4. Przysięga Krwi

zaszumiał_wiatr

Między nimi iskrzyło od drugiej części! Very Happy

I chociaż wiadomo, że to Adrian był bardziej zaangażowany w ten związek, to po jakimś czasie Rose też nie pozostała względem niego obojętna Razz

Tak jak właśnie w piątej części Wink

q1a1z1w2

Generalnie Rose do niego nic czuła, cały czas kochała Dymitra. I prawdę mówiąc do końca nie przestała go kochać. A Adrian był bo był. Za to jej nie trawie ! Tak się chamsko bawi moim ADIM! <3

Zuz@

Niunia

Zuz@

q1a1z1w2

Próbowała zapomnieć o Dymitrze, ale kosztem Adriana, który naprawdę ją kochał. W sumie on wiedział , że ona nadal go kocha, ale się mimo wszystko zaangażował, a Rose to nie przeszkadzało. Z jednej strony była nawet szczęśliwa, że jest adorowana...

Zuz@

W ogóle to chyba nie powinno być w tym temacie no ale xD Dopiero teraz zauważyłam Razz

Nie wiem co złego jest w próbach bycia szczęśliwą, szczególnie że nie ukrywała przed Adrianem co czuje i on też nie mógł wymagać, ze w ciągu chwili zapomni o tym co było. A co miała płakać, że jest adorowana? Powiedzieć Adrianowi spadaj, bo może ja już nigdy nie będę pewna swoich uczuć. On chciał żeby dała mu szanse, ona chciała żeby ta szansa podziałała. Gdyby czekała aż całkowicie zapomni o Dymitrze to minełyby wieki, a myślę, że Adrianowi to wcale by nie odpowiadało. I zdeycdowanie nie był jej obojętny i nie bawiło ją to, że on ją adoruje, a potem ona może mu złamać serce...Przynajmniej nie w moich książkach Razz

Niunia

Dobra Zu, przekonałaś mnie.... Very Happy

zaszumiał_wiatr

Mnie też się wydaje, że Rose zależało na Adrianie, może nie tak jak na Dymitrze, ale pod koniec piątej części zaczęła angażować się w ich związek - prawdopodobnie po części, żeby uciec od uczuć do Dymitra, ale po pewnym czasie i Adrian stał jej się bliższy, niż mogła przypuszczać. Dlatego liczę na rozwój wypadków w ostatniej części Wink

Zuz@

Dla mnie po prostu swiat nie jest czarno-biały i nie jest tak ,że jednegho kochała a drugiego miała w dupie. Może stopień jej miłości był różny, ale nikt mi nie powie, że nic do niego nie czuła i się nim bawiła, o! Wink

Gothic

No to teraz ja trochę pospoileruję Wink

.
Ta część była niezła, ale i tak wolę poprzednią. W tym tomie niemal nie było Dymitra! Tzn był ciałem, ale jego dusza gdzieś tam sobie uleciała i normalnie go nie poznałam. No ale w końcu był strzygą, zmienił się. Niewiele zostało z dawnego Dymitra. Gdybyście widziały jaką miałam podnieconą minę czytając o tym jak Rose go spotkała pierwszy raz jako strzygę xDD. Ale to jak ją więził... zupełnie jak nie Dymitr. Przeraziła mnie jego nowa osobowość.
Ten tom również czytało mi się szybko i z zapartym tchem śledziłam losy Rose, znów dużo się działo Very Happy

.

daria · Wysłany: Sob 10:00, 03 Mar 2012 Temat postu:

To juz nie to. Brakowała mi tu tego klimatu z poprzednich części mimo, że bardzo chętnie poznałam rodzinę Dymitra i Abe'a. Sydney nie przypadła mi do gustu co zniechęca mnie do Bloodlines Sad

Nudziły mnie strasznie scenki z Lissą - po raz pierwszy, zawsze ja lubiłam, włąściwie nadal lubię tylko, że było trochę nudnawo. Ta cała, jak jej tam było, Avery, od początku coś mi w nie nie pasowało. No i Adrian, cały czas jest mi obojętny i do pięt nie dorasta Dimce Smile

Spoiler
Nie wiem czy byłabym w stanie oprzeć się Dymitrowi, chyba dałabym zamienić się w strzyge Embarassed

to co działo się w tym pokoju, ach. Wiem, że to nie był już on, ale mimo wszystko ciągnęło mnie do niego. Spotkać kogoś kogo tak bardzo się kocha, kiedy właściwie było się juz pewnym, że to koniec. Znów go całować i byc przytulanym. Nawet jeśli to była namiastka przeszłości i cień starego Dymitra to z tak złamanym sercem i z tą tęsknotą wybrałabym chyba to złudzenie byle tylko móc znów byc razem.

Tajemnicza Brunetka

Po tej części mam naprawdę mieszane uczucia. Do połowy książki byłam strasznie znudzona, a jak już zaciekawiła mnie sytuacja z Dymitrem to na powrót zaczęło irytować mnie zachowanie Rose. Nie wiem, jak zachowałabym się na jej miejscu. Może tak mnie irytuje, bo od początku jej nie lubiłam. Dymitra teraz nie lubię jeszcze bardziej, za to Adrian zyskał u mnie ogromny plus za to "koniec z nami!" Wreszcie pokazał, że potrafi być stanowczy i nie da się wykorzystywać Smile

W ogóle bardzo polubiłam go w tej części Smile

Uważam, że ta cała podróż Rose na Syberię była opisywana zbyt długo i nudno. Tam naprawdę nic się nie działo.
Ale dobra, końcówka tak mnie zaciekawiła, że siedziałam do nocy, dopóki jej nie przeczytałam. No i żal mi Christiana i Lissy, bo chociaż mnie denerwowała, to nadal ją lubię. W ogóle do Christiana nie ma się do czego przyczepić Smile

Także po tej części zdanie o tej serii trochę mi się poprawiło i jak tylko dostanę gdzieś 5 część to na pewno przeczytam Very Happy

patusia.dorota

Drogi Pamiętniczku!
Skończyłam dziś książkę "Przysięga Krwi" Richelle Mead. Pewnie pamiętasz wspominałam Ci o poprzednich częściach. Trzecia zaczynała mnie już trochę nudzić, ale postanawiłam, że nie skończę serii w środku. Jak się coś zaczyna to trzeba skończyć. Dobrze, że tego nie zrobiłam, bo bardzo bym żałowała. Kolejna, czwarta już część, jest o niebo lepsza od poprzedniej.
Ale muszę Ci powiedzieć, że zaczynałam dwa razy, pierwszy raz zaraz po przeczytaniu trzeciej, jednak nie mogłam się wciągnąć, coś mnie odpychało. Drugie podejście zrobiłam po przeczytaniu kilku innych książek, to zrobiło mi dobrze. Odpoczęłam trochę od części, która mnie nie zachwyciła i z nowym nastawieniem sięgnęłam po tę część.

„Ci którzy tańczą na krawędzi mroku i szaleństwa, nie powinni ryzykować.”

Muszę Ci jednak powiedzieć, że nie zaczyna się imponująco. Rose wyruszała na poszukiwanie Dymitra, który jak wiesz z poprzednich części, które Ci opisywałam zamienił się w skrzygę. Dawno temu Roza obiecała mu, że zabiję go jeśli zamieni się w strzygę. Dziewczyna nie mając innego punktu zaczepienia udaje się na Syberię, chcę odnaleźć rodzinną wioskę Dymki. Jednak, czy jest to proste? Na początku zatrzymuję w rosyjskich barach dla elity, dykretnie podpytuje, zabija liczne strzygi. Niestety zostawia ślady, poznaję dziewczynę, która nie jest wampirem, lecz zna sekret. Razem udają się do wioski Dymitra, ale czy jest dla niego szansa? Czy ma w sobie choć iskierkę życia? Czy Rose będzie musiała go zabić i czy wypełni obietnicę?
Wiele pytań, wiele odpowiedzi, ten tom wiele wyjaśnia. Pewnie domyślasz się, co było drugim powodem sięgnięcia po kontynuację? Było nim to, że zakończenie mnie zainteresowało, wiedziałam, że muszę dowiedzieć się więcej, dlatego wypożyczyłam kolejną książkę. Ty pewnie po ostatniej recenzji byłeś ciekawy, mam nadzieję.
Rose główna bohaterka, zawsze silna, bezwzględna, dąząca do celu, często lekkomyslna, taką ją znamy, ale tu poznajemy dużo innych cech, które posiada. Jedną z nich jest determinacja, miała obrane zadanie, chciała je wykonać. Napotykała konsekwencje i miałą watpliwości, co według mnie było dobre, bo mogłam poczuć się jak ona, lepiej ją zrozumieć, zwykli ludzie często popełniają błedy, nie są doskonali. Umiała wszystko przezwyciężać, starać się wrócić do obranej drogi, nie zbaczac ze szlaku. Wiele razy widziemy jej błędy, konsekwencje złych wyborów, wiemy, że strata Dumitra ją zabolała osłabiła. Rose się zmieniła, jak dla mnie na lepsze.

„Roza... Zapomniałaś moją pierwszą lekcję: nigdy się nie wahaj.”

Strasznie podoba mi się ten cytat, oddaję cała treść książki, wiele wypadków zdarzało się przez wątpliwości, a dało, by się ioch ominąć.
Ach, Dymitr, Dymitr, Dymitr, nie lubiłam go za bardzo, był dla mnie zaidealny, po prostu nie lubię gdy bohaterki zakochujące się w ideałach, wole takich typów z pod ciemnej gwiazdy, lub z chumorem. Jednak ta postać uległa zmianie, po przemienie stał się innym człowiekiem, zaczął mi się podobać, ale stał się lekkim szaleńcem. Wielkie zmiana dla tak ułozonego i dobrze sprawującego się człowieka. Nie zasmuciła mnie ostatnia scena z nim, to było szybkie, ale bardzo mi się spodobało, trochę zaskoczyło, ale na pewno spodobało. Ciekawie rozwiązane, jednak mam nadzieję, ze jeszcze się ta osóbka pojawi. Nadal jestem team Adrian.
Inne postacie, które doszły w tym tomie tez mnie zainteresowały, najbardziej Avery, fajna dziewczyna, może stroszkę szalona, demoniczna, ale intrygująca. Dobrze, że pojawiają się też xli bohaterowie bez nich książka byłaby mdła, przeciez na początku trzeba wysłuchiwac narzekać Rose z spowodu straty ukochanego, wyrzutów sumienia z powodu opuszczenia Lissy, trochę tego za dużo. Dobrze, ze wątki były mieszane.
Okładka nie zasługuję według mnie na wielkie słowa pochawały, jakoś mnie nie przyciąga, nie wiem, nie lubię okłądek tej serii, nie kojarzą mi się z nią. Książkę na pewno polecam, jest to dobra, przyjemna lektura, można ją dość szybko przeczytać. Miłego czytania.
Żegnaj pamiętniczku, może kiedyś napiszę Ci najciekawsze fragmenty, lecz teraz musisz zadowolić się jedynie tymi kilkoma zdaniami. Nie martw się niedługo znowu napiszę o kolejnej książkę, może będzie to nawet kolejny tom "W mocy ducha" tego jeszcze nie wiem, wszystko sie okaże.

Ocena 8/10

cytaty to fragmenty książki

cytaty to fragmenty książki

marson

Witam

Jest to mój pierwszy wpis na tym forum więc przede wszystkim cześć wszystkim.

Chciałem zapytać czy ma ktoś może oficjalne, polskie tłumaczenie Akademii wampirów tom 4 przysięga krwi w formie ebooka. Przyznam się szczerze, że nie wiem jakie tu panuje podejście co do podawania linków do ebooków, więc uprzedzając ewentualne gromy, jestem gotów kupić takiego ebooka normalnie płacąc za niego o ile nie znajdzie się gdzieś jego kopia w sieci. Widziałem nieoficjalne tłumaczenie, ale z całym szacunkiem dla ludzi, którzy się tego podjęli z pewnych dość specyficznych względów nie jest wystarczające.

Pozdrawiam
Marek Miklewicz

Katarina

Ryczałam. Ryczałam jak bóbr czytając tę część,przede wszystkim tam gdzie były momenty z Dymitrem. Pani Mead mnie nie zawiodła i "Przysięga Krwi" była również rewelacyjna jak poprzednie tomy. W tym momencie mogę już powiedzieć,że AW jest jedną z moich ulubionych serii. Nie mogę doczekać się przeczytania następnych części Smile

symtuastic

Przysięga krwi to już czwarta część serii o wampirach spod pióra Richelle Mead. Opowiada ona o losach dwóch przyjaciółek - Rose i Lissie, które połączone są mentalną więzią, która została wytworzona, gdy dziewczyna władająca mocą ducha przywróciła drugiej życie. Od tamtej pory główna bohaterka nosi pocałunek cienia, dzięki któremu w każdej chwili może usłyszeć myśli Lissy. Ponadto jest w stanie kontaktować się ze zmarłymi, o czym dowiedzieliśmy się w poprzednim tomie, jednak ten wątek będzie też po części obecny w Przysiędze krwi.

Po masowym ataku strzyg na Akademię im. świętego Władimira, Rose jest w rozsypce. Nie może dojść do siebie po uświadomieniu sobie, że jej ukochany mężczyzna zamienił się w potworną bestię. Życie dziewczyny staje się monotonne i nudne. Nie chodzi na żadne imprezy, nie wypowiada się w dyskusjach z przyjaciółmi i najwyraźniej sama dokładnie nie wie, czego teraz chce. Nie ma też pojęcia o tym, jak ma ułożyć sobie życie bez Dymitra u boku. Wraz z nadejściem osiemnastych urodzin i byciem pełnoletnią, postanawia odejść ze szkoły i zrobić to, o co jej mentor prosił, w razie gdyby stał się strzygą - musi go zabić. Dlatego też w wyborze pomiędzy przyjaźnią a miłością odrzuca Lissę i wyrusza w podróż.

Pierwszym celem wyprawy jest Rosja, czyli kraj, z którego pochodzi Dymitr Bielikow. Pewnego dnia Rose niespodziewanie znajduje się w domu rodzinnym mężczyzny. Poznaje jego matkę, babkę i siostry, które z wielką aprobatą przyjmują ją w swoje progi nie wiedząc nawet o tym, że ich gość chce zabić jednego z członków ich rodziny. Lecz wkrótce Rose sama dochodzi do wniosku, że powinna uświadomić gospodarzy o celu swojej wizyty. Postanawia powiedzieć im o śmierci swego mentora. W czasie opowieści, tuż przy odprawieniu obrzędu funkcjonującego w ich kulturze, wszyscy domyślają się o tym, jak blisko była ta para, mimo że dziewczyna nic o tym nie wspominała. Dzięki przyjęciu tej wiadomości, spotyka się z jeszcze większą miłością, którą okazuje jej każdy z członków rodziny... cóż, może nie każdy. Wróżka - babka Dymitra nadal nie może się przyzwyczaić do jej wizyty i wie o tym, jakie naprawdę ma plany względem jej wnuka. Jednak dzięki niej Rose poznaje dwie osoby, które jak się okazuje - władają mocą ducha...

Przyznaję, że poprzednie trzy części były dużo lepsze od tego tomu. Ba! Były tak dobre, że po ten tom pojechałam specjalnie do Empiku! Jednak... troszkę się zawiodłam. Co prawda momenty, gdy główna bohaterka gościła u rodziny Bielikowa na Syberii, były naprawdę ciekawe i przyjemne dla czytelnika. Jednak zdarzały się i fragmenty tak nużące, że odstawiałam książkę na półkę i zabierałam się za inne zajęcie. Mimo wszystko szczerze polecam również tę część, jak i całą serię Akademia Wampirów, bo uwierzcie! Naprawdę warto Smile

PoProstuEwelina

niedawno skończyłam czytać i nadal jest fajnie (lubię styl i pomysłowość Mead) ale Rose jest tu jakaś taka.... na nie. Dymitra też mam dość. Jako dampir był średni a teraz całkiem poleciał w dół. Za to Adrian *_* super jak by był z Rose...ale cóż...