarezerwować sobie następną część. Ale jak kiedyś będę miała więcej kasy (mam nadzieję, że kiedyś dostanę stypendium, sama nie wiem, może jakieś matematyczne, czy coś Very Happy

)To wykupię wszystkie części. No piękna jest. Zaraz pewnie ją sobie powtórzę.
Jedno słowo. A właściwie imię. Gale. Czy muszę więcej mówić? <3333333
Haymitcha kocham ponad życie! Jest genialny! W ogóle wszystko jest takie cudowne! Skończyłam czytać kilka dni temu, ale dalej nie umiem napisać porządnej recenzji. Zresztą i tak nie ma sensu. Jeżeli ktoś przeczytał pierwszą część, to wie, że następne też musi.
To, co stworzyła Suzanne Collins jest po prostu magiczne i takie wspaniałe! Najlepsza książka/seria, jaką czytałam w życiu. W każdym razie jest ostra konkurencja, między innymi. Chociaż do tej ścisłej zalicza się nie więcej, jak 3. Ocena? 100/10 Very Happy

Może za tydzień, czy kiedyś wreszcie ochłonę, ale pewnie będzie z tym dłuugo problem xD

Journey

Słuchajcie, skąd pochodzili morfiniści?

mateusus

Z Szóstego Dystryktu.

Journey

Dzięki, wahałam się miedzy Dwójką [medycyna], a Szóstką ;>

Marta7

Rosemary

Skończyłam czytać i bardzo mi się podobało, ale nie aż tak jak pierwsza, ani razu nie płakałam. Końcówka niesamowita tak się cieszę, że Gale do niej przyszedł! I dwunasty dystrykt nie istnieje, straszne, tylko co z Prim i jej mamą? Tego jeszcze nie wiem Książka mnie całkiem wciągnęła, ale zabrakło mi tego czegoś, co było w pierwszej Może tym czymś była Rue? Strasznie mi jej brakowało, ona była taka świetna, ale za to polubiłam bardzo Finnicka. A i Cinna, to było straszne! Na szczęście mam już zakupionego Kosogłosa i dzisiaj się za niego zabieram. Jest to jedna z najlepszych serii jakie czytałam. To straszne, że takie rzeczy się dzieją, jak ci ludzie muszą żyć. Nadal nie wiem kogo wolę: Gale'a czy Peeta (pierwszy raz gdy jest trójkąt nie wiem kogo!). Ale chyba skłaniam się ku temu pierwszemu. Cudowna książka

Michele · Wysłany: Wto 18:10, 15 Mar 2011 Temat postu:

O jejku, teraz jak czytam wasze wypowiedzi, to miałabym ochotę poświęcić cały dzisiejszy wieczór na przeczytanie "W pierścieniu ognia", a mam tyyle nauki ;(

kada113

a ja właśnie zaczynam czytać.... ah... jakbym chciała wiedzieć, co się dalej wydarzy... ale cierpliwie czytam literki

tombraiderka009

Wczoraj skończyłam czytać i nie mogę dojść do siebie. SPOILERDwunasty Dystrykt nie istnieje? Kapitol zabrał Peetę? I czy naprawdę torturowali jej rodzinę i Gale'a? Jezu.! Sie porobiło.! A w ogóle jaki cham z prezydenta Snow'a.!
Na początku książki myślałam, że będzie mniej ciekawa niż jedynka, bo bo już po Igrzyskach, ale tu mnie zaskoczyło.! W życiu bym się nie spodziewała, że Katniss znów będzie przeżywać takie koszmary. SPOILERŻe znowu będzie walczyć na arenie, a jak przeczytałam końcówkę rozdziału z napisem, że znaleźli się na środku morza na arenie, oniemiałam A moim pierwszym pytaniem w głowie było: Czy Kapitol już doszczętnie zwariował.?!
Skracając to wszystko druga część podobała mi się bardzo.! Dużo akcji, suspensu i odwagi. Oceniam ją na 10/10 jak jedynkę, chociaż "Igrzyska Śmierci" mi się bardziej podobały niż "W pierścieniu ognia". Nie wiem czemu, ale obie części były i tak świetne i czekam aż w bibliotece oddadzą "Kosogłosa" abym mogła się dowiedzieć co się stanie z Peetą, Katniss, Haymitchem, Dwunastym Dystryktem, Cinną i resztą. Very Happy

Maddi

Niedawno skończyłam. Świetna książka, strasznie wciąga Very Happy

Jak dowiedziałam się, że Katniss SPOILER znowu wróci na arenę to odechciało mi się czytać Razz

Chyba dlatego, bo myślałam, że będzie strasznie nudno, znowu powtórka Confused

Ale wróciłam, bo kiedyś przecież trzeba i znowu nie mogłam się oderwać. Pochłonęłam resztę w jeden dzień Very Happy

młoda

Maddi, moja koleżanka zrezygnowała z tego samego powodu. I wciąż nie mogę jej przekonać, żeby czytała dalej, a przecież tyle ciekawych rzeczy się dzieje... Ciebie przekonało coś, czy po prostu zdecydowałaś, że chcesz skończyć 'W pierścieniu ognia'? Może na nią podziała jakieś specjalne hasło xD

elipsa

A mnie się wydało to wspaniałym pomysłem Very Happy

Ani trochę się nie zniechęciłam, wręcz przeciwnie Very Happy

młoda

kada113

Ja tam skakałam z radości, jak się dowiedziałam, że wrócą na arenę. To było moje marzenie, bo właśnie z tą walką kojarzy mi się ta seria. Potem w Kosogłosie strasznie mi tego brakowało.

Agnnes

Mnie ta powtórka też nieco zniechęciła, ale nie na tyle żeby przerwać. Ogółem, to 2 część jest chyba tą która najmniej mi się podoba z trylogii, może właśnie przez to powtórzenie, ale ono przecież nie trwa zbyt długo i kończy się tak emocjonująco, że tak naprawdę nie mogę mówić złych słów o tej części, a jak już mówię to źle się z tym czuję Wink

Tirindeth

A ja właśnie skończyłam czytać i ryczałam na koniec jak głupia. O ile jednak ludzie śledzący na bieżąco musieli czekać rok na ostatnią część, o tyle ja za chwilę po nią sięgnę i dowiem się co dalej (mam nadzieję, że dam rade przejść przez ostatnią cześć bez ryczenia). O ile pierwszy tom był dramatyczny i piękny, o tyle drugi był przerażający i nie ma w nim ani trochę radości... To straszne, co teraz przejdzie Katniss Sad

aż się boję...

EDIT:

Kiedy świat staje w płomieniach…

Czasem tak niewiele potrzeba. Jedna iskra, jedno celnie rzucone słowo, jedno spojrzenie. Historia pokazała, że wiele może się zmienić w jednej chwili, pod wpływem niewielkiej, w zasadzie z pozoru nic nieznaczącej decyzji. Podobnie w naszym życiu idąc ulicą zamiast skręcić w lewo, skręcamy w prawo - zmienia się bieg. Zmienia się nas los. Być może niezauważalnie, a być może raz na zawsze tracimy coś, o czym nie mamy pojęcia? Może ten jeden czyn - jedna iskra - wznieci płomień, który pochłonie nas bez reszty...?

Katniss i Peeta wracają do domu, pozornie bezpiecznego miejsca. Lecz nie dla kogoś, kto przeżył koszmar igrzysk. Muszą się więc zmierzyć zarówno z własnymi uczuciami i strachem, jak i realnymi niebezpieczeństwami rzeczywistości Panem. Zwłaszcza, że teraz to oni staną się mentorami kolejnych wybieranych przez Kapitol trybutów – dzieciaków skazywanych na śmierć za bunt, który wybuchł wiele lat temu i z którym tak naprawdę nie miały nic wspólnego.

Lecz nim dojdzie do kolejnych Głodowych Igrzysk, bohaterów czeka Tournee Zwycięzców – będą musieli zwiedzić wszystkie dystrykty i witać się z bliskimi tych, którzy zginęli na arenie. Sytuacja się pogarsza, kiedy Katniss otrzymuje wyraźne ostrzeżenie – jej zachowanie na arenie wzbudziło niepokoje społeczeństwa. Musi więc zrobić wszystko, by uspokoić ludzi, bo jeśli wybuchnie powstanie, zginą wszyscy. Ale tak naprawdę tournee nie jest największym zmartwieniem dla bohaterów – bowiem zbliżają się także Igrzyska Poskromienia, upamiętniające każde kolejne ćwierćwiecze od Mrocznych Dni. A wraz z nimi przybędzie upiorna informacja z Kapitolu…

Po raz drugi w ciągu ledwie kilkudziesięciu godzin nie mogłam powstrzymać napływających do oczu łez. Suzanne Collin w sequelu Igrzysk Śmierci udało się zmanipulować czytelnikiem do takiego stopnia, że w zasadzie nawet wyrywanie sobie włosów z głowy nie pomogłoby mojemu poczuciu bezsilności. Doskonale skonstruowana fabuła przedłuża torturę rozpoczętą w pierwszej części serii, tym samym pozbawiając tchu każdego, kto sięgnie po tę książkę. W tym także i mnie.

Po raz kolejny widzimy zmagania Katniss, jej walkę o godne życie i bezpieczeństwo dla bliskich. Ale widzimy też początek jej osobistych problemów – dziewczyna gubi się w uczuciach do dwóch niesamowitych chłopców – Peety i Gale’a. I wybór nie jest w żadnym stopniu prosty, a każda z dróg doprowadzi do czyjegoś cierpienia, czego Katniss nie mogłaby znieść. Jednocześnie wie, że Kapitol o niej nie zapomni. Wie, że będzie musiała zatańczyć, jak jej zagrają – w przeciwnym razie cena nieposłuszeństwa może być bardzo wysoka. Katniss jednak się nie poddaje. Nie popada w obłęd. Zaciska zęby. Będzie walczyła.

Narracja wciąż utrzymuje poziom, dynamizuje fabułę, a przy tym akcja nabiera jeszcze większego rozpędu. Nie mamy czasu na oddech, na mrugnięcie okiem, drżącą dłonią możemy jedynie przewracać kolejne kartki powieści, w myślach modląc się, by cała historia skończyła się dobrze. Ale to nie takie proste – Pani Collins szykuje dla nas prawdziwe bomby, podgrzewa atmosferę wciąż i wciąż, przeraża śmiałością i okrutnymi wizjami, jakie przelała na papier. Czy to na pewno napisała kobieta? Chylę czoła, gdyż na samą myśl o niejednej scenie nie mogę powstrzymać westchnienia zarówno zachwytu jak i przerażenia, a dreszcz mimowolnie przebiega mi po plechach.

Dlatego też, gdy pomyślę o niejednej scenie z W pierścieniu ognia, staje mi przed oczami powieść Gordona Smitha – Otchłań. Nie porównuję tych powieści pod względem fabuły, lecz samego zamysłu – pokazanie okrucieństwa ludzi wobec siebie. Nie da się ukryć, że są takie książki, które muszą nami wstrząsnąć, byśmy w końcu zaczęli myśleć. I to właśnie osiągają te wspomniane dzieła – zarówno trylogia Igrzyska Śmierci jak i seria Otchłań sprawiają, że włos jeży nam się na karku i otwieramy coraz szerzej oczy, nie wierząc w to, czego jesteśmy świadkami. A jednak po chwili myślimy: „a gdyby jednak tak było…?” Niesamowicie przerażająca wizja!

W pierścieniu ognia wydaje mi się o wiele lepsza, o ile to w ogóle możliwe, od Igrzysk Śmierci, a zatem dla uhonorowania tej doskonałości daję ocenę 10+/10, co zdarza mi się dopiero drugi raz w karierze recenzenta (wcześniej tylko Namiętność otrzymała taką ocenę). Muszę przyznać, że rzadko się zdarza, by drugi tom jakiejkolwiek serii był lepszy od pierwszej – tu pewnie pojawią się odmienne uwagi, lecz mój głos pozostanie niezmienny.

Sądzę, że Pani Collins zasługuje na prawdziwe uznanie, wszak każda znana mi osoba, która sięgnęła po IŚ, była zachwycona dziełem. Nie dziwię się! Ta opowieść całkowicie wytrąciła mnie z równowagi, sprawiła, że spojrzałam na wszystko zupełnie inaczej – w mojej duszy zagnieździło się coś, czego nie umiem opisać. Emil Cioran nazwałby to „obrażeniami”, które można zawdzięczać tylko naprawdę dobrym książkom. Tak więc już w najbliższych godzinach zmierzę się z ostatnim tomem tej niesamowitej trylogii, a Wam, drodzy czytelnicy, życzę szybkości – gnajcie do księgarń i bibliotek! Tej serii nie można nie przeczytać!!!

Nerezza

Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji. Raczej opisywania długiego tego turnee, ale nie. Wiedziałam, że autorka mnie nie zawiedzie. Nowi bohaterowie(Finnick! <3), ta nieświadomość i napięcie, które musiało być pod kontrolą, czasami aż za bardzo można się wczuć w te książki. Genialne. 8D