Lament - Maggie Stiefvater

MUlka

W końcu skończyłam i niestety nie podzielam entuzjazmu większości.
Najgorsze jest to, że nawet nie wiem dlaczego, ale książka mi się nie podobała.
Teoretycznie jest w niej wszystko co powinno przyciągać: magiczny świat, mroczne tajemnice, na pozór zwykła bohaterka - która okazuje się być niezwykłą , co najlepsze przyjmuje to z zatrważającym spokojem; oczywiście tajemniczy przystojniak ze snów, zły? dobry? o to jest pytanie; no i przyjaciel, oczywiście płci męskiej żeby było napięcie, przerażająco dowcipny - chyba niczego w książce nie powiedział na poważnie. I niby powinno się podobać, ale dla mnie było za wiele , za schematycznie ... w ogóle nie czułam, żadnego napięcia czytając, nic a nic nie wczułam się w historię bohaterów i nie chodzi o to, że było przewidywalnie, bo w sumie nie było, chodzi o to, że nawet nie zastanawiałam się nad prawdopodobnymi rozwiązaniami :/
Książkę ratowały ładne opisy, niekiedy bohaterka tak romantycznie opisywała rzeczy które widzi, że chciało się czytać, a za chwile jakiś zgrzyt, który wyprowadzał mnie z tego błogiego stanu. Czuć było, że autorka, prawdopodobnie przy redagowaniu książki, bardzo zwracała uwagę na szczegóły, przykładowo Dee wyciąga komórkę z kieszeni spodni, które wcześniej wrzuciła do prania - wszyscy już dawno zapomnieli, że rozdział wcześniej je stamtąd wyjęła i ubrała, ale autorka czuję się zobowiązana wytłumaczyć skąd się wzięły tam komórka - bo wychodzi na to, że wyrzuciła ją z nimi do prania - kogo to obchodzi ? ... wiem, wiem czepiam się szczegółów - ale skoro przykuły moją uwagę w trakcie czytania, to znaczy, że słabo było z resztą skoro nie odciągnęła mojej uwagi od tego Cool

Naprawdę do końca nie wiem dlaczego tak słabo mi poszło z tą książką, niby jak się rozkłada ją na czynniki to nie można się do niczego przyczepić, wątek główny jest dość dopracowany - ale nie przekonał mnie niestety ... być może dlatego, że przed Lamentem czytałam dużo lepsze pozycje i przy nich po prostu książka jest nijaka.

Książka ode mnie dostaje 5/10 - z czego połowa jest za Luka Wink

Mariposa

Przeczytałam i muszę powiedzieć, że raczej nie tego się spodziewałam chociaż w sumie sama nawet nie wiem jakie były moje oczekiwania Generalnie początek był w moim mniemaniu raczej słaby, w sensie naiwny ale potem robi się ciekawiej. Luke i James to naprawdę świetne postaci choć tego drugiego było zdecydowanie za mało!Co do fabuły spodziewałam się czegoś bardziej w stylu Melissy Marr jeśli chodzi o mityczne istoty w współczesnym świecie a tymczasem ich egzystencja polegała na ukrywaniu się w lesie. Szkoda też, że autorka poskąpiła nam szczegółów dotyczących społeczności tych istot bo zawsze mnie to ciekawi. Skupiłam się na minusach bo czytałam książkę dosyć dawno i opadły ze mnie emocje. Ale nie chcę absolutnie was zniechęcać! Książka bardzo mi się podobała miała klimat, tajemnicę i wszystko na miejscu Wink

Powieść nie jest gruba ale też nie jest droga więc jeśli tak jak ja nie wyrośliście jeszcze z baśni, lubicie magię i tajemnice to przeczytajcie koniecznie. W moim rankingu nie przebiło może "Królowej lata" ale jest to książka zdecydowanie godna polecenia.

kada113

Shia

Lament jest genialnie napisany, nie wiem nawet od których pochwał zacząć, a nie mam w zwyczaju rozdawania komplementów na lewo i prawo Smile

Lament to książka ponadprzeciętna, miejscami rozśmiesza, miejscami smuci, napisana zgrabnie, z niebywałym wdziękiem łączy codzienność i baśniowość. Autorka ma poza tym niebywały tupet. Nawet w najgorszych, rozdzierającej duszę na pół scenach potrafi trysnąć humorem. Ale jak scena ma być naprawdę smutna, to jest wręcz potwornie, melancholijnie, przygnębiająco smutno.

Książkę polecam.

Nie podobał mi się jedynie koniec. No i jeśli ktoś lubi Luka i Deidre to odradzam czytanie sequela, chyba że lubicie się dołować.

Agnnes

Czytałam jakiś czas temu po angielsku, przyjemna, klimatycznie napisana książka. Pewnie umknęło mi parę drobnostek

Karolina . · Wysłany: Nie 2:44, 11 Mar 2012 Temat postu:

Ta książka po okładce,już od razu kiedy zajrzałam na nią .Nie wiem po prostu od razu ją wypożyczyłam ,i nie żałuję lubię do niej powracać.
Niby ta historia już była,ale jednak dalej mi się podoba.

Zapałka

Ja podobnie jak Mulka mam mieszane uczucia co do "Lamentu".Czyta się szybko przyznaję,ale jakoś mnie ta historia nie wciągnęła.Niby klimat fajny:irlandzkie ballady,szalone tańce elfów,dzikość fejów,ale...czegoś mi zabrakło.Często miałam wrażenie,że coś mi umyka,że coś jest niedopracowane,zbyt...hmm...zagmatwane?To co mi się najbardziej podobało w książce to postać Jamesa i historia przeszłości Luke'a.
Jeśli będę miała okazję(np.dzięki bibliotece Razz

) to sięgnę po "Balladę".A nuż bardziej mi się spodoba ? Smile

Shetani

Nie wiem czy ktoś z Was miał kiedyś sytuację taką, że coś nagle zmieniało się w jego życiu w dość znacznym stopniu, jednak przyjmowaliście to ze stoickim spokojem. Ja miałam tak kilka razy, po prostu czułam, że tak musi być, że to jest takie proste i oczywiste. Chociaż czasami faktycznie nieźle potrafiłam się w tym wszystkim zagubić…

Deirdre jest bardzo utalentowaną harfistką. Mimo swojego talentu, bywa nieśmiała i często łapie ją trema. Podczas kolejnego jej występu zaczyna dziać się coś dziwnego. Spotyka ona chłopaka ze swojego snu, który rozmawia z nią jak gdyby nigdy nic. Dodatkowo zamiast solo, Deirdre występuje z nim. Od tej pory tajemniczy Luke pojawia się coraz częściej w jej życiu, coraz częściej dziewczyna spotyka go na swojej drodze… podobnie jak czterolistne koniczyny. Wkrótce okazuje się, że utalentowaną dziewczyną interesują się fejowie. A dodatkowo Luke nie jest tym za kogo się podaje.

Z twórczością pani Stiefvater spotkałam się już wcześniej – mianowicie czytałam „Drżenie”, które mi się bardzo podobało. Stwierdziłam więc, że może warto sięgnąć po kolejną serię, która wyszła spod pióra tej autorki. „Lament” niestety nie wzbudził we mnie aż tylu emocji, co „Drżenie”.

Pomysł jest już dosyć oklepany, więc nie nastawiałam się zbytnio na jakieś super nowości. Mimo wszystko autorka dorzuciła coś od siebie i nie trzymała się typowo jakiegoś utartego wzoru, więc to wiele dało tej książce, niż gdyby miała być kolejnym stereotypowym czytadłem o elfach. Tematykę tą w sumie lubię, więc czytało mi się całkiem przyjemnie. Jednakże mam wrażenie, że cała ta intryga była zbyt prosta i zbyt oczywista. Nie znalazł się chyba żaden element, który by mnie zaskoczył, a szkoda.

Akcja pędzi już od pierwszych stron, od razu jesteśmy wrzuceni w cały świat powieści i w sytuacje. Nie ma głębszego wprowadzenia, od razu przechodzimy do rzeczy. I teraz należy się zastanowić czy jest to dobry zabieg czy zły. Są ludzie, którzy nie lubią owijania w bawełnę i smęcenia, więc oni będą zapewne zadowoleni. Jednak są też tacy, którzy lubią mieć lepsze wprowadzenie, i im może się to nie do końca spodobać. Ja początkowo była troszkę w szoku, że tak szybko wszystko się dzieje. Może nawet nie tylko w szoku, co bardziej byłam zdezorientowana. Momentami faktycznie akcja pędziła za bardzo, ale po pewnym czasie się przyzwyczaiłam.

Pewne rzeczy początkowo mnie zaczęły odrzucać, ciągłe wypominanie przypadłości Deirdre przed występami, niektóre wypowiedzi.. czasami były zbyt płytkie. Jednak z rozdziału na rozdział było coraz lepiej, a sama końcówka była chyba najlepsza. Cieszę się, że nie odłożyłam książki po początkowych odczuciach niechęci, ponieważ okazała się w całości całkiem dobrą i ciekawą lekturą. Nie jest szczególnie skomplikowana i trudna, raczej taka rozluźniająca. Czyta się szybko, momentami potrafi wciągnąć. Brakowało mi tylko większej dawki emocji. Ale przynajmniej świat stworzony przez autorkę został bardzo dobrze opisany, a i bohaterowie niczego sobie.

Mimo drobnych minusów, które wyprowadzały mnie z równowagi, książkę oceniam na całkiem niezłą. Dla rozluźnienia na pewno można przeczytać, nawet w jeden wieczór. Muszę też wspomnieć o pięknej oprawie graficznej – tekst jest bardzo przejrzysty, przyjazna czcionka, piękne ilustracje i teksty na stronie każdej nowe księgi. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak sięgnięcie po kolejną część. A Wam w sumie polecam na jakieś samotne wieczory.

Rosemary

Weź swój instrument i dołącz do fejów

Wszyscy znają bajki i opowiastki o elfach, wróżkach, fejach. Jako dzieci raczą się nimi i marzą, by spotkać jakieś magiczne stworzenia. Jednak czy znamy mroczniejszą stronę tych istot? Czy dostrzegamy, że są one zdolne do okrucieństwa, by osiągnąć swoje cele? W Lamencie napisanym przez Maggie Stiefvater, elfy to najczęściej wredne, samolubne, dręczące innych diabliki, rzadko miłe i przyjazne stworki. Czy jesteście gotowi, by dowiedzieć się, jak obecność fejów może wpłynąć na czyjeś istnienie?

Deirdre wiedzie normalne życie. Jej matka to wymagająca surowa kobieta, a tata cichy ale inteligentny mężczyzna, za przyjaciół wystarcza jej zabawny James, gotowy w każdej chwili rzucić wszystko, by ruszyć dziewczynie na ratunek. Bohaterka marzy, by w jej życiu wydarzyło się coś niesamowitego i niecodziennego. Jednak gdy jej życzenie zaczyna się spełniać, nachodzą ją wątpliwości, czy aby na pewno tego chce. Deirdre wszędzie znajduje czterolistne koniczyny. Czy to nie dziwne? Przecież to podobno taka rzadkość. Do tego w jej życie wkracza Luke Dillon, chłopak z mroczną przeszłością. Przystojny, zabawny, powalający, a do tego potrafiący grać na flecie, czy potrzeba czegoś jeszcze by dziewczyna przepadła? Deirdre otacza magia, a granica między jej światem a światem elfów zaczyna się zacierać...

W Lamencie znajdziemy dwa męskie charaktery potrafiące nieźle zawrócić w głowie. Luke Dillon, tajemniczy, skrywający swój sekret, czasem gwałtowny, wyglądający na typowego niegrzecznego chłopaka pojawiający się jak gdyby znikąd wywraca świat Deirdre do góry nogami. Kolejnym „ciachem” jest James, przyjaciel bohaterki od momentu, gdy była jeszcze dzieckiem. Zawsze gotowy nieść jej pomoc i zrobić dla niej wszystko. Obydwoje pełni zalet. Kto skradnie serce Deirdre?

Maggie Stiefvater, autorka trylogii Wilki z Mercy Falls tym razem zabiera nas w podróż po miejscu pełnym fejów i bajkowych istot. Wykreowała ona niepowtarzalny świat, któremu z przyjemnością dałam się pochłonąć. Ponadto utwierdziłam się w przekonaniu, że uwielbiam styl pisania tej autorki: poetycki, pełen barwnych porównań. Z łatwością wyobrażałam sobie to, o czym czytałam. Maggie Stiefvater uważam za utalentowaną pisarkę i jestem przekonana, że sięgnę po wszystko, co wyjdzie spod jej pióra.

Jak najbardziej zachęcam do lektury tej magicznej opowieści. Nie mam wątpliwości, że Lament spodoba się tym, którzy czytali inne książki tej autorki, ale powieść polecam także tym nieznającym Maggie Stiefvater. To historia o miłości, stracie, walce, ciężkich wyborach, radosnych, jednak zawsze ulotnych chwilach i o sprzecznych uczuciach walczących ze sobą. Warto poświęcić trochę swojego czasu, by poznać historię Deirdre.
Mam szczerą nadzieję, że zachęciłam Was do zapoznania się z Lamentem, a ja zmykam, by dokończyć drugą część Smile

Ocena: 8/10

Młoda90 · Wysłany: Pon 19:04, 11 Mar 2013 Temat postu:

Moje pierwsze spotkanie z tą autorką było z trylogią "Drżenie" i muszę powiedzieć, że "Lament" był miłą i to bardzo miłą odmianą od historii o wilkach. Smile

Spodobała mi się historia z fejami, a przede wszystkim o Deirde i Luku i jego zaklętej duszy (fajną postać przybrała). Jak dla mnie to nie miałabym nic przeciwko gdyby ta historia ciągnęła się dłużej przez kolejne tomy. Kolejna część ma być o Jamesie i z chęcią przeczytam o nim bo w tej części nie zwracałam na niego zbytnej uwagi.

ven_detta

Niezła, ale jakoś mnie nie oczarowała. Niby wszystko cacy - tajemnica, mroczne wróżki, niebezpieczeństwo. Ale irytowała mnie główna bohaterka, dalej nie rozumiem co w niej było takiego wyjątkowego, że interesowali się nią fejowie Razz

Za to na plus Luke i jego historia, trochę akcji, no i Jaaaames z jego tekstami Very Happy

Dla mnie był jedynym światełkiem w tunelu w tej książce. I zakończenie, całkiem niezłe. Chociaż ta historia mnie nie powaliła na kolana, to jednak jestem ciekawa innych powieści autorki, na pewno po nie sięgnę.