Forum Forum o książkach nie tylko dla nastolatek Strona Główna
Home - FAQ - Szukaj - Użytkownicy - Grupy - Galerie - Rejestracja - Profil - Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości - Zaloguj
1. Miasto Kości - Cassandra Clare
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 12, 13, 14, 15  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum o książkach nie tylko dla nastolatek Strona Główna -> Paranormal Romance / D / Dary Anioła & Diabelskie Maszyny / Dary Anioła
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kada113
Zatracona w świecie książek



Dołączył: 17 Gru 2009
Posty: 3650
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 12:02, 28 Sie 2011    Temat postu:

Ja tam najbardziej lubiłam pierwszą część, a następne były... co raz gorsze? Może jeszcze Miasto Popiołów i Szkła, były jako takie, ale już MUA kompletnie mnie rozczarowało.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Gothic
Poczytująca



Dołączył: 18 Gru 2011
Posty: 68
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 15:03, 29 Gru 2011    Temat postu:

Ja wprost przeciwnie xD. Każda następna część coraz bardziej mi się podobała, no ale nie czytałam MUA. Książka była super, ale akurat, nie wiem czemu, wszystkie tomy mi się mylą i niezbyt pamiętam co się stało w tym tomie. No nic, czasem tak mam Very Happy. Aktualnie skończyłam czytać Miasto Szkła, ale pamiętam, że od przeczytaniu pierwszego tomu stwierdziłam iż Jace to mój ulubiony bohater nie tylko tej serii, ale w ogóle najlepszy ze wszystkich książek jakie czytałam Razz .

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
lola1190
Poczytująca



Dołączył: 21 Lis 2010
Posty: 70
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 1/5
Skąd: Miasto Szkła :)

PostWysłany: Nie 19:10, 08 Sty 2012    Temat postu:

Przed chwilą Cassandra dodała na Fejsa- Pocałunek Jace'a i Clary z punktu widzenia Jace'a - uwieeeelbiam <3


I kissed your lips and broke your heart

The Institute’s bell begins to toll, the deep loud heartbeat of the apex of the night.
Jace sets his knife down. It’s a neat little pocketknife, bone-handled, that Alec gave him when they became parabatai. He’s used it constantly and the grip is worn smooth from the pressure of his fingers.
“Midnight,” he says. He can feel Clary beside him, sitting back amongst the remains of their picnic, her breathing soft in the cool, leaf-smelling air of the greenhouse. He doesn’t look at her, but straight ahead, at the shining closed buds of the medianox plant. He isn’t sure why he doesn’t want to look at her. He remembers the first time he saw the flower bloom, during horticulture class, sitting on a stone bench with Alec and Izzy on either side of him, and Hodge’s fingers on the stem of the blossom — he had woken them up at nearly midnight to show them the marvel, a plant that normally grew only in Idris — and remembered his breath catching in the wintery midnight air, at the sight of something so surprising and so beautiful.
Alec and Isabelle at been interested but not, he remembers, caught by the beauty of it as he had been. He was worried even now, as the bells rang on, that Clary would be the same: interested or even pleased, but not enchanted. He wanted her to feel the way he had about the medianox, though he could not have said why.
A sound escapes her lips, a soft “Oh!” The flower is blooming: opening like the birth of a star, all shimmering pollen and white-gold petals. “Do they bloom every night?”
A wave of relief goes through him. Her green eyes are shining, fixed on it. She is flexing her fingers unconsciously, the way he has come to understand she does when she is wishing she had a pen or pencils to capture the image of something in front of her. Sometimes he wishes he could see as she did: see the world as a canvas to be captured in paint, chalks and watercolors. Sometimes when she looks at him that way he finds himself almost blushing; a feeling so strange he almost doesn’t recognize it. Jace Wayland doesn’t blush.
“Happy birthday, Clarissa Fray,” he says, and her mouth curves into a smile. “I have something for you.” He fumbles, a little, reaching into his pocket, though he doesn’t think she notices. When he presses the witchlight runestone into her hand, he is conscious of how small her fingers are under his — delicate but strong, callused from hours of holding pencils and paintbrushes. The calluses tickle his fingertips. He wonders if contact with his skin speeds her pulse the way his does when he touches hers.
Apparently not, because she draws away from him, her expression showing only curiosity. “You know, when most girls say they want a big rock, they don’t mean, you know, literally a big rock.”
He smiles without meaning to. Which is unusual in and of itself; usually only Alec or Isabelle can startle laughter out of him. He had known Clary was brave the first time he’d met her — walking into that room after Isabelle, unarmed and unprepared, took the kind of guts he didn’t associate with mundanes — but the fact that she made him laugh still surprised him. “Very amusing, my sarcastic friend. It’s not a rock, precisely. All Shadowhunters have a witchlight rune-stone. It will bring you light even among the darkest shadows of this world and others.” They were the same words his father had spoken to him, upon giving him his first runestone. What other worlds? Jace had asked, and his father had only laughed. There are more worlds a breath away from this one than there are grains of sand on a beach.
She smiles at him and makes a joke about birthday presents, but he senses that she is touched; she slips the stone into her pocket carefully. The medianox flower is already shedding petals like a shower of stars, lighting her face with a soft illumination. “When I was twelve, I wanted a tattoo,” she says. A strand of red hair falls across her eyes; Jace fights the urge to reach out and push it back.
“Most Shadowhunters get their first Marks at twelve. It must have been in your blood.”
“Maybe. Although I doubt most Shadowhunters get a tattoo of Donatello from the Teenage Mutant Ninja Turtles on their left shoulder.” She is smiling, in that way she does when she says things that are totally inexplicable to him, as if she is fondly remembering. It sends a jealous twinge sparking through his veins, though he isn’t even sure what he is jealous of. Simon, who understands her references to a mundane world Jace can never be a part of? The mundane world itself that she could one day return to, leaving him and his universe of demons and hunters, scars and battle, gratefully behind?
He clears his throat. “You wanted a turtle on your shoulder?”
She nods, and her hair falls back into place. “I wanted to cover my chicken pox scar.” She draws the strap of her tank top aside. “See?”
And he sees: there is some sort of mark on her shoulder, a scar, but he sees more than that: he sees the curve of her collarbone, the light dusting freckles on her skin like a dusting of gold, the downy curve of her shoulder, the pulse at the base of her throat. He sees the shape of her mouth, her lips slightly parted. Her coppery lashes as she lowers them. And he is swept through with a wave of desire, a kind he has never experienced before. He’s desired girls before, certainly, and satisfied that desire: he had always thought of it as hunger, a need for a sort of fuel that the body wanted.
He has never felt desire like this, a clean fire that burned away thought, that made his hands — not tremble, exactly, but thrum with nervous energy. He tears his eyes away from her, hastily. “It’s getting late,” he says. “We should go back downstairs.”
She looks at him, curiously, and he cannot help the feeling that those green eyes can see through him. “Have you and Isabelle ever dated?” she asks.
His heart is still pounding. He doesn’t quite understand the question. “Isabelle?” he echoes. Isabelle? What did Isabelle have to do with anything?
“Simon was wondering,” she says, and he hates the way she says Simon’s name. He has never felt anything like this before: anything that unnerved him like she does. He remembers coming to her in that alleyway behind the coffee shop, the way he had wanted to draw her outside, away from the dark-haired boy she was always with, into his world of shadows. He had felt even then that she belonged where he did, not to the mundane world where people weren’t real, where they passed just beyond his vision like puppets on a stage. But this girl, with her green eyes that pinned him like a butterfly, she was real. Like a voice heard in a dream, that you know comes from the waking world, she was real, piercing the distance he has set so carefully about himself like armor.
“The answer is no. I mean, there may have been a time when one or the other of us considered it, but she’s almost a sister to me. It would be strange.”
“You mean Isabelle and you never—”
“Never.”
“She hates me,” says Clary.
Despite everything, Jace almost laughs; like a brother might, he takes a certain delight in observing Izzy when she’s frustrated. “You just make her nervous, because she’s always been the only girl in a crowd of adoring boys, and now she isn’t anymore.”
“But she’s so beautiful.”
“So are you,” Jace says, automatically, and sees Clary’s expression change. He cannot read her face. It is hardly as if he has never told a girl she’s beautiful before, but he can’t remember a time it wasn’t calculated. That it was accidental. That it made him feel like going to the training room and throwing knives, and kicking and punching and fighting shadows until he was bloody and exhausted and if his skin was flayed open, it was only in the way he was used to.
She just looks at him, quietly. The training room it is, then.
“We should probably go downstairs,” he says again.
“All right.” He can’t tell what she’s thinking from her voice, either; his ability to read people seems to have deserted him and he doesn’t understand why. Moonlight spears down through the glass panes of the greenhouse as they make their way out, Clary slightly in front of him. Something moves ahead of them — a white spark of light — and suddenly she stops short and half-turns to him, already in the circle of his arm, and she is warm and soft and delicate and he is kissing her.
And he is astonished. He doesn’t work like this; his body doesn’t do things without his permission. It is his instrument as much as the piano, and he has always been in perfect command of it. But she tastes sweet, like apples and copper, and her body in his arms is trembling. She is so small; his arms go around her, to steady her, and he is lost. He understands now why kisses in movies are filmed the way they are, with the camera endlessly circling, circling: the ground is unsteady under his feet and he clings to her, small as she is, as if she could hold him up.
His palms smooth down her back. He can feel her breathing against him; a gasp in between kisses. Her thin fingers are in his hair, on the back of his neck, tangling gently, and he remembers the medianox flower and the first time he saw it and thought: here is something too beautiful to properly belong in this world.
The rush of wind is audible to him first, trained as he is to hear it. He draws back from Clary and sees Hugo, perched in the crook of a nearby dwarf cypress. His arms are still around Clary, her weight light against him. Her eyes are half-closed. “Don’t panic, but we’ve got an audience,” he whispers to her. “If Hugo’s here, Hodge won’t be far behind. We should go.”
Her green eyes flutter all the way open, and she looks amused. It pricks his ego slightly. After that kiss, shouldn’t she be fainting at his feet? But she’s grinning. She wants to know if Hodge is spying on them. He reassures her, but he feels her soft laughter travel through their joined hands — how did that happen? — as they make their way downstairs.
And he understands. He understands why people hold hands: he’d always thought it was about possessiveness, saying This is mine. But it’s about maintaining contact. It is about speaking without words. It is about I want you with me and don’t go.
He wants her in his bedroom. And not in that way — no girl has ever been in his bedroom that way. It is his private space, his sanctuary. But he wants Clary there. He wants her to see him, the reality of him, not the image he shows the world. He wants to lie down on the bed with her and have her curl into him. He wants to hold her as she breathes softly through the night; to see her as no one else sees her: vulnerable and asleep. To see her and to be seen.
So when they reach her door, and she thanks him for the birthday picnic, he still doesn’t let go of her hand. “Are you going to sleep?”
She tilts her head up and he can see that her mouth bears the imprint of his kisses: a flush of pink, like the carnations in the greenhouse, and it knots his stomach. By the Angel, he thinks, I am so…
“Aren’t you tired?” she asks, breaking into his thoughts.
There is a hollow in the pit of his stomach, a nervous edginess. He wants to pull her back to himself, to pour into her everything he is feeling: his admiration, his new-born knowledge, his devotion, his need. “I’ve never been more awake.”
She lifts her chin, a quick unconscious movement, and he leans down, cupping her face with her free hand. He doesn’t mean to kiss her here — too public, too easy to be interrupted — but he can’t stop touching his mouth to hers lightly. Her lips part under his and he leans into her and he can’t stop. I am so —
It was at precisely that moment that Simon threw open the bedroom door and stepped out into the hall. And Clary pulls away from him hastily, turning her head aside, and he feels it with the sharp pain of a bandage ripped off his skin.
I am so screwed.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez lola1190 dnia Nie 19:11, 08 Sty 2012, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
pestka
Serwująca literki



Dołączył: 05 Lip 2010
Posty: 2416
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Poznań

PostWysłany: Nie 21:10, 08 Sty 2012    Temat postu:

kurczę fajnie Very Happy ale nie do końca zrozumiałam, ktoś może pokusi się o tłumaczenie? <robi oczy ze shreka> Very Happy

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
lola1190
Poczytująca



Dołączył: 21 Lis 2010
Posty: 70
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 1/5
Skąd: Miasto Szkła :)

PostWysłany: Nie 21:27, 08 Sty 2012    Temat postu:

gdyby dała to w czwartek to bardzo chętnie, ale teraz to szkoła sie zaczyna i za bardzo brak czasu ;/

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
MUlka
Zaczytana



Dołączył: 09 Lis 2010
Posty: 3292
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DJA

PostWysłany: Pon 12:12, 09 Sty 2012    Temat postu:

będę miała chwilę to to zrobię, ale nie obiecuję bo mam teraz trochę rzeczy na głowie - nawet jeszcze tego nie przeczytałam Rolling Eyes ... więc jakby co Wink ktoś może spokojnie brać się za robotę (Ven Tobie to ładnie wychodzi Wink )

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ven_detta
Wyjadacz kartek



Dołączył: 22 Cze 2009
Posty: 4737
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 11 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Pon 18:12, 09 Sty 2012    Temat postu:

Haha, MUlka, a ja liczyłam właśnie na Ciebie, bo ja się jakoś nie mogłam zabrać do tego tłumaczenia Very Happy No, ale dzisiaj znalazłam chwilkę (przed męczarniami pisania eseju na International Economics Sad), więc dodaję tłumaczenie Wink

Od razu uprzedzam, że było kilka naprawdę kłopotliwych momentów, ale jakoś z nich wybrnęłam, mam nadzieję, zachowując ogólny sens Razz I automatycznie przeszłam na czas przeszły, bo jakoś teraźniejszy mi nie leżał, wybaczcie Wink

Cytat:
Pocałowałem cię w usta i złamałem serce

Zaczął bić dzwon Instytutu – głębokie, głośne bicie serca pełni nocy.

Jace opuścił nóż. Był to mały schludny nóż kieszonkowy z kościanym uchwytem, który podarował mu Alec, kiedy zostali parabatai. Używał go nieprzerwanie i uchwyt już się wygładził od nacisku jego palców.

"Północ," powiedział. Wyczuwał obok siebie Clary, usadowioną wygodnie pośród pozostałości ich pikniku i oddychającą miękko w chłodnym powietrzu o liścianym zapachu oranżerii. Nie patrzył na nią, lecz przed siebie na lśniące zamknięte pęki kwiatu północy. Nie był pewien dlaczego nie chciał patrzeć na nią. Pamiętał pierwszy raz, kiedy zobaczył rozkwitający kwiat podczas zajęć z zielarstwa, siedzenie na kamiennej ławce pomiędzy Alekiem i Izzy i palce Hodge’a na korzeniu kwiatu – obudził ich prawie o północy, by pokazać im ten cud, roślinę, która normalnie rośnie tylko w Idrisie – i pamiętał swój oddech łapiący zimowe powietrze na widok czegoś tak zaskakującego i tak pięknego.

Alec i Isabelle byli zainteresowani, ale pamiętał, że nie uderzyło ich tak jak jego piękno tego wszystkiego. Nawet teraz, gdy zaczęły bić dzwony, martwił się, że z Clary będzie tak samo: będzie zainteresowana lub nawet zadowolona, ale nie oczarowana. Chciał, żeby poczuła to, co on czuł przy kwiecie północy, chociaż nie wiedział dlaczego.

Dźwięk wymknął się z jej ust, miękkie "Och!". Kwiat rozkwitał: otwierał się jak naradzająca się gwiazda, cała w połyskującym kwiatowym pyłku z biało-złotymi płatkami. "Czy one rozkwitają co noc?"

Zalała go fala ulgi. Jej zielone oczy błyszczały, skupione na kwiecie. Zauważył, że nieświadomie wygina palce, jakby żałowała, że nie ma w nich pióra albo ołówka, by uchwycić obraz przed jej oczami. Czasami chciałby widzieć tak jak ona: patrzeć na świat jak na płótno, które ma zastygnąć w farbach, kredzie i akwareli. Czasami kiedy patrzy na niego w ten sposób, czuje, że niemal oblewa się rumieńcem; uczucie tak dziwne, że prawie go nie rozpoznaje. Jace Wayland się nie rumieni.

"Wszystkiego najlepszego, Clarisso Fray," powiedział, a jej usta wykrzywiły się w uśmiechu. "Mam coś dla ciebie." Pogrzebał trochę nerwowo w kieszeni, ale chyba nie zwróciła na to uwagi. Kiedy wcisnął jej w dłoń magiczny kamień, był świadom jak małe były jej palce pod jego własnymi – delikatne, lecz silne, ze stwardnieniami od godzin trzymania ołówków i pędzli. Stwardnienia łaskotały koniuszki jego polców. Zastanawiał się czy na kontakt z jego skórą jej puls przyspiesza tak jak jego, kiedy dotyka jej.

Najwidoczniej nie, ponieważ odsunęła się od niego jedynie z zaciekawieniem wymalowanym na twarzy. "Wiesz, gdy większość dziewczyn mówi, że chcą duży kamień, nie mają na myśli dosłownie kawałka skały." Uśmiechnął się mimowolnie, co samo w sobie było niezwykłe; zwykle tylko Alec lub Isabelle potrafią doprowadzić go do śmiechu. Wiedział, że Clary była odważna, kiedy tylko zobaczył ją po raz pierwszy – wchodzącą do pomieszczenia za Isabelle, bez uzbrojenia czy przygotowania, co wymagało odwagi, o jaką nie posądzał Przyziemnych – ale fakt, że sprawiła, że się zaśmiał wciąż był dla niego niespodzianką. "Bardzo zabawne, moja sarkastyczna przyjaciółko. To akurat nie jest skała. Wszyscy Nocni Łowcy mają kamień ze Znakiem czarodziejskiego światła. Zapewni ci światło nawet w największych ciemnościach tego świata i innych." To były te same słowa, jakich użył jego ojciec dając mu pierwszy kamień. Jakie inne światy? Zapytał Jace, a jego ojciec jedynie się zaśmiał. Jest więcej światów tuż obok tego niż jest ziaren piasku na plaży.

Uśmiechnęła się do niego i zażartowała z urodzinowych prezentów, ale wyczuł, że jest wzruszona; wsunęła kamień ostrożnie do kieszeni. Kwiat północy akurat zrzucał płatki niczym deszcz gwiazd, oświetlając jej twarz miękką poświatą. "Kiedy miałam dwanaście lat zapragnęłam mieć tatuaż," powiedziała. Kosmyk rudych włosów spadł jej między oczy; Jace zwalczył potrzebę, by wyciągnąć rękę i go odsunąć.

"Większość Nocnych Łowców otrzymuje pierwsze Znaki w wieku dwunastu lat. Musiałaś mieć to we krwi."

"Możliwe. Choć wątpię, żeby większość Nocnych Łowców tatuowało sobie Donatello z Żółwi Ninja na lewym ramieniu." Uśmiechała się w sposób, jaki się uśmiecha, kiedy mówi o rzeczach kompletnie dla niego niezrozumiałych, jakby coś czule wspominała. To wysyła ostre ukłucie zazdrości przez jego żyły, chociaż nie jest pewny o co tak naprawdę jest zazdrosny. O Simona, który rozumie jej odwołania do świata Przyziemnych, którego Jace nigdy nie będzie częścią? O sam świat Przyziemnych, do którego mogła pewnego dnia powrócić, zostawiając jego i jego świat demonów i łowców, blizn i walk, wdzięcznie za sobą?

Odchrząknął. "Chciałaś mieć żółwia na ramieniu?"

Przytaknęła, a jej włosy opadły z powrotem na miejsce. "Chciałam zakryć bliznę po ospie wietrznej." Odsunęła na bok ramiączko koszulki bez rękawów. "Widzisz?"

I zobaczył: na jej ramieniu był pewnego rodzaju znak, blizna, ale on widział więcej niż tylko to: widział krzywiznę jej obojczyka, skórę lekko zroszoną piegami jakby była usłana drobinkami złota, pokrytą meszkiem krzywiznę jej ramienia, puls u podstawy jej gardła. Widział kształt jej lekko rozchylonych ust. Jej miedziane rzęsy, kiedy je opuściła. Został zmieciony przez falę pożądania, jakiej nie doświadczył jeszcze nigdy. Zdarzało mu się już oczywiście pożądać dziewczyn i to pożądanie zaspokajać: zawsze myślał o nim jak o głodzie, potrzebie na pewnego rodzaju paliwo, którego pragnęło ciało. Ale nigdy nie czuł takiego pożądania jak to, czystego ognia, który wypalił myśl, która wprawiła jego ręce w – nie w drżenie, ale w pełne nerwowej energii wibracje. Gwałtownie oderwał od niej wzrok. "Robi się późno," powiedział. "Powinniśmy wracać na dół."

Popatrzyła na niego zaciekawiona, a on nie mógł odeprzeć uczucia, że te zielone oczy prześwietlały go na wylot. "Czy ty i Isabelle spotykaliście się?" zapytała.

Jego serce wciąż waliło. Nie do końca rozumiał pytanie. "Isabelle?" powtórzył. Isabelle? Co ma do tego Isabelle?

"Simon się zastanawiał," odparła, a on nienawidził sposobu w jaki wymawia imię Simona. Nigdy nie czuł czegoś podobnego: nic nie wytrącało go z równowagi jak ona. Pamiętał jak podszedł do niej w tej alejce za kawiarnią, jak chciał wyciągnąć ją na zewnątrz, z dala od ciemnowłosego chłopaka, z którym ciągle przebywała, do świata cieni. Nawet wtedy czuł, że przynależała tam gdzie on, nie do świata Przyziemnych, w którym ludzie nie byli prawdziwi, w którym umykali jego uwadze niczym marionetki na scenie. Ale ta dziewczyna, z jej zielonymi oczami, które przyszpilały go niczym motyla, ona była prawdziwa. Niczym głos usłyszany przez sen, o którym wiesz, że pochodzi ze świata rzeczywistego, była prawdziwa, przebijała dystans, który ostrożnie utworzył wokół siebie niczym zbroję.

"Odpowiedź brzmi: nie. To znaczy, może przyszło nam to kiedyś do głowy, ale ona jest dla mnie prawie jak siostra. To byłoby dziwne."

"To znaczy, że Isabelle i ty nigdy..."

"Nigdy."

"Ona mnie nienawidzi," stwierdziła Clary.

Pomimo wszystkiego, Jace niemal się roześmiał; jak to brat, znajdował pewną przyjemność w obserwowaniu Izzy, kiedy była sfrustrowana. "Po prostu przy tobie robi się nerwowa, bo zawsze była jedyną dziewczyną w tłumie adorujących chłopaków, a teraz już nie jest jedyna."

|Przecież jest taka piękna."

"Podobnie jak ty," odparł Jace automatycznie i zauważył, mina Clary uległa zmianie. Nie potrafił odczytać jej twarzy. To nie tak, jakby nigdy wcześniej nie powiedział dziewczynie, że jest piękna, ale nie przypomina sobie momentu, kiedy zrobił to bez rozmysłu. Przypadkowo. Sprawiając, że miał ochotę iść do sali treningowej i rzucać nożami, kopać, uderzać i walczyć z cieniami aż byłby cały zakrwawiony i wykończony, wychłostany. Zawsze było to wystudiowane.

Tylko na niego spojrzała, nic nie mówiąc. A więc sala treningowa.

"Powinniśmy wracać na dół," powtórzył.

"Dobrze." Po jej głosie także nie mógł odgadnąć o czym myśli; zdawało się, że jego zdolność do czytania z ludzi go opuściła, a on nie rozumiał dlaczego. Światło księżyca przebijało się przez szyby oranżerii, kiedy szli do wyjścia, Clary delikatnie przed nim. Coś poruszyło się przed nimi – biała iskra światła – i nagle zatrzymała się gwałtownie, odwracając do niego już była otoczona jego ramieniem, ciepła, miękka i delikatna, a on ją całował.

I był zdumiony. Nie tak to działa; jego ciało nie robi rzeczy bez jego pozwolenia. To jego narzędzie, jak pianino, i zawsze doskonale nim władał. Ale ona smakowała tak słodko, jabłkami i miedzią, a jej ciało drżało w jego ramionach. Jest taka malutka; trzymając ją w objęciach, przepadł. Teraz zrozumiał dlaczego pocałunki w filmach są kręcone w taki sposób, z krążącą w kółko kamerą: grunt pod jego stopami był niestabilny i kurczowo do niej przylgnął, jakby mimo swoich małych rozmiarów, to ona mogła go podtrzymać.

Jego dłonie sunęły w dół jej pleców. Mógł wyczuć na sobie jej oddech; wdechy między pocałunkami. Jej cienkie palce znalazły się w jego włosach, na tyle jego szyi, plącząc się łagodnie, a on przypomniał sobie moment, kiedy po raz pierwszy ujrzał kwiat północy i pomyślał: to jest coś zbyt pięknego by należeć do tego świata.

Pierwszy usłyszał podmuch wiatru, dzięki wytrenowanemu słuchowi. Odsunął się od Clary i ujrzał Hugona, siedzącego w zgięciu pobliskiego cyprysu. Clary lekko ciążyła w jego ramionach, które ciągle ją otaczały. Miała wpół przymknięte oczy. "Nie panikuj, ale mamy widownię," szepnął do niej. "Skoro Hugo tu jest, Hodge też musi być w pobliżu. Lepiej chodźmy."

Jej zielone oczy otworzyły się z trzepotem rzęs i wyglądała na rozbawioną. To ubodło nieco jego ego. Nie powinna po takim pocałunku mdleć u jego stóp? Ale ona się szeroko uśmiechała. Chciała wiedzieć czy Hodge ich szpieguje. Zapewnił ją, że nie, ale poczuł jej miękki śmiech przechodzący przez ich złączone dłonie – jak do tego doszło? – kiedy ruszyli schodami w dół.

I zrozumiał. Zrozumiał dlaczego ludzie trzymają się za ręce: zawsze uważał to za zaborczość, oznaczającą chęć posiadania. Ale chodziło o utrzymywanie kontaktu. Chodziło o rozmowę bez słów. Chodziło o "chcę cię przy mnie" i "nie odchodź".

Chciał ją w swojej sypialni. I to nie w ten sposób – żadna z dziewczyn nigdy nie była w jego sypialni w ten sposób. To jego prywatna przestrzeń, jego sanktuarium. Ale chce tam Clary. Chce, by zobaczyła go, prawdziwego jego, a nie ten obraz, który pokazuje światu. Chce, by położyła się z nim na łóżku i wtuliła w niego. Chce ją trzymać, kiedy oddycha miękko przez noc; widzieć ją taką, jakiej nie widzi jej nikt inny: bezbronną i śpiącą. Widzieć ją i samemu być widzianym.

Więc kiedy dotarli do jej drzwi, a ona podziękowała urodzinowy piknik, on wciąż nie puszczał jej dłoni. "Zamierzasz iść spać?"

Podniosła głowę, a on zobaczył, że jej usta noszą ślady jego pocałunków: zaróżowione, niczym goździki w oranżerii, co sprawiło, że poczuł ucisk w żołądku. Na Anioła, pomyślał, jestem...

Odczuwał zdenerwowanie niczym dziurę na dnie żołądka. Chciał przyciągnąć ją do siebie, przelać w nią wszystkie swoje uczucia: jego podziw, nowo nabytą wiedzę, oddanie, potrzebę. "Jeszcze nigdy nie byłem bardziej pobudzony."

Uniosła podbródek szybkim, nieświadomym ruchem, a on pochylił się, ujmując jej twarz wolną ręką. Nie miał zamiaru całować jej tutaj – zbyt publicznie, zbyt łatwo przeszkodzić – ale nie mógł przestać lekko dotykać jej ust swoimi. Jej wargi rozwarły się pod jego wargami, a on naparł na nie, nie mogąc się powstrzymać. Jestem...

I akurat w tym momencie Simon otworzył szeroko drzwi sypialni i wyszedł na korytarz. Clary odsunęła się od niego gwałtownie, odwracając głowę, co odczuł niczym ostry ból plastra zrywanego ze skóry.

Jestem w ciemnej dupie.


Ech, nie mogłam lepiej oddać tego ostatniego zdania - w oryginale było: I am so... I am so... I am so screwed. I można by to przetłumaczyć na "mam przerąbane", ale wtedy tracą urok te poprzednie niedopowiedzenia Wink

Kurczę, Jace naprawdę jest niezły w ukrywaniu swoich emocji! Nigdy nie posądzałabym go taką burzę uczuć w tej oranżerii Very Happy Sweet <3


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez ven_detta dnia Pon 18:15, 09 Sty 2012, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
lola1190
Poczytująca



Dołączył: 21 Lis 2010
Posty: 70
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 1/5
Skąd: Miasto Szkła :)

PostWysłany: Pon 18:40, 09 Sty 2012    Temat postu:

Hahahaha W ciemnej dupie - to jest świetne Smile

Osz kurde Jace...... więcej takich tekstów z punktu widzenia Jace'a Smile


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
pestka
Serwująca literki



Dołączył: 05 Lip 2010
Posty: 2416
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Poznań

PostWysłany: Pon 18:41, 09 Sty 2012    Temat postu:

Retyyy dziękiiii bardzo za przetłumaczenie !! SmileSmile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
kada113
Zatracona w świecie książek



Dołączył: 17 Gru 2009
Posty: 3650
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 19:13, 09 Sty 2012    Temat postu:

Rety, nawet czytając po raz drugi tą scenę (raczy się, pierwszy w książce) wciąż śmieszą mnie dialogi. No, że by cię!

A te uczucia! MIODZIO!!! Kocham Cię, Ven! Bo czytając w oryginale nie ubawiłabym się tak bardzo.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
zaszumiał_wiatr
Zatracona w świecie książek



Dołączył: 07 Sie 2010
Posty: 3714
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Lublin

PostWysłany: Pon 20:03, 09 Sty 2012    Temat postu:

Ven, jesteś boska! Wink Dzięki za tłumaczenie. Kurczę, uwielbiam te fragmenty z perspektywy Jace'a, są zaskakujące, bo tak naładowane jego emocjami, których w książce tylu nie doświadczamy. A tutaj wszystko wychodzi na jaw! Razz Ach Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ven_detta
Wyjadacz kartek



Dołączył: 22 Cze 2009
Posty: 4737
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 11 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Gdańsk

PostWysłany: Pon 20:33, 09 Sty 2012    Temat postu:

Dla mnie tłumaczenie takich fragmentów to czysta przyjemność Wink

I cieszę się bardzo, że Cassie ma taki dobry kontakt z fanami i że mamy okazję przeczytać właśnie o takich sprawach, o których nie dowiedzielibyśmy się z książki Very Happy To jest genialne!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
MUlka
Zaczytana



Dołączył: 09 Lis 2010
Posty: 3292
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: DJA

PostWysłany: Wto 9:04, 10 Sty 2012    Temat postu:

Super Ven Smile "ciemna dupa" mnie rozwaliła Very Happy i choć mi się kojarzy z całkiem czym innym to prawda jest taka że pasuje tu super - można monitor opluć Wink

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Tirindeth
Błądząca w książkowiu



Dołączył: 04 Maj 2010
Posty: 4056
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: UĆ

PostWysłany: Wto 9:53, 10 Sty 2012    Temat postu:

Ven jesteś kochana!! Przeczytałam ten fragment i normalnie przeniosłam się tam, do tej oranżerii, coś niesamowitego. Ten tekst w ogóle ma tyle emocji, aż szok, że Jace tak przeżywał tę chwilę. Ale z drugiej strony... to w końcu Jace <3

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Młoda90
Ciekawski umysł



Dołączył: 23 Cze 2011
Posty: 1298
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Okolice: Oświęcim/Kraków

PostWysłany: Wto 16:19, 10 Sty 2012    Temat postu:

Świetny fragment! Nie miałabym nic przeciwko przeczytaniu całej książki z perspektywy Jace'a np. składającej się z trzech pierwszych tomów. Mmm... co to by była za wspaniała lektura, ach marzenie Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Asik955
Nowicjusz



Dołączył: 10 Sty 2012
Posty: 18
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 20:26, 10 Sty 2012    Temat postu:

Młoda90 napisał:
Świetny fragment! Nie miałabym nic przeciwko przeczytaniu całej książki z perspektywy Jace'a np. składającej się z trzech pierwszych tomów. Mmm... co to by była za wspaniała lektura, ach marzenie Smile


TAK !

Ja aktualnie jestem w czasie czytania całej trylogii po raz 6 ;P


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
tombraiderka009
Zaczytana



Dołączył: 17 Mar 2011
Posty: 3336
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: WILDWOOD

PostWysłany: Wto 21:16, 10 Sty 2012    Temat postu:

Piękny fragment. Jak wy, jestem zdziwiona, że przez Jace'ego przepływa aż tyle emocji, że musi się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć. Jestem za, żeby było więcej takich fragmentów z punktu widzenia Jace'a Wink

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Mika28
Niemowlak książkowy



Dołączył: 13 Lis 2010
Posty: 33
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 23:37, 10 Sty 2012    Temat postu:

tombraiderka009 napisał:
Jestem za, żeby było więcej takich fragmentów z punktu widzenia Jace'a Wink

Dokładnie Very Happy Cassandra mogłaby napisać powiedzmy z czwartej części scenę w alejce ze strony Jace'a...
Kurde... Biorę się za angielski bo jak mam taki tekst przed sobą i kluczowych słów nie rozumiem to mnie nerwica bierze. Czapki z głów Ven Smile
A ten fragment to mogę kilka razy dziennie czytać i za każdym razem niesie za sobą takie same emocje, jakbym czytała go po raz pierwszy.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Agda
Mól książkowy



Dołączył: 01 Lip 2010
Posty: 245
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wrocław

PostWysłany: Śro 22:53, 11 Sty 2012    Temat postu:

Ven, cóż, dzięki za wielkie za tłumaczenie <3
Cały tekst jest po prostu absolutnie fantastyczny. Mogłabym przeczytać całą serię z punktu widzenia Jace'a pewnie ze 100 razy i nie byłabym znudzona.
Może Cassandra coś jeszcze nam dorzuci niedługo <3
Uwielbiam Jace'a, po prostu go uwielbiam.
Jeszcze mogłoby byc trochę takich tekstów z punktu widzenia Willa z Mechanicznego - też bym to chętnie przeczytała.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
patusia.dorota
Książniczka



Dołączył: 27 Sty 2012
Posty: 688
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kraina bez czasu

PostWysłany: Pią 22:34, 27 Sty 2012    Temat postu:

CześćSmile Jestem na tym forum nowa, jednak często je odwiedzałam i czytałam wasze opinie o książkach. Przyznam się, że na wątki o Darach Anioła i Diabelskich Maszynach wchodziłam najczęściej i czytałam nowe komentarze. Bardzo podoba mi się ta seria, jest ciekawa, oryginalna. Bardzo podobały mi się fragmenty z Jace i jego przekomicznymi komentarzami. Świetny fragment pocałunku z punktu widzenia Jace. Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
daria
Książniczka



Dołączył: 18 Lut 2012
Posty: 577
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: p-ń

PostWysłany: Pon 12:08, 20 Lut 2012    Temat postu:

ven_detta dzięki wielkie za tłumaczenie. Również nie sądziłam, że tak bużliwie wszystko odczuwa, częściej powinnyśy siedzieć w jego głowie, ale niestety autorka nam tego nieba nie uchyliła.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Alexander
Nowicjusz



Dołączył: 20 Lut 2012
Posty: 22
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 23:37, 04 Mar 2012    Temat postu:

Miasto Kości to najprawdopodobniej jedyna książka, tego gatunku, którą przeczytałem. I spodobała mi się na tyle, ze może w przyszłości wezmę się za kolejne części. Bardzo spodobał mi się motyw nocnych łowców. Klimat panujący w książce jest niesamowity. Fabuła również jest bardzo dobra, lecz niekiedy zdawało mi się, że autorkę zbyt ponosi "dziecięca" fantazja, szczególnie w czasie walki z wampirami. Również końcówka książki nie należy do zbyt świeżych i oryginalnych, ale poza tym to reszta była świetna. Mam nadzieję, ze kolejne części są jeszcze lepsze, bo w momencie kiedy znajdę chwilę czasu zamierzam przeczytać część 2.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Silencie
Mól książkowy



Dołączył: 06 Mar 2012
Posty: 213
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 16:55, 06 Mar 2012    Temat postu:

Uwielbiam ten fragment z perspektywy Jace'a. Nigdy nie posądziłabym go o taką uczuciowość.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Tajemnicza Brunetka
Szalona pisarka



Dołączył: 01 Kwi 2012
Posty: 479
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 20:19, 21 Kwi 2012    Temat postu:

Hmm, przeczytałam jak dotąd trzy pierwsze części i jakoś super zachwycona nie jestem... Nie podoba mi się Clary, jest taka dziecinna... znacznie bardziej wolę Isabelle i żałuję, że to ona nie jest główną bohaterką. W dodatku nie lubię potworów a tam ich było od groma, niektóre naprawdę obrzydliwe blee. Moje oczekiwania co do tej książki były znacznie większe.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
PinkMiracle
Szalona pisarka



Dołączył: 30 Lip 2010
Posty: 280
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Poznań

PostWysłany: Sob 21:04, 21 Kwi 2012    Temat postu:

Nigdy nie wątpiłam w słodkość Jace, ale to przechodzi samo pojęcie <3

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez PinkMiracle dnia Sob 21:05, 21 Kwi 2012, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum o książkach nie tylko dla nastolatek Strona Główna -> Paranormal Romance / D / Dary Anioła & Diabelskie Maszyny / Dary Anioła Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 12, 13, 14, 15  Następny
Strona 13 z 15

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB
Appalachia Theme © 2002 Droshi's Island